Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Brązowa Szabla dla „Sztabu Generalnego” na X Międzynarodowym Festiwalu Filmów Historycznych i Wojskowych

Drukuj
Utworzono: wtorek, 22, październik 2019

Szanowni Państwo niezwykle miło jest nam poinformować, że pełnometrażowy dokument „Sztab Generalny” w reż. Norberta Rudasia został nagrodzony Brązową Szablą na X Międzynarodowym Festiwalu Filmów Historycznych i Wojskowych, który odbywa się w dniach 21-25.10.2019 r. w Warszawie. Dokument opowiada o kulisach działalności Sztabu Generalnego Wojska Polskiego od 1918 roku do czasów współczesnych prezentując je według chronologicznie ułożonych, najciekawszych wydarzeń i mało znanych faktów ukazujących burzliwą historię instytucji będącej mózgiem polskiej armii oraz jej rolę w momentach zwrotnych w historii Polski. Film wyprodukowany w 2018 roku przez Centralną Bibliotekę Wojskową oraz Dom Produkcyjny Vena Art we współpracy z Fundacją Arma Civitatis stał się jednym z elementów oficjalnych obchodów 100-lecia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Wystąpił w nim m.in. obecny Szef Sztabu Generalnego, gen. broni Rajmund T. Andrzejczak. Dokument jest emitowany m.in. na antenie TVP Historia oraz dostępny w internecie w wersji 3-odcinkowego miniserialu. Współrealizatorem dokumentu jest m.in. Żarowska Izba Historyczna, która udostępniła jego Twórcą materiał archiwalny dot. Terenowej Obrony Przeciwlotniczej i Zakładowych Oddziałów Samoobrony w DZCH „Organika” Żarów (emitowany w odc. 3 miniserialu) oraz udzieliła w tym zakresie konsultacji.

Czytaj więcej: Brązowa Szabla dla „Sztabu Generalnego” na X Międzynarodowym Festiwalu Filmów Historycznych i ...

Wystawa Jacka Szumańskiego pt. "Twarze"

Drukuj
Utworzono: piątek, 18, październik 2019

Pasja malowania, zaczęła się, gdy był małym chłopcem. Wówczas to, przychodził do miejsca zatrudnienia swojego wuja, gdzie w skromnych warunkach, na szarym papierze pakowym, wykonywał pierwsze rysunki. Już wtedy jego bliscy rozpoznali drzemiący w nim niezwykły talent, co w przyszłości zadecydowało o wyborze szkoły średniej, tj. Liceum Plastycznego. W tej szkole, pan Jacek rozwijał swoje umiejętności oraz wzbogacał wiedzę teoretyczną o sztuce. W czasach, gdy kończył szkołę, nie było powszechnym studiowanie na wyższych uczelniach i doskonalenie swoich umiejętności na takim poziomie. Sukcesem było już ukończenie szkoły licealnej i zdanie matury. Wtedy dawało to szansę na lepszą pracę. Pan Jacek nie ukończył wyższej uczelni, jednak w żaden sposób nie umniejsza to jego poziomu umiejętności i tego, czego dokonał na przestrzeni (jak sam mówi) ponad 40 lat. W ciągu tego czasu namalował wiele obrazów. Jest artystą niezwykle kreatywnym z ogromnym dorobkiem artystycznym. Maluje przeważnie w stylu impresjonistycznym, posługując się różnymi technikami plastycznymi. Jego ulubionym tematem są zabytki Żarowa i okolic.

Czytaj więcej: Wystawa Jacka Szumańskiego pt. "Twarze"

"Księga Mojego Rodu Wrzyszcz" - książka autorstwa mieszkanki Bukowa

Drukuj
Utworzono: niedziela, 13, październik 2019

Rodzina Wrzyszcz z innymi zesłańcami była wywieziona 10 lutego 1940 roku w okropną i bardzo śnieżną zimę (-50 °C) do Wołgogradzkiego. Ruscy sołdaci wtargnęli do domu w nocy i kazali się zbierać, nie mówili dokąd i w jakim kierunku jadą. Z małymi zasobami ubrań i jedzenia, z małymi dziećmi nikt się nie liczył. Do pociągu towarowego (ok. 10 km) odstawili ich saniami w zimową noc. W jednym wagonie było 40 osób, ludzi tak dużo, że nie wszyscy mogli usiąść. Jeden stał to dopiero drugi mógł usiąść na podłodze. W podłodze zrobili dziurę na odchody ludzkie. W taki sposób jechali parę tygodni zatrzymując się nie na stacjach, ale w szczerym polu, gdzie nic nie można było dostać, co najwyżej wyrzucano nieboszczyk. Gdy załadowali wagon ludźmi to był on zamykany od zewnątrz. Okna były również zamykane i zabijane deskami. W wagonie była zupełna ciemność. To czy noc czy dzień ludzie rozpoznawali po prześwitach w szparach wagonu i w dziurze na odchody. W takich warunkach byli transportowani parę tygodni. Początek takiej podróży ludzie przetrwali posilając się wziętym w pośpiechu chlebem, słoniną lub innym prowiantem przygotowanym w pośpiechu. Potem zaczęli rozmawiać ze sobą i rozpoznawać po głosie. Co słabsi mdleli. Wpierw zaczęły umierać dzieci, które na postoju były wyrzucane w pole jak niepotrzebna bagaże bez zakopywania zwłok. Matki z żalu dostawały choroby psychicznej, wyły z rozpaczy jak obłąkane ....

