Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Zabytki w gminie - Siedlimowice

Drukuj
Utworzono: piątek, 15, wrzesień 2023

Pałac i park: już w 1386 r. stał we wsi dwór obronny „Hof” będący własnością rycerza Heinemanna von Seidlitz. Brak wiadomości, dotyczących jego przebudowany i rozbudowany na przełomie XVI i XVII wieku. W połowie XVIII w. stał w Siedlimowicach okazały trzykondygnacyjny, czteroskrzydłowy pałac z wewnętrznym dziedzińcem, pokryty dachem dwuspadowym, przebudowany w stylu barokowym prawdopodobnie na przełomie XVII i XVIII w. Rozległy dziedziniec zewnętrzny i wejście do pałacu znajdowały się po stronie południowej. Bramę wejściową ujmował ozdobny portal, nad którym wznosiła się wieżyczka z barokowym hełmem. Dziedziniec zewnętrzny otaczały zabudowania mieszkalno-gospodarcze. Od strony północnej przylegał do folwarku ogród ozdobny otoczony murem z wejściem od strony pałacu. Cały zespół pałacowo-folwarczny otoczony był murem z trzema bramami. W latach 1873-75 ówczesny właściciel Heinrich Korn całkowicie przebudował pałac. Nowy obiekt o cechach renesansowych i barokowych powstał na planie prostokąta. Od strony wschodniej dostawiona została kaplica, a od północnej wysoka wieża połączona z korpusem głównym  przejściem arkadowym. Dwukondygnacyjny korpus pałacu pokryty był dwuspadowym dachem, natomiast trzykondygnacyjna wieża ażurową, cebulowatą kopułą. Elewacje pałacu zdobił bogaty tynkowany detal (pilastry, obramienia otworów, boniowanie, dekoracyjne szczyty, sterczyny, a także gryfy i maszkarony). Po II wojnie światowej nie użytkowany pałac uległ stopniowej dewastacji. Większość drobnych elementów architektonicznych z pałacu i jego otoczenia wywieziono do parku w Bogatyni. W latach 90-tych XX w. pałac był już całkowicie zrujnowany. Zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach ostatni  znaczący detal architektoniczny, wykonany z piaskowca –  herb Kornów, który zdobił portal wejściowy. Obecnie zachowały się jedynie mury zewnętrzne całkowicie zrujnowanej budowli. Wraz z przebudową pałacu z lat 1873-75 przekształcono graniczący z nim od strony północnej teren w park krajobrazowy, przechodzący następnie w las z wytyczonymi  trasami spacerowymi (obecnie nie istniejącymi). Część najbliższa pałacowi miała charakter reprezentacyjny. Przebiegała tędy ozdobiona detalem architektonicznym aleja dojazdowa do pałacu. Obecnie zapuszczony park o powierzchni 6,70 h coraz bardziej przypomina wyglądem gęsty las.

 

 

Młyn: istniał w Siedlimowicach już w średniowieczu (XIV w. ?, na pewno w latach 1486-88). Kolejne informacje o nim pochodzą kolejno z 1685, 1703, 1726 r. Pod koniec XIX wieku na miejscu starego młyna, wybudowano nowy – parowo-wodny. Po II wojnie światowej w latach 40-tych XX w. nosił nazwę „Zwycięstwo”. Był to już wówczas młyn elektryczno-wodny, do pierwszej połowy lat 60-tych XX w., kiedy zrezygnowano z wykorzystywania wody jako źródła energii. Młyn funkcjonuje do dnia dzisiejszego, ze sprawnymi zabytkowymi urządzeniami wewnątrz. Jest murowaną budowlą o regularnej bryle na planie prostokąta. Elewacje jego dwóch dolnych kondygnacji są tynkowane. Dwie górne kondygnacje wzniesione zostały w konstrukcji drewnianej – ryglowej z wypełnieniem ceglanym. Budynek pokrywa dwuspadowy dach o małym kącie nachylenia połaci 

 

 

Zabudowa gospodarcza w zespole pałacowym: powstała w latach 40-tych XIX w., przebudowana w latach 1873-75. Obecnie w całkowitej ruinie budynki gospodarcze (obora, stajnia, 3 stodoły). Wszystkie murowane z cegły, tynkowane, jednokondygnacyjne o zwartej bryle na planie prostokąta. Stodoły dwu- i trójprzejazdowe. Do dnia dzisiejszego zachowały się dwie oficyny mieszkalne. Oficyna przyległa do zabudowy gospodarczej: murowana i tynkowana, jednokondygnacyjna (użytkowe poddasze), podpiwniczona o bryle regularnej na planie prostokąta z dachem mansardowym, pokrytym dachówką ceramiczną. Oficyna pałacowa: murowana i tynkowana z tynkowanym detalem (resztki boniowań w tynku), dwukondygnacyjna o bryle regularnej na planie prostokąta z dachem dwuspadowym pokrytym papą o małym kącie nachylenia połaci

 

 

Spichlerz: wybudowany w 1 poł. XIX w., przebudowany w latach 1873-75. Murowany, tynkowany z tynkowanym detalem (pasy gzymsów kordonowych), trzykondygnacyjny z trzykondygnacyjnym strychem. Obiekt o zwartej, regularnej bryle na planie prostokąta. W ścianach regularny układ małych otworów okiennych. Dach dwuspadowy

 

 

GALERIA ZABYTKÓW    

Opracowanie
Bogdan Mucha

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Friday the 4th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.