Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Kilka słów o powstaniu Żarowa i badaczach jego nazwy

Drukuj
Utworzono: wtorek, 20, marzec 2018

Wylesienie, zwane również deforestacją, to proces przemiany lasu w obszar bezleśny. Czasem wylesienie ma przyczyny naturalne, np. susze. Zazwyczaj jednak jest skutkiem działalności człowieka, który wycina drzewa, aby pozyskać drewno lub karczuje lasy, żeby zdobyć teren na pola lub zabudowania. W drugim przypadku lasy często są wypalane. Od czasów neolitu aż do wczesnego średniowiecza przygotowanie ziemi odbywało się w kilku etapach. Najbardziej czasochłonne było usuwanie dzikiej roślinności. Czynność tę wykonywała wspólnie cała gromada jednocześnie przez kilka lat. Najpierw wycinano zarośla oraz podcinano i korowano większe drzewa. Gdy rośliny były dostatecznie wysuszone teren podpalano. Popiół użyźniał glebę, a ogień niszczył rośliny i szkodniki oraz spulchniał glebę. Po opadach deszczu, w popiele ochłodzonego wypaleniska wysiewano i sadzono rośliny, głównie prymitywne zboża i inne trawy dla pozyskania nasion. Była to tzw. gospodarka żarowo-wypaleniskowa. Na wiek XIII i XIV przypada tzw. kolonizacja (osadnictwo) na prawie niemieckim. W celu zagospodarowania nieużytków, karczowania lasów, przyspieszenia rozwoju gospodarczego i zwiększenia liczby ludności w państwie zaczęto sprowadzać osadników z innych krajów, głównie z Niemiec i Flandrii (dzisiejszej Belgii). Koloniści osiedlali się przede wszystkim na Śląsku, Pomorzu i w Małopolsce. Wsie i miasta lokowano na prawie niemieckim, najczęściej magdeburskim lub lubeckim. Kolonizacja ta doprowadziła do znacznego zwiększenia gęstości zaludnienia i zmniejszenia obszarów puszczańskich.

Czytaj więcej: Kilka słów o powstaniu Żarowa i badaczach jego nazwy

Georg Schrötter i ołtarz główny w kościele parafialnym w Wierzbnej

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 19, marzec 2018

Georg Schrötter urodził się w 1650 roku w Krzeszowie (Grüssau). Był synem stolarza, pracującego dla miejscowego klasztoru cystersów. Krzeszowscy zakonnicy sfinansowali młodzieńcowi naukę fachu stolarskiego, którą pobierał najprawdopodobniej w Pradze oraz w Górnej Austrii. Po powrocie do rodzinnej miejscowości w roku ok. 1672, rzeźbiarz utworzył z polecenia ówczesnego opata Bernarda Rosy, przyklasztorny warsztat. Wedle badań archiwalnych Nicolasa Lutterottiego, w skład nowo powstałej pracowni Schröttera, wchodzili po za nim samym: stolarz-snycerz Stephan Kose, brat zakonny Schubert, a także malarz-pozłotnik Sigmund Leistritz. Obsada przyklasztornej pracowni była stała, a jej zmiany wymuszała z reguły śmierć, któregoś z doświadczonych artystów. Dla przykładu w 1698 roku, zmarłego Stephana Kosego, zastąpili snycerz Anton Hoffman i rzeźbiarz nazwiskiem Jung. Do podstawowych zadań realizowanych przez pracownię Georga Schröttera, należała barokizacja gotyckiej świątyni opackiej w Krzeszowie oraz wytwórczość na potrzeby nowych budowli sakralnych wznoszonych przez krzeszowskich braci zakonnych. Rozbiórka głównego kościoła w Krzeszowie i budowa nowej świątyni barokowej w 1728 roku, wymusiła przeniesienie dzieł wykonanych w 1678 roku przez warsztat Schröttera do kilku kościołów patronackich klasztoru, w tym m.in. do Wierzbnej.

Czytaj więcej: Georg Schrötter i ołtarz główny w kościele parafialnym w Wierzbnej

Pocztówka "Schloss Saarau" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 12, marzec 2018

Prezentujemy dzisiaj kartkę pocztową, zakupioną przez prywatnego kolekcjonera i zdeponowaną w Żarowskiej Izbie Historycznej jako depozyt ekspozycyjny. Pocztówka przedstawia wizerunek zamku w Żarowie (Schloss Saarau) oraz nadruk wydawcy Verlag A.Schuch, Saarau & Domanze. Strona korespondencyjna zawiera nadruk Postkarte Weltpostverein. Carte – Postale. Union Postale Universelle. Warto nadmienić, że podobna pocztówka datowana ogólnie na lata 1900-1945, ze zbiorów Sammlung Horst Adler, prezentowana jest na portalu dolny-slask.org.

