Historia miejscowości - Siedlimowice

SIEDLIMOWICE (NIEM. SCHÖNFELD)

Schonenuelt (1213); Schonvelt (1321); Schonwelth (1325); Schnefogil (1381); Schonefelt (1386, 1387); Schonefeld (1397, 1403); Schönfeldt (1598, 1628, 1632, 1666, 1685, 1686, 1703, 1730); Schönfelt (1602); Schoenfeldt (1667); Schönfeld (1743)

Polska nazwa k.1945 - 1949 r. (?): Kwiatowo.

Położenie geograficzne: Równina Świdnicka, Siedlimowice 50°56’ N i 16°34’E.

Początki wsi

Po raz pierwszy Siedlimowice zostały wymienione w dokumencie powstałym pod koniec XIII w. Datowany na 1213 r. stwierdzał, że z 14 łanów ziemi w Siedlimowicach miała być płacona dziesięcina na rzecz klasztoru w Lubiążu. Roszczenia cystersów miały podstawy prawne, skoro w 1325 r. udało im się uzyskać od kolejnego właściciela wsi Mikołaja von Seidlitz (Niklas von Sydlicz) zobowiązanie, że będzie opłacał dziesięcinę z 14 łanów siedlimowickich. Potwierdzający ten fakt dokument został sporządzony 13 XII 1325 r. po akcji mediacyjnej księżnej Kunegundy. Dla L.Radlera roszczenia klasztorne były świadectwem istnienia ścisłych związków między wymienionymi w fałszywym dokumencie z końca XIII w. wsiami położonymi wokół Pożarzyska. Wszystkie miały zostać założone z inicjatywy panów z Pożarzyska, a następnie przejęte przez ród von Czirn. Podobne mogły być losy Siedlimowic, ale nie sposób tego potwierdzić. Inną zagadką z przeszłości Siedlimowic jest to, czy miejscowość miała w średniowieczu prawa miejskie. Informację taką, ale z zastrzeżeniem, że nie sposób jej zweryfikować, zawarł w swym opracowaniu Zimmermann (1787 r.). Do przywilejów miejskich miał rościć sobie pretensje jeszcze w 1548 r. ówczesny właściciel Siedlimowic Dominik von Bock. Według powstałego pod koniec XIX w. popularnego opracowania dziejów powiatu świdnickiego, rozwój Siedlimowic jako miasta został zahamowany w wyniku zniszczenia miejscowości przez Mongołów w 1241 r.

Właściciele Siedlimowic

Przez ponad dwa wieki Siedlimowice należały do możnego rodu śląskiego Seidlitzów. W latach dwudziestych XIV w. do Hansa (Johanna), występującego w źródłach z lat 1321-1326 oraz wymienionego w 1325 r. Mikołaja von Seidlitz. W 1366 r. jako panowie z Siedlimowic pojawili się w dokumencie Hans i Nikolas von Seidlitz, ale raczej reprezentowali kolejne pokolenie rodu. Ten drugi wraz z Danielem von Seidlitz pisał się z Seidlimowic jeszcze w 1372 r. W ostatnim ćwierćwieczu XIV w. także było dwóch panów Seidlitz piszących się z Siedlimowic, Hans „Schonefogil” w latach 1374-1397 oraz Heinemann (Heinz) z „Schonfeld” od 1378 do 1406 r. W przypadku tego drugiego można mieć pewność, że był właścicielem przynajmniej części Siedlimowic, a świadczą o tym zawierane przez niego kontrakty. W 1386 r. zastawił wieś „Schonefelt“ z siedzibą rycerską i folwarkiem Hartungowi von Peterswalde oraz braciom Burgmannowi i Peterowi von Schindel, a w latach 1386-1401 wysprzedał część czynszów z Siedlimowic. We wrześniu 1386 r., kwietniu 1388 r. i lutym 1390 r. łącznie 12 grzywien mieszczaninowi świdnickiemu Jerzemu Czetsch, w lipcu 1387 r. 2 grzywny Katherinie von Seidlitz, wdowie po Hanku, a w kwietniu 1389 r. 2 grzywny altaryście w świdnickim kościele parafialnym Janowi Erwini.

