Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Lucien Paradis - więzień KL Buchenwald w Żarowie ?

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 17, luty 2020

Neutralna przez dziesięciolecia Belgia, po I wojnie światowej związała się w 1920 roku sojuszem z Francją, lecz w 1936 roku powróciła do polityki neutralności. Po wybuchu II wojny światowej ważny strategicznie kraj potwierdził swoją neutralność, lecz liczył się z agresją ze strony Niemiec. Belgijscy wojskowi nawiązali współpracę z Francuzami i Brytyjczykami. Armia belgijska została powiększona do stanu 650 000 żołnierzy (łącznie z z rezerwami ok. 900 000 ludzi). 10 maja 1940 roku Belgia została zaatakowana przez siły niemieckie. Niemieccy spadochroniarze w brawurowej akcji opanowali niezwykle ważny strategicznie fort Eben Emael, a 17 maja wkroczyli do Brukseli. Postępu wojsk niemieckich nie zdołały powstrzymać oddziały francusko-brytyjskie, które po ataku niemieckim także wkroczyły do Belgii. Gdy armia belgijska została otoczona we Flandrii, król Leopold III podjął kontrowersyjnie ocenianą decyzję o kapitulacji w dniu 28 maja i pozostał w okupowanym kraju. Rząd z premierem Hubertem Pierlotem na czele udał się na emigrację do Wielkiej Brytanii. W Belgii wprowadzona została kierowana przez gen Alexandra von Falkenhausena niemiecka administracja wojskowa, która rozciągała się także na północną Francję. Obszar Eupen i Malmédy został wcielony do Rzeszy. Król, potępiany za swą decyzję przez rząd emigracyjny, został przez Niemców osadzony w rezydencji na zamku Laken. Reżim okupacyjny w Belgii był względnie łagodny. Eksterminacji poddano natomiast ludność żydowską. Zamordowano ponad 27 000 belgijskich Żydów. Belgia miała dla Niemiec duże znaczenie gospodarcze ze względu na wydobycie węgla i produkcję stali. Około 350 000 robotników belgijskich pracował na terenie Rzeszy. Latem 1940 roku zaktywizowali się kierowali przez Leona Degrelle'a walońscy faszyści tzw. reksiści. Z Niemcami kolaborowali także przedstawiciele innych nurtów politycznych, w tym flamandzcy separatyści. Równolegle działał ruch oporu. Rządowi emigracyjnemu podlegała tzw. Tajna Armia. Komuniści zaś kierowali Frontem Niepodległości. Liczący we wrześniu 1944 roku już 75 000 ludzi ruch oporu współpracował z aliantami i nielicznymi belgijskimi formacjami regularnymi przy wyzwalaniu kraju.

Czytaj więcej: Lucien Paradis - więzień KL Buchenwald w Żarowie ?

Z życia żarowskiego PTTK, cz.3: Proporczyki "Żarodreptaków"

Drukuj
Utworzono: piątek, 14, luty 2020

Turystyczna kolekcja związana z działalnością Koła PTTK "Żarodreptaki" została powiększona o kolejne eksponaty. Tym razem do zbiorów Żarowskiej Izby Historycznej trafiły 4 proporczyki, w tym egzemplarz "Sekcja Turystyki Górskiej Żarodreptaki Koło PTTK przy Żarowskich Zakładach Materiałów Ogniotrwałych" oraz pamiątkowe egzemplarze z III i IV Zlotu Turystów Świdnickich na Wielkiej Sowie (zloty odbyły się kolejno 10.05.1970 i 16.05.1971 r.), a także VII Świdnickiego Rajdu Górskiego do Dusznik (23-26.09.1971). Proporczyki przekazał do Żarowskiej Izby Historycznej pan Wojciech. Składamy panu Serdeczne Podziękowania.

Czytaj więcej: Z życia żarowskiego PTTK, cz.3: Proporczyki "Żarodreptaków"

