Radzieckie naloty bombowe na lotnisko pod Świdnicą

Pod koniec stycznia i na początku lutego 1945 roku wojska radzieckie 1. Frontu Ukraińskiego rozszerzyły przyczółki na lewym brzegu Odry, skąd 8 lutego przeszły do działań zaczepnych (tzw. Operacja dolnośląska). Prawe skrzydło frontu nacierając z przyczółka pod Ścinawą, odrzuciło na zachód niemiecką 4. Armię Pancerną i już 24 lutego wyszło nad Nysę Łużycką między jej ujściem do Odry a Piecnikiem. Część sił zawróciła z wojskami centrum frontu, nacierającymi z rejonu Brzeg – Oława, okrążyła Wrocław broniony przez duży garnizon. Na całym Dolnym Śląsku wojska radzieckie wyszły na Przedgórze Sudetów. Niezwłocznie po tym marszałek Koniew przerzucił główny wysiłek na lewe skrzydło przeciwko niemieckiej armijnej grupie "Heinrici" (1 armia pancerna), która utrzymywała w swym ręku część Śląska Opolskiego na lewym brzegu Odry. 15 marca lewe skrzydło frontu przeszło do natarcia (tzw. Operacja górnośląska), uderzając z Grodkowa na południe i z Krapkowic na zachód. Po kilku dniach zamknięto pierścień okrążenia wokół pięciu dywizji niemieckich w lasach niemodlińskich. Po ich zniszczeniu, z końcem marca wojska frontu wyszły na linię Strzelin – Nysa – Racibórz. W wyniku tych operacji 1. Front Ukraiński pobił niemiecką 4. Armię Pancerną, 17. Armię i 1. Armię Pancerną, odrzucił je z linii Odry i wyszedł ku Sudetom i Nysie Łużyckiej. W obu przytoczonych operacjach (między 8.02 a 31.03.1945 r. i dalej do zakończenia wojny), działania wojsk 1. Frontu Ukraińskiego wspierała z powietrza 2. Armia Powietrzna. Pod koniec stycznia 1945 roku w jej skład wchodziły 2 korpusy lotnictwa bombowego, 3 korpusy lotnictwa szturmowego, 3 korpusy lotnictwa myśliwskiego, 1 gwardyjska dywizja myśliwska, 1 dywizja nocnych bombowców i 2 gwardyjskie pułki lotnictwa rozpoznawczego.

W styczniu 1945 roku w skład 2. Armii Powietrznej wchodziły:

● 4. Korpus Bombowy (202. i 219. Dywizja Bombowa)
● 6. Gwardyjski Korpus Bombowy (1. i 8. Gwardyjska Dywizja Bombowa)
● 1. Gwardyjski Korpus Szturmowy (8. i 9. Gwardyjska Dywizja Szturmowa, 12 Gwardyjska Dywizja Myśliwska)
● 2. Gwardyjski Korpus Szturmowy (5. i 6. Gwardyjska Dywizja Szturmowa)
● 3. Gwardyjski Korpus Szturmowy (307. i 308. Dywizja Szturmowa, 181. Dywizja Myśliwska)
● 2. Korpus Myśliwski (7. Gwardyjska Dywizja Myśliwska, 322. Dywizja Myśliwska)
● 5. Korpus Myśliwski (8. Gwardyjska Dywizja Myśliwska, 256. Dywizja Myśliwska)
● 6. Gwardyjski Korpus Myśliwski (9., 22., 23. Gwardyjska Dywizja Myśliwska)
● 11. Gwardyjski Korpus Myśliwski
● 208. Dywizja Nocnych Bombowców
● 98. Gwardyjski Pułk Rozpoznawczy
● 193. Gwardyjski Pułk Rozpoznawczy

W dywizjach bombowych 2. Armii Powietrznej służyły samoloty Petliakow Pe-2 oraz Polikarpow PO-2 (w pułkach nocnych) oraz SB-2 (331. oddzielna eskadra lotnicza w 1942 r.). W pułkach szturmowych samoloty Iliuszyn Ił-2 "Szturmowik". W pułkach rozpoznawczych latały samoloty Polikarpow P-Z, Polikarpow R-5, Polikarpow PO-2. Z kolei piloci pułków myśliwskich dysponowali radzieckimi samolotami Jakowlew Jak-1, Jak-3, Jak-7B, Jak-9, Ławoczkin Ła-5 oraz amerykańskimi Bell P-39 "Airacobra" (6. Gwardyjski Korpus Myśliwski).