W październiku 1391 r. wdowa po Jerzym Czetsch, Jadwiga odsprzedała 5 grzywien czynszu z Siedlimowic mieszczaninowi wrocławskiemu Dominikowi Stronchen. W 1397 r. Cecylia, wdowa po mieszczaninie Mikołaju Neumarkt, sprzedała 3 grzywny rocznego czynszu z Siedlimowic małżonkom Hansowi i Barbarze von Hanemann, a w kontrakcie pojawiło się zastrzeżenie, że Heinemannowi von Seidlitz i jego spadkobiercom przysługuje prawo wykupu tego czynszu. W 1400 i 1401 r. Heinemann „von Schönfeld” sprzedał za zgodą swojej żony Ilzy łącznie 5 grzywien rocznego czynszu z Siedlimowic i Bukówki Heinemannowi von Hof zwanemu Schnorbein. W 1400 r. Heinemann von Seidlitz sprzedał 5 grzywien rocznego czynszu z Siedlimowic i Chwałowa córce Nickela von Seiffridau (Syferdaw), Agnes z zastrzeżeniem, że po śmierci nabywczyni prawo poboru świadczenia przechodziło na jej brata Hansa Rudolfa von Seiffridau oraz Titze von Zedlitz. Niewątpliwie synami i spadkobiercami Heinemanna von Seidlitz byli Johann, Opecz (1415) i Niklas (1426). Obok nich z Siedlimowic pisał się w 1409 r. Sigmund „de Seydlicz”. Przed 1471 r. właścicielem Siedlimowic był Franz von Seidlitz, po którym majątek przejął Ulisch von Seidlitz. W 1471 r. zapisał na nim 16 grzywien dożywocia swojej żonie. Przynajmniej od 1480 do 1499 r. dobrami siedlimowickimi władał Georg von Seidlitz. W latach 1486-1488 wykupił stopniowo tzw. Winkelmühle koło Siedlimowic z rąk Hansa von Hof-Schnorbein. W 1492 r. zapisał swojej córce Barbarze, żonie Urbana Wiltberg 20 grzywien dożywocia na Siedlimowicach.

W 1498 r. odkupił dobra w Siedlimowicach oraz użytki prawne w Pożarzysku i Bukówki, które jego bracia Leonard i Peter von Seidlitz odziedziczyli po śmierci matki Rosy von Seidlitz, a w następny roku Georg dokonał na tych dobrach zapisu dożywocia dla swojej żony Ewy. Kolejnymi właścicielami Siedlimowic byli Lorenz i Heinz von Seidlitz. W 1506 r. ten pierwszy zapisał swojej żonie Margareth dobra siedlimowickie, pożarzyskie i Bukówkę prawem dożywotnim, ale z zastrzeżeniem, że w razie zawarcia przez nią drugiego związku małżeńskiego jej dochody zostaną ograniczone do 30 grzywien. W 1508 r. Lorenz sprzedał za 60 węgierskich guldenów 4 grzywny czynszu w Siedlimowicach świdnickiemu proboszczowi Stanislaus Berwaldt, zastrzegając sobie prawo jego wykupu. W 1513 r. odkupił 21 grzywien czynszu na dobrach siedlimowickich od swojego brata Heinza von Seidlitz. Jednak już w 1517 r. Lorenz von Seidlitz pisał się nie z Siedlimowic, a z Tłustorębów. Wiązał się z tym spadek jego zainteresowania dobrami siedlimowickimi, a wyraźnym tego dowodem jest sprzedanie przez Lorenza 27 grzywien czynszu z nich Sigmundowi von Pogorella zu Lampersdorf. Lorenz miał obok Heinza jeszcze dwóch braci Wolfa i Hansa. Ten drugi w latach 20- i 30-tych XVI w. był starostą księstwa świdnicko-jaworskiego. Pisał się z Bielawy i Siedlimowic (jeszcze w 1539 r.), w 1505 i 1525 r. nabył czynsze z Pożarzyska, ale już w 1522 r. sprzedał majątek siedlimowicki wraz z przypisanymi do niego gospodarstwami i chłopami pożarzyskimi Johannowi Theobaldowi (Hansowi Diepoldowi) von Burghauss z Kupferberg (ur. 1470?, zm. po 1530). Ten z kolei w 1524 r. odsprzedał część gruntów siedlimowickich i pożarzyskich Franzowi von Reibnitz, a w 1524 i 1526 r. odstąpił łącznie 55 ½ grzywien czynszu na Siedlimowicach, Miedziance i Kreppelhof Lorenzowi von Seidlitz i jego żonie Dorocie.