Czytaj więcej: Pocztówka "Schloss Saarau" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Bernhard Adalbert Emil Koehne - wybitny dendrolog z Zastruża

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 12, marzec 2018

Bernhard Koehne urodził się 12 lutego 1848 roku w Zastrużu (Sasterhausen) koło Strzegomia (Striegau), w rodzinie rolnika Wilhelma Koehne i jego żony Berthy, z domu Prömmel. Uczęszczał do Królewskiego Francuskiego Gimnazjum w Berlinie, później, od roku 1865 roku, studiował nauki przyrodnicze i matematykę na Uniwersytecie Berlińskim, uzyskując w lipcu 1869 roku stopień doktora filozofii na podstawie pracy „Blütenentwicklung bei den Compositen” o rozwoju kwiatów u roślin z rodziny złożonych. Wlatach 1869-70 odbywał służbę wojskową w 1.Regimencie Grenadierów w Berlinie. Służbę tę przedłużył wybuch wojny francusko-pruskiej, podczas której został ciężko ranny w sierpniu 1870 roku pod Gravelotte i bardzo długo wracał do zdrowia. W roku 1872 zdał egzamin pro facultate docendi i rozpoczął pracę w Szkole Rzemiosła Friedricha Werdera w Berlinie, skąd w roku 1880 jako starszy nauczyciel przeniesiony został do Falk−Realgymnasium. Z kuzynką Conradiną Prömmel, z którą ożenił się w roku 1874, miał dwie córki i syna Wernera, znanego geologa. W botanice Koehne zasłynął jako monograf rodziny krwawnicowatych (Lythraceae). Opisał tę w dużej mierze tropikalną rodzinę w szeregu starannie przemyślanych prac, zaś w roku 1903 w dziele „Das Pflanzenreich” zamieścił jej monografię, do której uzupełnienia publikował jeszcze w latach 1907 i 1908. Począwszy od „Deutsche Dendrologie” z roku 1893 pisał wiele na temat drzew, przy czym szczególnie upodobał sobie dwie podrodziny różowatych: jabłkowe (Pomoideae) i śliwowe (Prunoideae). Wydawane przez niego „Herbarium dendrologicum” ukazało się w latach 1896−1905 w 565 numerach.

Czytaj więcej: Bernhard Adalbert Emil Koehne - wybitny dendrolog z Zastruża

W sakiewce dawnych mieszkańców gminy żarów, cz.11: Monety obiegowe okolicznościowe Republiki Weimarskiej 1925-1932

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 12, marzec 2018

System monetarny Republiki Weimarskej w latach 1919-1933, kształtował się następująco. Po ustanowieniu republiki w 1918 roku wydano następujące monety (o nowych wzorach) w walucie markowej: 50 fenigów (aluminium 1919-1922), 3 marki (aluminium 1922-1923), 200 marek (aluminium 1923), 500 marek (aluminium 1923). W związku z rosnącą inflacją, w latach 1922-1924 wydawano głównie banknoty, tzw. papierowe marki. Emitowano nowe wzory nawet kilka razy w miesiącu, o coraz to wyższych nominałach. Druk banknotów inflacyjnych prowadziła drukarnia państwowa (Reichsdruckerei) oraz prywatne firmy – stwierdzić można to po różnych oznaczeniach serii banknotów. W 1922 roku wydano jeszcze papierowe 1 i 2 marki, a na początku 1924 roku bardzo rzadki dziś banknot 100 bilionów marek.

Czytaj więcej: W sakiewce dawnych mieszkańców gminy żarów, cz.11: Monety obiegowe okolicznościowe Republiki...

Więcej artykułów…

  1. Kilka słów o zabytkach przeznaczonych do zagospodarowania społecznego na terenie województwa wałbrzyskiego w 1979 roku
  2. O kościele w Zastrużu w świetle zapisów z kronik parafialnych w Osieku i Żarowie
  3. Zasłużeni dla rozwoju przeoratu w Wierzbnej opaci krzeszowscy Innocenty Fritsch i Bernard Rosa
  4. Skarb odkryty na piaskowni Heinricha von Korna w Zakrzowie

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Friday the 12th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.