Góra Pyszczyńska (Pitschenberg)

Są takie miejsca, które przyciągają jak magnes. Okryte aurą tajemniczości i piękne swym majestatem, gdzie przyroda spleciona z historią potrafi zachwycać bez granic. Trudno zliczyć wszystkie wędrówki, jakie wiodły w te miejsca. Jedno jest pewne: wracać tam ochota jest Nam zawsze. Takim miejscem w gminie Żarów bez wątpienia jest Góra Pyszczyńska (niem. Pitschenberg), zwana również w okresie powojennym Buczyńską Górą. Wzniesienie o wysokości 275,6 m n.p.m. (współczesny pomiar; na różnych mapach wysokość określona jako 260, 272, 273 m n.p.m.) położone jest w północno-zachodniej części gminy Żarów, pomiędzy miejscowościami Pyszczyn (Pitschen), Marcinowiczki (Klein Merzdorf), Imbramowice (Ingramsdorf) i Buków (Bockau). Jest najwyższym wzniesieniem tzw. Wzgórz Imbramowickich oraz całej gminy Żarów. Geologicznie obszar ten stanowi część tzw. kaledonidów kaczawskich, które zbudowane są ze staropaleozoicznych, słabo zmetamorfizowanych, skał osadowych, jakie powstawały w warunkach geosynklinalnego morza. Pod koniec syluru (ok. 420-415 mln lat temu), w czasie orogenezy kaledońskiej, utwory te uległy sfałdowaniu, a później, wraz z kompleksem skał wulkanicznych, częściowo się zmetamorfizowały i tektonicznie przemieściły. Utwory te przykryły w całości, leżący głębiej prekambryjski krystaliczny fundament Sudetów. Wzgórza Imbramowickie stanowiąc część kaledonidów kaczawskich, zbudowanych z łupków łyszczykowych, gnejsów, zieleńców, amfibolitów i fyllitów. Na szczycie oraz zboczach Góry Pyszczyńskiej znajdują swe miejsce stanowiska z następującymi minerałami: Azbesty – w łupkach chlorytowych, epidotowych, niekiedy talkowych, poprzeczne żyły kwarcowe i kalcytowe z prehnitem, agregatami epidotu i masami azbestu; Epidot – łupki epidotowe, obok łupków chlorytowych, talkowych i żył kwarcowych; Kalcyt – w łupkach chlorytowych i epidotowych, żyły kalcytowo – kwarcowe z prehnitem w łupkach chlorytowych, epidotowych, niekiedy talkowych, poprzeczne żyły kwarcowe i kalcytowe z prehnitem, agregatami epidotu i masami azbestu.

Czytaj więcej: Góra Pyszczyńska (Pitschenberg)

RADwJ Lager 8/56 Ingramsdorf - obóz Służby Pracy Rzeszy w Imbramowicach

Budynek przy ul. Spokojnej 7 w Imbramowicach, często określany jest mianem pałacu lub dworu. Dawniej nazywano go Villą Pätzold, gdyż był siedzibą majętnej rodziny imbramowickich kupców Pätzoldów, do których należał miejscowy sklep z winiarnią oraz przyległa gospoda Gasthaus u. Auasspanung. Ostatnia z kupieckiego rodu Pauline Katherine Gertrud Pätzold, zmarła 19 lipca 1947 roku w Berlinie-Charlottenburgu. Rodowy majątek Pätzoldów jeszcze w latach 30-tych przeszedł na własność lub też został odkupiony przez władze państwowe. Dziś mało kto wie, że w latach 1939-1945 mieścił się tutaj żeński obóz wychowawczy Służby Pracy Rzeszy (z niem. Reichsarbeitsdienst für weibliches Jugend, w skrócie RADwJ), który oznaczono jako RADwJ Lager 8/56 Ingramsdorf. Nie wiemy niestety jaki był normalny stan osobowy tego ośrodka i ile ogółem przeszło przezeń młodych kobiet. Dokumentacja taka najprawdopodobniej została zniszczona. Wiadomo jedynie, że przebywające w Imbramowicach młode wychowanki RADwJ pomagały zapewne przy pracy w gospodarstwach rolnych, pełniły funkcję opiekunek dzieci i pomocy domowych w rodzinach wielodzietnych. Pod koniec wojny jako służba pomocnicza mogły zostać przydzielone do Wehrmachtu oraz Luftwaffe. Czym była Służba Pracy Rzeszy oraz jak wyglądała jej organizacja, przeczytacie poniżej.

Czytaj więcej: RADwJ Lager 8/56 Ingramsdorf - obóz Służby Pracy Rzeszy w Imbramowicach

Dziękujemy Wszystkim, którzy byli z Nami w 2014 r.

Tajemnica cmentarza wojennego w Żarowie, cz. 3

12 stycznia 1945 roku rozpoczęła się ofensywą zimowa zwana też operacją wiślańsko-odrzańską. Oddziały radzieckie 1. Frontu Ukraińskiego, pod dowództwem marszałek Iwana Koniewa, 19 stycznia 1945 roku przekroczyły dawną granicę polsko-niemiecką w rejonie Namysłowa. Do końca stycznia zdobyto miasta: Kluczbork (20 stycznia), Gliwice (23/24 stycznia), Opole (24 stycznia; część prawobrzeżna), Oleśnicę (25 stycznia), Katowice i Bytom (27 stycznia), wypierając wojska niemieckie z terenów położonych na prawym brzegu Odry. Na początku lutego wojska radzieckie wyszły już na przedpola Wrocławia i Głogowa. Do szczególnie zaciętych walk doszło o Ścinawę (31 stycznia) i Oławę (28 stycznia). Tam oddziały radzieckie uchwyciły przyczółki na lewym brzegu Odry. 8 lutego Armia Radziecka sforsowała Odrę atakując z przyczółków pod Ścinawą i Oławą, a następnie przełamała pozycje niemieckie wzdłuż górnej Odry i w ciągu 17 dniowej ofensywy opanowała centralną część Dolnego Śląska. Rosjanie zdobyli miasta: Legnicę (9 lutego), Bolesławiec (12 lutego), Zieloną Górę (14 lutego) a także Chojnów (10 luty), Bielsko (12 luty) i Złotoryję (13 luty). Zacięte walki stoczono o zdobycie Szprotawy (10-13 lutego), podczas przeprawy przez Bóbr pod Żaganiem oraz o Strzegom (13 lutego). Otoczono Głogów, który jednak bronił się zawzięcie oraz twierdzę Wrocław - po raz pierwszy 13/14 lutego i ostatecznie 16 lutego. 24 lutego 1945 roku Rosjanie doszli do Nysy Łużyckiej. Na "żarowskim" odcinku frontu wojska radzieckie 13 lutego zajęły miejscowości Buków, Imbramowice, Kruków, Marcinowiczki, Mielęcin, Pyszczyn i Zastruże. Front ustabilizował się na 2 i pół miesiąca na linii, którą wyznaczały miejscowości Przyłęgów - Łażany - Żarów - Mrowiny - Tarnawa - Imbramowice - Domanice - Chwałów - Górny Maniów - Strzelce - Tworzyjanów - Sobótka. Tu przebiegał zewnętrzny pierścień oblężenia Wrocławia.

Czytaj więcej: Tajemnica cmentarza wojennego w Żarowie, cz. 3