W ciągu kolejnych 40 lat kilkakrotnie zmienili się właściciele Siedlimowic. W 1550 r. jakieś udziały majątkowe lub prawne należały do Hansa von Seidlitz, ale większość gruntów oraz wyższe i niższe prawa sądownicze do wsi posiadał Dominik von Bock. Przed 1568 r. Siedlimowice stały się na ponad pół wieku posiadłością rodu von Schindel. Prawdopodobnie dwóch Danieli, których rozdzielił Hans. Pierwszy Daniel występuje w źródłach z lat 1568-1579. Drugi objął dobra przed 1594 r., kiedy to wymieniony został w wykazie powinności wojskowych, jako zobowiązany tytułem posiadania Siedlimowic do wystawienia na wyprawę wojenną 1/2 żołnierza konnego oraz 7/8 pieszego. Jego żoną była Barbara von Zedlitz. W maju 1617 r. Daniel dokonał zapisu na Siedlimowicach na kwotę 6000 talarów na rzecz Barbary Tschammern z domu Rotkirch. Ostatnia wzmianka źródłowa o Danielu pochodzi z 1620 r., a wdowa po nim, Barbara von Schindel występuje w źródłach jako pani na Siedlimowicach jeszcze w sierpniu 1632 r. Nie była jedynym właścicielem dóbr, gdyż w kwietniu 1628 r. folwark wraz z browarem należał do Friedricha von Schindel, zapewne syna Daniela i Barbary. Po 1632 r. Siedlimowice przejął radca ziemski Christoph von Tschirnhaus. Zarówno właściciele wsi, jak i jej mieszkańcy dotkliwie odczuli niszczące skutki toczącej się od 1618 r. wojny. W latach 1632-1633 we wsi znajdował się szwedzki lazaret, a między 1633 i 1641 r. spalił się folwark. Odbudowa wsi to dzieło kolejnej właścicielki Siedlimowic, Ursuli Heleny von Marschalkin, z domu von Motschelnitz. Zmarła ona w wieku 65 lat i 5 miesięcy w marcu 1685 r. i jako protestantka została pochowana wieczorem 11 marca w krypcie grobowej w Kościele Pokoju w Świdnicy. Jej spadkobierczyni Ursula Magdalena von Tschirnhaus z domu Seidlitz scedowała w sierpniu 1685 r. majętność siedlimowicką z rezydencją rycerską, młynem, stawami, wszystkimi prawami feudalnymi, a także częścią Pożarzyska Hiobowi Christophowi von Tschirnhaus. Nowy właściciel już w 1685 r. wystawił na rzecz Sophie Magdalenie Sommerfelde kwit zastawny na wszystkich swoich dobrach: Siedlimowicach, Pożarzysku oraz Łukaszowie i Wojcieszynie koło Złotoryi.

