Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Porcelanowy medal z Drużynowego Szachowego Turnieju Miast - Jaworzyna Śląska 1975

Drukuj
Utworzono: wtorek, 23, kwiecień 2019

Porcelanowy krążek stanowiący pamiątkowy medal z Drużynowego Szachowego Turnieju Miast o Puchar Dyrektora Zakładów Porcelany Stołowej KAROLINA Jaworzyna Śląska, odbytego w maju 1975 roku, przekazał do zbiorów Żarowskiej Izby Historycznej pan Bolesław. Medal otrzymała biorąca udział w szachowej rywalizacji reprezentacja Żarowa. Klasyfikacja końcowa owego turnieju, wyniki poszczególnych partii oraz nazwiska reprezentantów Żarowa, pozostają dotychczas nieznane. Może ktoś z naszych czytelników posiada informacje dotyczące prezentowanego poniżej przedmiotu. Prosimy o kontakt.

Czytaj więcej: Porcelanowy medal z Drużynowego Szachowego Turnieju Miast - Jaworzyna Śląska 1975

Porcelanowa figurka Matki Boskiej Królowej Rodzin z przełomu XIX/XX wieku

Drukuj
Utworzono: wtorek, 23, kwiecień 2019

Sanktuarium Wambierzyckiej Królowej Rodzin Patronki Ziemi Kłodzkiej to barokowa bazylika znajdująca się w Wambierzycach koło Radkowa w powiecie kłodzkim. Wybudowana została w latach 1715-1723. Obecna bazylika stoi na wzgórzu, gdzie w XII wieku w niszy wysokiego drzewa umieszczono figurkę Matki Boskiej (28 cm), która została przedstawiona w całej postaci z Dzieciątkiem w ramionach. W prawej ręce trzyma Syna, a w lewej owoc, po który sięga Jezus. Ubrana jest w czerwoną suknię i biało-niebieski płaszcz. Na figurkę zakładana jest dodatkowo tzw. sukienka, która okrywa ją całą od szyi w dół. Według kronik w 1218 roku ociemniały Jan z Raszewa modlił się przed nią i odzyskał wzrok. Po tym zdarzeniu do Wambierzyc zaczęło podróżować wielu pielgrzymów. Wkrótce pod drzewem z figurką postawiono ołtarz, a po bokach lichtarz i chrzcielnicę. W 1263 roku na wzgórzu powstał drewniany kościół. W 1512 roku Ludwik von Panwitz wzniósł większą świątynię wybudowaną z cegły. Została on jednak zrujnowana podczas wojny trzydziestoletniej. W latach 1695-1711 wybudowano nowy kościół na zlecenie Daniela von Osterberga, który jednak szybko zaczął się walić i został rozebrany w 1714 roku. W latach 1715–1723 powstała kolejna świątynia wybudowana przez hrabiego Franciszka Antoniego von Goetzena, która przetrwała do dziś. W 1936 roku papież Pius XI nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej. 17 sierpnia 1980 roku kardynał Stefan Wyszyński dokonał koronacji figurki Matki Bożej nadając jej tytuł Wambierzyckiej Królowej Rodzin. Od 25 czerwca 2007 roku w Wambierzycach posługują franciszkanie z Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych. Pierwszym kustoszem franciszkańskim był o. Damian Franciszek Stachowicz OFM, a od 6 lipca 2009 roku funkcję tę pełni o. Albert Ireneusz Krzywański OFM.

Czytaj więcej: Porcelanowa figurka Matki Boskiej Królowej Rodzin z przełomu XIX/XX wieku

Srebrne kreuzery bawarskich Wittelsbachów w zbiorach Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: czwartek, 18, kwiecień 2019

Do Żarowskiej Izby Historycznej trafiły kolejne wspaniałe pamiątki dawnej kultury materialnej. Są nimi XVIII-wieczne monety-guziki bawarskie z czasów elektorów Maksymiliana II Emanuela i jego syna Karola VII Bawarskiego (Karl Albrecht von Bayern). Monety datowane na lata 1724 (1 sztuka) i 1729 (2 sztuki), to srebrne nominały o wartości 30 krajcarów (29 mm średnicy), które zostały wybite w Monachium. Egzemplarze zawierają następujące napisy: Maksymiliana II: awers – H.I.B.C.&. MAX.EMA, rewers – LAND MINZ &; Karola Albrechta: awers – CAR·ALB H·I·B·C·&;, rewers – LANZ MINZ·&. Monety przerobione zostały w bliżej nie określonym czasie na guziki (prawdopodobnie XIX wiek). Numizmaty przekazał do zbiorów Żarowskiej Izby Historycznej pan Krzysztof. Składamy panu Serdeczne Podziękowania.