Sprawa przywłaszczenia kamieni przez prezesa GS "SCh" Żarów w 1946 roku

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 10, luty 2020

W czerwcu 1945 roku władzę w Żarowie przejęła polska administracja. Powstał zarząd gminy Żarów, której wójtem został Stanisław Chojnacki. W dniu 25 czerwca 1945 roku, odbyło się pierwsze posiedzenie Tymczasowej Rady Gminnej. Omówione zostały najistotniejsze problemy, które należało załatwić w trybie pilnym. Podjęto wówczas uchwałę o nadaniu polskich nazw ulicom Żarowa, co miało związek z tzw. "odniemczeniem terenu". Zadecydowano również o uruchomieniu gazowni, która wymagała prac porządkowo-remontowych. Pozostałe urządzenia komunalne, tj. wodociągi, kanalizacja, sieć energetyczna, łaźnia były w stanie dobrym, co sprzyjało masowemu osadnictwu ludności polskiej. Ważnym punktem obrad Rady Gminnej, była także aprowizacja rosnącej liczby mieszkańców Żarowa. W grudniu 1945 roku chleb i bułki wypiekano w 4 z 5 istniejących w Żarowie piekarń. Poważnym problemem był brak większości artykułów żywnościowych, które rozprowadzano systemem kartkowym za pośrednictwem stołówek zakładowych i gminnych. Przydziały otrzymywali wszyscy pracujący osadnicy polscy i ich rodziny, a także robotnicy niemieccy.

Czytaj więcej: Sprawa przywłaszczenia kamieni przez prezesa GS "SCh" Żarów w 1946 roku

Wystawa "Dolny Śląsk 1945"

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 10, luty 2020

Od 12 stycznia 1945 roku z linii Wisły, wojska radzieckie prowadziły operację zaczepną w ramach ofensywy przeciwko siłom niemieckim (Operacja wiślańsko-odrzańska), która zakończona została w lutym na linii Odry. Na południu 8 lutego 1. Front Ukraiński rozpoczął operację dolnośląską z celem zajęcia Śląska na zachód od Odry i osiągnięcia Nysy Łużyckiej, by wyrównać linię z 1. Frontem Białoruskim w przygotowaniach do uderzenia na Berlin. W ciągu 17 dniowej ofensywy Armia Czerwona opanowała centralną część Dolnego Śląska. Rosjanie zdobyli miasta: Legnicę (9 lutego), Bolesławiec (12 lutego), Zieloną Górę (14 lutego) a także Chojnów (10 luty), Bielsko (12 luty) i Złotoryję (13 luty). Zacięte walki stoczono o zdobycie Szprotawy (10-13 lutego), podczas przeprawy przez Bóbr pod Żaganiem oraz o Strzegom (13 lutego). Otoczono Głogów, który bronił się zawzięcie oraz twierdzę Wrocław – po raz pierwszy 13/14 lutego i ostatecznie 16 lutego. 24 lutego 1945 roku Rosjanie doszli do Nysy Łużyckiej. Na odcinku w pobliżu Żarowa front ustabilizował się na 2 i pół miesiąca na linii, którą wyznaczały miejscowości Przyłęgów – Łażany – Żarów – Mrowiny – Tarnawa – Imbramowice – Domanice – Chwałów – Górny Maniów – Strzelce – Tworzyjanów – Sobótka. Tu przebiegał zewnętrzny pierścień oblężenia Wrocławia. Wojska radzieckie zajęły miejscowości Buków, Imbramowice, Kruków, Marcinowiczki, Mielęcin, Pyszczyn i Zastruże.

Czytaj więcej: Wystawa "Dolny Śląsk 1945"

Miejscowości gminy Żarów w latach 1954-1972: przynależność administracyjna i ludność

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 10, luty 2020

W latach 1948-1954, miejscowości dzisiejszej gminy Żarów, były rozdzielone między trzy jednostki administracyjne. W powiecie świdnickim znajdowała się Gmina Żarów – miejscowości: Żarów, Bożanów, Kalno z Wostówką, Kruków, Łażany, Mrowiny, Mikoszowa, Przyłęgów, Tarnawa, Rusko oraz Gmina Domanice – miejscowości: Gołaszyce, Imbramowice, Marcinowiczki, Pożarzysko, Siedlimowice, Borzygniew, Domanice, Chwałów, Gola świdnicka, Krasków, Maniów, Tworzyjanów. W powiecie średzkim była Gmina Kostomłoty, w skład której wchodziły m.in. wsie Buków, Mielęcin, Pyszczyn i Zastruże. Jesienią 1954 roku dokonano nowego podziału administracyjnego kraju. W miejsce gmin utworzono samodzielne miasta i gromady. Jak donosi Ustawa z dnia 25 września 1954 roku "O reformie podziału administracyjnego wsi i powołaniu gromadzkich rad narodowych". W ustawie tej czytamy:

Czytaj więcej: Miejscowości gminy Żarów w latach 1954-1972: przynależność administracyjna i ludność

Więcej artykułów…

  1. Z życia żarowskiego PTTK, cz.10: Przypinka sekcji kolarskiej
  2. DKW F2 w Żarowie
  3. 40-lecie SP nr 1 im. Henryka Sienkiewicza w Żarowie - fotografie
  4. Wystawa "Zakurzone, Zapomniane, Zachowane"

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Saturday the 13th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.