Na przełomie XVII i XVIII w. właścicielami Siedlimowic i części Pożarzyska byli małżonkowie Asindlerin. W styczniu 1703 r. wdowa Barbara Elisabeth Asindlerin z domu von Schindel, sprzedała całą majętność Gottliebowi von Bombsdorf (żona Maria Katherina z domu Kottulinski). W kontrakcie sprzedaży skrupulatnie wyliczony, że w jej skład wchodziły siedziba rycerska, folwark, pola, łąki, lasy, stawy, młyn, prawa prowadzenia karczmy, browarnicze, gorzelnicze, łowieckie i rybackie. Gottlieb von Bombsdorf władał Siedlimowicami do 1730 r., kiedy sprzedał zadłużoną majętność wraz ze wszystkimi nieruchomościami i przywilejami za 23000 talarów Karolowi Ferdynandowi baronowi von Seherr-Thoss, panu na Pożarzysku, Domanicach z Püschmule, Makowicach, Olszowcu, Opoczce i Żórawinie. Karl Ferdinand baron von Seherr-Thoss zmarł w 1756 r., ale już w 1737 r. scedował dobra siedlimowickie na rzecz starszego syna Karla Heinricha (żona Anna Elisabeth von Zedlitz auf Leipe), natomiast młodszego Karla Ferdinanda uczynił spadkobiercą Domanic i Pożarzyska. Piszący się z Siedlimowic i Makowic Karl Heinrich zmarł w 1751 r. - czyli jeszcze za życia ojca. Nowym spadkobiercą całej fortuny stał się w tej sytuacji młodszy z braci. W 1765 r. Karl Ferdinand sprzedał Siedlimowice wraz ze wszystkimi przywilejami za 32000 talarów Gottliebowi Wilhelmowi von Gellhorn. Po nim dobra odziedziczył i władał nimi w latach 1780-1798 Karl Joachim von Gellhorn. W ciągu kolejnych sześćdziesięciu lat dobra siedlimowickie czterokrotnie zmieniały właścicieli. W latach 1798-1823 władał nimi Joachim Georg Bieder, a następnie do 1840 r. Otton von Lieres ze Szczepanowa. W 1840 r. Siedlimowice nabył Sylwius Wilhelm Karl Heinrich hrabia Rzeszy Pückler z Grodźca (ur.21 VIII 1800), który zmarł 13 III 1859 r. Jego syn Heinrich (ur. 14 IV 1835, zm. 17 V 1897) sprzedał w 1871 r. odziedziczone po ojcu Siedlimowice i od tego czasu pisał się z Branitz.

Oblicze wsi

Wielkość wsi i podział gruntów na przełomie XIII w. i XIV w. przybliżają dokumenty powstałe w związku z roszczeniami cystersów lubiąski. Dziesięcina miała być uiszczana z 14 łanów, zapewne będących w dziedzicznym użytkowaniu chłopów. Do tego należy doliczyć dobra alodialne właściciela wsi. Początkowo niewielkie - może 3 łany (obszar wsi w XIX w. wynosił 280 ha, czyli 17 łanów flamandzkich), później stopniowo rozrosły się kosztem chłopskiego stanu posiadania. Na pewno pod koniec XIV w. istniał folwark. W drugiej i trzeciej dekadzie XVII w. w skład zabudowy folwarcznej wchodziły chlew, stajnia, owczarnia, obora, stodoła i komora na uprzęż. W obrębie folwarku stał browar, natomiast w jego pobliżu 3 młyny wodne. Dochody właściciela dóbr uzupełniały świadczenia od ludności zależnej. W 1576 r. Daniel von Schindel pobierał świadczenia od 5 kmieci i 9 łanów. Trzy lata później wartość dóbr rycerskich oszacowano na 1150 talarów, a gospodarstw poddanych Schindela na 148 talarów. W ciągu następnych 200 lat nastąpiły dalsze przekształcenia strukturalne wsi. W 1726 r. nie było już dziedzicznego sołectwa. Ostatnia wzmianka o kmieciach pojawia się w dokumencie sprzedaży Siedlimowic z 1765 r. Statystyki pruskie z drugiej połowy XIX w. wyliczają już tylko zagrodników: 18 (1765) - 16 (1785, 1800); oraz komorników: 4 (ok. 1765) - 7 (1785, 1800).