Czytaj więcej: Srebrne kreuzery bawarskich Wittelsbachów w zbiorach Izby Historycznej

Naukowa ekspedycja poznańskich historyków w powojennym Żarowie

Drukuj
Utworzono: sobota, 20, kwiecień 2019

27 lutego 1945 roku powołano do życia tzw. Instytut Zachodni, którego statut zatwierdzono 6 sierpnia tego samego roku. Pierwszym dyrektorem Instytutu Zachodniego został jego inicjator profesor Zygmunt Wojciechowski, historyk prawa i znawca problematyki niemieckiej. Ówczesne zadania naukowe placówki to opisywanie okupacji niemieckiej, analiza procesu włączania Ziem Zachodnich, badanie dziejów relacji polsko-niemieckich. Profil ten następnie wzbogacono o zagadnienia integracji europejskiej (pionierskie badania w Polsce), współczesność obu państw niemieckich, przemiany w Europie Środkowo-Wschodniej, stosunki Wschód-Zachód. W październiku 1946 roku wyruszyła ekspedycja naukowa z ramienia Instytutu Zachodniego, której celem było zebranie „na miejscu” materiałów do monografii Dolnego Śląska. Jej pierwszy tom, m.in. rezultat owej ekspedycji, ukazał się w 1948 roku. Oryginał „Notatek Dolnośląskich”, pisanych na bieżąco w trakcie ekspedycji, przekazany został, jesienią 1946 roku, współredaktorowi, członkowi ekspedycji Kiryłowi Sosnowskiemu i częściowo wykorzystany w tym tomie. Wedle źródeł członkami ekspedycji po Dolnym Śląsku byli: Zbyszko Bednorz („Dziennik Zachodni”, Katowice), profesor Gwido Chmarzyński (Uniwersytet Poznański), profesor Zdzisław Kaczmarczyk (Uniwersytet Poznański, kierownik ekspedycji), fotografowie: Eugeniusz Kitzmann („Głos Wielkopolski”, Poznań) i Eugeniusz Kupiec (Poznań, artysta fotografik), a także dr Stanisława Zajchowska (Instytut Zachodni, Poznań) oraz kierowcy: Henryk Małecki i Nikodem Woźniński. Ekspedycja w ciągu jednego miesiąca przebyła 6 tys. kilometrów. Zebrane w jej trakcie materiały ukazują ówczesną codzienność miast, miasteczek i wsi dolnośląskich. Wiadomości pozyskiwano w drodze wywiadów – rozmów prowadzonych przede wszystkim z miejscowymi urzędnikami i działaczami samorządowymi, niekiedy z osobami postronnymi, a także z księżmi. Są one dokumentem ówczesnej epoki. Jesienią 1946 roku naukowcy z Poznania zawitali do Świdnicy (niem. Schweidnitz), Strzegomia (niem. Striegau) oraz do Żarowa (niem. Saarau).

Czytaj więcej: Naukowa ekspedycja poznańskich historyków w powojennym Żarowie

Pieta Bruno Tschötschela z Kościoła pw. NSPJ w Żarowie

Drukuj
Utworzono: sobota, 13, kwiecień 2019

Wzniesienie neogotyckiego kościoła w Żarowie datowane jest na 22 października 1909 roku. Budowa wysokiej na 44 metry wieży, ukończona została 9 marca 1910 roku, zaś poświęcenie 2 dzwonów i ustawienie więźby w domu parafialnym, odbyło się w dniu 14 kwietnia 1910 roku. Po zakończeniu wszystkich prac wykończeniowych 29 września 1910 roku, dokonane zostało uroczyste poświęcenie świątyni. Pierwszym duszpasterzem w nowo powstałym kościele został ks. Herman Klimke, który nadzorował jego budowę oraz dbał o całkowity wystrój. Okazała świątynia, utrzymana w stylu neogotyckim, wzniesiona została z czerwonej, nieotynkowanej cegły. Autorzy projektu, dwaj znani wrocławscy architekci Overhoff i Föhe, nadali budowli formę trójnawowego kościoła halowego. W południowej ścianie kościoła, umieszczona jest pieta (przedstawienie Matki Boskiej trzymającej na kolanach martwego Jezusa Chrystusa), której autorem jest śląski rzeźbiarz Bruno Tschötschel.

Czytaj więcej: Pieta Bruno Tschötschela z Kościoła pw. NSPJ w Żarowie

Więcej artykułów…

  1. Miejskie Koło PTTK " Żarodreptaki" reaktywowane
  2. Fragment butelki z rozlewni piwa Walter Ruckhaber Saarau
  3. Kolekcja wieszaków odzieżowych powiększona o kolejne egzemplarze
  4. Magiel z piwnicy budynku przy ul. Hutniczej 2 w Żarowie

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Saturday the 13th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.