Czytaj więcej: "Księga Mojego Rodu Wrzyszcz" - książka autorstwa mieszkanki Bukowa

Rajd "Szlakiem Cystersów"

Drukuj
Utworzono: niedziela, 13, październik 2019

Do Polski cystersi zostali sprowadzeni w połowie XII wieku. Pierwsze klasztory na ziemiach Polskich powstały w Brzeźnicy (1149-1153, dzisiejsze miasto Jędrzejów) i w Łeknie w pobliżu Wągrowca (1143). W XII wieku powstały ponadto opactwa w Lądzie (1153), Lubiążu (1163), Kołbaczu (1174), Sulejowie (1176), Wąchocku (1179), Koprzywnicy (1185) i Oliwie (1186). W XIII wieku założono klasztory w Trzebnicy (1202, pierwszy w Polsce klasztor żeński), podkrakowskiej wówczas Mogile (1222), Kamieńcu Ząbkowickim (1222), Henrykowie (1227), Szpetalu (1230), Obrze (1231), Bledzewie (1232), Szczyrzycu (1234), Paradyżu (1234), Koronowie (1254), Rudach (1255), Pelplinie (1276), Przemęcie (1278), Bierzwniku (1286) i Krzeszowie (1292), w XIV wieku w Jemielnicy, a w latach 1403-1404 w Cieplicach Śląskich. W 1686 roku cystersi sprowadzili się do Barda Śląskiego, gdzie przebywali do 1810 roku, kiedy to skasowano zakony w państwie pruskim. Obecnie zakon ten nie jest tak znaczący jak dawniej. Jego upadek nastąpił w okresie zaborów. Na przełomie XVIII i XIX wieku nastąpiła kasata zakonu we wszystkich trzech zaborach. Nadal jednak są czynne opactwa w Krakowie Mogile, w Jędrzejowie, Szczyrzycu, Wąchocku oraz parafie w Oliwie, Henrykowie i Sulejowie prowadzone przez zakonnych bratów w białych habitach. W roku 1242 księżna Anna, wdowa po Henryku Pobożnym, ufundowała w Krzeszowie klasztor benedyktynów sprowadzonych z czeskich Opatovic. Jej wnuk Bolko I Surowy, wówczas książę jaworski, w 1289 roku wykupił dobra klasztorne, a w 1292 roku ufundował opactwo cystersów, którzy przybyli z Henrykowa. Kościół klasztorny stał się mauzoleum książąt świdnicko-jaworskich. Spoczęli tu: Bolko I Surowy, Bolko (zmarły wcześnie syn Bolka I), Bernard świdnicki, Henryk I jaworski, Henryk II świdnicki, Bolko II Mały. Dzięki nadaniom książęcym i prywatnym opactwo stało się jednym z największych posiadaczy ziemskich na Śląsku.

Czytaj więcej: Rajd "Szlakiem Cystersów"

Wystawa "Silesia & Organika w obiektywie"

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 07, październik 2019

Powstała w 1858 roku fabryka chemiczna w Żarowie, wytwarzała początkowo tylko kwas siarkowy. Szybko jednak asortyment produkcji uległ rozszerzeniu o kwas solny, a po rozbudowie zakończonej w 1862 r. o sól glauberowską, ług żrący, sodę krystaliczną, wapno chlorowane, kwas azotowy i superfosfaty, które sprzedawane były na całym Śląsku, w Wielkopolsce i Saksonii. Wkrótce część produktów zaczęto eksportować poza Niemcy. „O wielkim popycie na wyroby „Silesii” świadczyć może jej szybki rozwój. W ciągu czterech lat, od 1861 do 1864 r., liczba pracowników fabryki wzrosła dwukrotnie. W 1861 r. zatrudniała ona 70 pracowników (...), a w 1865 r. - 140. Do tego dochodziło jeszcze 40 osób zatrudnionych w wytwórni nawozów. Jeszcze większy bo ponad trzykrotny - do 630 - był wzrost liczby pracowników „ Silesii ” w ciągu następnych 7 lat. Do końca XIX w. poziom zatrudnienia oscylował ok. 600 osób, a uzależniony był od zapotrzebowania na wyroby fabryki. W nie najlepszym dla firmy 1886 r. liczba pracowników spadła do 557, by w 1890 r. wzrosnąć do 624. W trzech dolnośląskich zakładach chemicznych spółki „Silesia” (Ida und Marienhütte, Wrocławiu i Marcinowicach) zatrudnionych było w 1890 r. 1078 osób. W szybkim tempie rosła również produkcja. Jej wartość „w 1875 r. wynosiła 260 tys. marek, a w 1880 r. około 360 tys. marek". Pod koniec XIX w. zakłady żarowskie zajmowały teren o powierzchni 97 500 m², działały przy nich 2 laboratoria. W 1902 r. zakończona została kolejna rozbudowa fabryki. Powstało kilka nowych wydziałów, powiększono i wyposażono w nowe maszyny stare wydziały. Na początku XX w. rozwinęła się produkcja aniliny oraz pochodnych benzolu: toluidyny i nitrotoluenu. Obok nich wytwarzano całą gamę innych produktów, które można podzielić: 1. kwasy - potasowy, siarkowy, solny i węglowy; 2. sole amoniak, soda, sole glauberowska i szczawikowa; 3. farby - anilinowane, chromowe, ultramaryna; 4. nawozy sztuczne - azotan potasu, mączka kostna, superfosfat, żużel Thomasa.

Czytaj więcej: Wystawa "Silesia & Organika w obiektywie"

Więcej artykułów…

  1. 43 Zlot Turystów Świdnickich na Ślęży
  2. Fabryka lotnicza w Imbramowicach - prośba o pomoc w poszukiwaniach
  3. Rajd "Szlakiem Cystersów" 12.10.2019 r.
  4. Nowe nabytki w kartograficznych zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Saturday the 13th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.