Właściciele Siedlimowic uzyskali szereg przywilejów. W 1548 r. Dominik von Bock posiadał pełne prawa sądownicze i browarnicze. W drugiej połowie XVII w. rozporządzenia władz cesarskich skasowały szereg przywilejów ekonomicznych i w 1693 r. kolejny właściciel Siedlimowic musiał ponownie wykupić prawo produkcji piwa oraz słodu. W 1726 r. wolno było wytwarzać i sprzedawać we wsi 64 antałki piwa i 5 wiader wódki. Właścicielem - dzierżawcą karczmy był Gotfried Kosnar. Do pana wsi należał młyn (pierwsza wzmianka w 1726 r.), a także browar przy folwarku. Byli też rzemieślnicy - ok. 1765 r. siedmiu. Prawdopodobnie dobrze rozwinięta była gospodarka rybna, gdyż w granicach Siedlimowic było 5 stawów (1726 r.), a do właścicieli wsi należało prawo połowu ryb w Bystrzycy. Do lat 40-tych XIX w. oblicze gospodarcze wsi nie uległo istotniejszym zmianom. Rzemiosłem zajmowało się 10 mieszkańców wsi. Rozbudowany został folwark, powstały w nim duże owczarnie, konieczne przy rozwiniętej na duża skalę hodowli owiec – lata 40-te XIX w. 1200 sztuk. Reformy uwłaszczeniowe zostały zakończone w połowie XIX w.

Majątek rycerski Siedlimowice

Jego właścicielami byli w latach:

A. 1867-1907: Heinrich August Jakob Korn (ur.6 IV 1829, zm.20 III 1907) dr filozofii; radca miejski Wrocławia i wydawca; od 13 IX 1882 r. posiadający tytuł szlachecki. Siedlimowice odkupił od hr. Heinricha von Pückler. Był też właścicielem dóbr rycerskich Psie Pole pod Wrocławiem (223 ha) i Radzyna w powiecie sycowskim (298 ha).
B. 1907-1909: wdowa po Heinrichu Korn, Helena z domu Moriz-Eichborn (ur.6 VI 1840, zm.18 IV 1909).
C. 1909-1945: Richard von Bergmann-Korn (ur.9 XII 1885, zm.11 XII 1945 w rosyjskim obozie dla jeńców); dr filozofii, właściciel domu wydawniczego i gazety „Schlesische Zeitung”; syn starszej córki Kornów, Louise Marie Berty (ur.12 IV 1861, zm.29 XII 1932) i Richarda von Bergmanna (ur.2 XII 1851, zm.29 X 1906), który przyjął nazwisko dziadka.

Od lat 80-tych XIX w. do drugiej dekady XX w. obszar „dóbr rycerskich” Siedlimowice wynosił 230 ha; w tym grunty orne 169 ha, łąki 31 ha, las i park 19 ha, wody (rzeka i stawy) 4 ha. W wyniku zakupów wzrósł do 275 ha w 1937 r.; największy przyrost lasu - do 64 ha, powierzchnia gruntów ornych pozostała bez zmian. Centrum gospodarczym majątku był gruntownie przebudowany i powiększony przez Heinricha Korn pod koniec XIX w. folwark. W skład jego zabudowy wchodziły budynek bramny z mieszkaniami, 2 domy mieszkalne oraz połączony zespół stajni, obory i stodoły. Liczba mieszkańców folwarku 1885: 23 (3 rodziny), 1905: 15 (2), 1925: 36. Integralną częścią folwarku był pobliski młyn wodny o średniowiecznej metryce. Pod koniec XIX w. na jego miejscu wybudowano młyn parowo-wodny. Zatrudnionych w nim było 5-8 pracowników, oprócz mąki produkował grysik i wafle. Podstawę gospodarki stanowiła produkcja roślinna, pod koniec XIX w. częściowo wyspecjalizowana w kierunku ogrodnictwa – w pobliżu pałacu wzniesiono kilka szklarni. Słabo rozwinięta była natomiast hodowla: w 1922 r. 10 koni i 49 sztuk bydła. Pod koniec XIX w. w granicach dominium siedlimowickiego powstał kamieniołom granitu.

Gmina wiejska

Powierzchnia gruntów chłopskich wynosiła w 1885 r. 49 ha, w tym grunty orne 39 ha, łąki 5 ha, las 1 ha. Ziemia ta podzielona była między 12-15 gospodarstw chłopskich; dominowały małe poniżej 5 ha. W 1938 r. mieszkało we wsi 5 rolników, w tym 2 zamożnych. Ponadto 8 mieszkańców prowadziło działalność rzemieślniczo-usługową, a źródłem utrzymania pozostałych rodzin była praca na folwarku, w młynie i kamieniołomie. We wsi była gospoda. Liczba domów mieszkalnych - 1830: 27; 1871: 30; 1905: 26.

