Dawne wille Göllner i Pretschker w Pożarzysku

Secesja to styl w architekturze, który wyłonił się na przełomie XIX i XX wieku i był artystycznym protestem wobec panującego w tamtym okresie akademizmu i historycyzmu. Oba nurty kultywowały przeszłość i dotychczasowe wynalazki, a styl secesyjny miał za zadanie odciąć się (secessio z łac. wycofanie, odstąpienie) od popularnych trendów. Rozwój secesyjnej myśli architektonicznej przypadał na lata 1890-1925, lecz jej zasadniczy rozkwit trwał od ok. 1905 roku. Charakterystycznymi cechami nowego stylu, który w Niemczech i krajach skandynawskich określano jako Jugendstil (styl młodzieżowy), we Francji Art nouveau (nowa sztuka), w Hiszpanii i Włoszech Modernismo (nie mylić z modernizmem), była: 1. ornamentacja – wykończenia budynków często ozdabiane były abstrakcyjną lub roślinną ornamentyką, czasami też stylizacje dotyczyły motywów zwierzęcych – przeważnie ptaków; 2. inspiracja kulturą japońską – pomimo że secesyjni twórcy zakładali, iż nie będą korzystać z dotychczasowych trendów i form, to jednak inspirowali się innymi kulturami, głównie sztuką japońską, 3. asymetria – często w ornamentach pojawiała się asymetria, załamanie formy. Wszystko po to, aby przejawić bunt wobec panujących wówczas form; 4. płaszczyznowość – charakterystyczna dla secesji była płaska, szeroka powierzchnia. Płaszczyzna symbolizowała niezliczoną możliwość rozwiązań i wykończeń budowli. Cechę tę podkreślały również ogromne, szerokie okna; 5. linearyzmem – projektowanie budynków prostych, stosowanie linii równoległych, zakreślanie konturów jest typową cechą budownictwa secesyjnego; 6. jasna, pastelowa kolorystyka – większość budynków, powstałych w dobie secesji jest zamknięta w kolorystyce jasnych pasteli – beżu, bieli, różu czy brązu.

Czytaj więcej: Dawne wille Göllner i Pretschker w Pożarzysku