Stosunki demograficzne

Liczba mieszkańców - 1785: 145; 1830: 183; 1845: 194; 1871: 243; 1905: 232; 1925: 287; 1939: 232. Dominowali ewangelicy, liczba katolików - 1830 i 1845: 23; 1871: 31; 1905: 18; 1925: 67.

Szkoła ewangelicka

Od początku XIX w. w okresie zimowym prowadził lekcje w Siedlimowicach nauczyciel z Domanic. Odbywały się one w izbie wynajmowanej w chłopskiej chacie. W cieplejszych porach roku dzieci chodziły do szkoły domanickiej. W 1876/77 r. został w Siedlimowicach wybudowany parterowy budynek szkolny, w którym znajdowało się też mieszkanie nauczycielskie. Pozwoliło to zatrudnić nauczyciela i utworzyć samodzielną szkołę. Do lat 30-tych XX w. miała ona charakter wyznaniowy. Zatrudniony był 1 nauczyciel, a uczęszczało w 1888 r. 52; w 1911 r. 49 i w 1930 r. 27 dzieci.

Cmentarz ewangelicki

Powstał w 1842 r. na podarowanej przez właściciela wsi morgowej działce. Zamknięty w 1968 r.

Pierwsze lata powojenne

Siedlimowice nie ucierpiały w trakcie działań wojennych. Po ich zakończeniu do swoich domów powróciło większość ewakuowanych zimą 1945 r. mieszkańców. Wiosną-latem 1946 r. mieszkało we wsi 186 Niemców. Zatrudnieni byli w majątku administrowanym przez Armię Czerwoną i dlatego nie zostali objęci akcjami wysiedleńczymi w 1946 r. Dopiero w 1947 r. władzom polskim udało się wysiedlić kilkanaście rodzin, na więcej nie pozwolili Rosjanie. W kolejnych latach wysiedlano po kilka rodzin. Jednak jeszcze w 1951 r. w Siedlimowicach mieszkało 87 Niemców. Ostatnie rodziny niemieckie opuściły Polskę w latach 1957-1958. Polacy zaczęli osiedlać się w Siedlimowicach latem 1945 r. Pod koniec roku mieszkały we wsi 43 osoby narodowości polskiej, które obsadzały 6 gospodarstw. Proces zasiedlenia wsi utrudniała ochrona jaką nad ludnością niemiecką roztoczyła Armia Czerwona.

Polska nazwa wsi

Pod koniec 1945 r. nadano wsi pierwszą polską nazwę w brzmieniu Kwiatowo. W 1948 r. zmieniono nazwę na Siedlimowice.

Liczba mieszkańców

IV 1949: 193; IV 1951: 189 Polaków i 87 Niemców; 1985: 276; 1992: 207; 2004: 185.

Sołtysi

1949: Ludwik Szymala; 1958 - ?: Władysław Markiewicz; 1964/65, 1981: Czesław Grabarczyk; II 1984: Zofia Grabarczyk; I 1986: Władysław Markiewicz; do 1990 r. Maria Nawara; 1990 - 2002: Ryszard Kaczmarek; od 2003 r. Jan Pomiotło.

Stosunki własnościowe w rolnictwie

Po zakończeniu działań wojennych Armia Czerwona zajęła pałac, wszystkie zabudowania folwarczne i całą ziemię dawnego majątku Kornów. Zarządzała nimi 5 lat. Zabudowę folwarczną tworzyło wtedy 6 domów mieszkalnych (o 120 izbach), po 2 stodoły i obory, stajnia, spichlerz i kuźnia. Areał ziemi podworskiej wynosił 200 ha: 180 ha gruntów ornych, 15 ha łąk i 5 ha ogrodu. Rosjanie użytkowali całą ziemie, koncentrując się na uprawie ziemniaków i hodowli bydła - w lipcu 1946 r. 70 krów i 150 jałówek, 13 koni i 2 świnie. Latem 1946 r. władze polskie zakwalifikowały majątek jako nadający się do rozparcelowania w I transzy, czyli zaraz po przejęciu od Rosjan, na 28 siedmiohektarowych gospodarstw rolnych i 3 dwuhektarowe rzemieślnicze. Armia Czerwona przekazał majątek władzom polskim dopiero w 1950 r. Utworzono PGR, którego stan posiadania nie uległ do ponad czterdzieści lat większej zmianie - 192 ha ziemi, wszystkie budynki folwarczne. Terenami leśnymi o powierzchni 30,5 ha zarządzało PGL Sobótka. Na początku lat 90-tych XX w. całą ziemie po państwowych gospodarstwach przejęła AWRSP, obecnie AGN.

Gospodarstwa spółdzielcze

Pod koniec lat 60-tych użytkowały 19 ha ziemi.

Gospodarstwa chłopskie

Wiosną 1949 r. w Siedlimowicach było 14 gospodarstw chłopskich, cztery o powierzchni mniejszej niż 2 ha, siedem 2-5 ha oraz trzy 5-10 ha. W 1965 r. do 14 gospodarstw indywidualnych należało 69 ha (62 ha gruntów ornych), a w 1968 r. już 74,6 ha ziemi. Bardzo dobre wyniki osiągano w produkcji mlecznej - średni uzysk mleka od jednej krowy wynosił 1764 l. i był dużo wyższy od średniej gromadzkiej (1317 l.). Średnie plony 4 zbóż wynosiły 25 q/ha. Do końca lat 80-tych areał gruntów chłopskich wzrósł o połowę – w 1988 r. 109 ha, w tym 73 ha gruntów ornych. Liczba gospodarstw rolnych: 15; w tym 6 poniżej 5 ha i 6 powyżej 7 ha.

Infrastruktura techniczna

W 1995 r. ukończono budowę podłączonej do gminnej, wiejskiej sieci wodociągowej. 

Przedsiębiorstwa produkcyjno-usługowe

Od pierwszych latach powojennych prowadzona była eksploatacja kamienia budowlanego w podsiedlimowickim kamieniołomie. W latach 90-tych XX w. kamieniołom przejęło przedsiębiorstwo „NCC Industry Kruszywa”. W latach 40-tych XX w. młyn siedlimowicki, który nosił wtedy nazwę „Zwycięstwo”, został upaństwowiony i przekazany PZŻ. Był to młyn elektryczno-wodny, do pierwszej połowy lat 60-tych, kiedy zrezygnowano z wykorzystywania wody jako źródła energii. Jego zdolność przemiałowa wynosiła 9-11 t/dobę. Młyn funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Od lat 40-tych działał w Siedlimowicach państwowy punkt kowalsko-stolarski. W połowie lat 60-tych został przekształcony w Wielobranżowy Punkt Usługowy, zakres świadczonych usług został poszerzony o malarskie, murarskie, hydrauliczne i ślusarskie. Zarząd przedsiębiorstwa mieścił się w Domanicach, a w 1965 r. zatrudnionych było 19 pracowników.

Szkoła

Podjęła działalność 1 IX 1961 r. w budynku po stołówce PGR. W 40% koszty adaptacji obiektu pokryli mieszkańcy Siedlimowic. Do chwili likwidacji w drugiej połowie lat 70-tych szkoła realizowała czteroklasowy program nauczaniu. Starsze dzieci uczęszczały do szkoły w Domanicach. W placówce siedlimowickiej zatrudniony był jeden nauczyciel. W 1984 r. budynek poszkolny wyremontowano i zaadaptowane na cele mieszkaniowe.

Placówki oświatowo-wychowawcze

Od 1949 r. do połowy lat 80-tych istniała we wsi świetlica. W latach 50-80-tych działał we wsi punkt biblioteczny. 1 X 2004 r. otwarto świetlice środowiskową.

Sport

W 1988 r. działała drużyna piłkarska klasy „C” zrzeszona w LZS. W sezonie 1989/1990 występowała pod nazwą „Granit Siedlimowice” w rozgrywkach klasy „B” grupy świdnickiej, zajmując 7 miejsce. Latem 1990 r. została rozwiązana.

Opracowanie
Tomasz Ciesielski
(Monografia Historyczna Gminy Żarów 2006)  

Uzupełnienie i poprawa
Bogdan Mucha