Wspomniana wyżej 208. Dywizja Nocnych Bombowców powstała 18 maja 1942 roku w wyniku przekształcenia 208. Dywizji Lotnictwa Mieszanego. W czasie reorganizacji dywizja wspierała wojska Frontu Briańskiego. Jej samoloty bombardowały wrogie lotniska w Briańsku, Orle, Kursku, Charkowie, węzeł kolejowy Dumczenko oraz most kolejowy pod Semilukami. W czasie bitwy o Stalingrad dywizja w ramach 2. Armii Powietrznej wzięła udział w kontrofensywie i pokonaniu niemieckiego zgrupowania otoczonego pod Stalingradem. Do 1 września 1942 roku jednostki dywizji wykonały ponad 9,2 tys. lotów bojowych i zrzuciły na wroga ok. 113 tys. bomb różnych kalibrów o łącznej masie ponad 2,5 tys. ton. Najbardziej intensywne naloty dywizja prowadziła w okresie od września do października 1942 roku. W tym czasie jednym z najważniejszych jej zadań było zakłócenie ruchu kolejowego wroga na Froncie Woroneskim (odcinek Semiluki – Kastornoye, Ostrogożsk – Valuiki). Od lipca 1943 roku dywizja w ramach 2. Armii Powietrznej brała udział w bitwie pod Kurskiem, w kontrofensywie na Froncie Woroneskim (kierunek Biełgorod). Następnie brała udział w ofensywie w kierunku Kijowa i wyzwoleniu miast Zenkowa, Pyriatyna. Drogę bojową w ramach 2. Armii Powietrznej zakończyła podczas tzw. Operacji praskiej.

Operacje i bitwy z udziałem 208. Dywizji Nocnych Bombowców:

● Operacja woronesko – wołoszyłowgradzka (od 28 czerwca 1942 do 24 lipca 1942 r.)
● Bitwa pod Stalingradem (od 17 lipca 1942 do 2 lutego 1943 r.)
● Operacja średniodońska (od 16 grudnia 1942 do 30 grudnia 1942 r.)
● Operacja rżewsko – wiaziemska (od 13 stycznia 1943 do 27 stycznia 1943 r.)
● Operacja woronesko – kastornieńska (od 24 stycznia 1943 do 2 lutego 1943 r.)
● Operacja charkowska (od 2 lutego 1943 do 25 marca1943 r.)
● Bitwa pod Kurskiem (od 5 lipca 1943 do 12 lipca 1943 r.)
● Operacja biełgorodzko – charkowska (od 3 sierpnia 1943 do 23 sierpnia 1943 r.)
● Bitwa nad Dnieprem (od 23 września 1943 do 13 listopada 1943 r.)
● Operacja kijowska (od 3 listopada 1943 do 22 grudnia 1943 r.)
● Operacja żytomiersko – berdyczowska (od 24 grudnia 1943 do 14 stycznia 1944 r.)
● Operacja korsuńsko – szewczenkowska (od 24 stycznia 1944 do 17 lutego 1944 r.)
● Operacja równieńsko – łucka (od 27 stycznia 1944 do 11 lutego 1944 r.)
● Operacja płaskurowsko – czerniakowska (od 4 marca 1944 do 17 kwietnia 1944 r.)
● Operacja lwowsko – samdomierska (od 13 lipca 1944 do 29 sierpnia 1944 r.)
● Operacja wschodniokarpacja (od 8 września 1944 do 28 października 1944 r.)
● Operacja karpacko – dukielska (od 8 września 1944 do 28 października 1944 r.)
● Operacja wiślańsko – odrzańska (od 12 stycznia 1945 do 3 lutego 1945 r.)
● Operacja sandomiersko – śląska (od 12 stycznia 1945 do 3 lutego 1945 r.)
● Operacja dolnośląska (od 8 lutego 1945 do 24 lutego 1945 r.)
● Oblężenie Festung Breslau (od 23 lutego 1945 do 6 maja 1945 r.)
● Operacja górnośląska (od 15 marca 1945 do 31 marca 1945 r.)
● Operacja berlińska (od 16 kwietnia 1945 do 8 maja 1945 r.)
● Operacja praska (od 6 maja 1945 do 11 maja 1945 r.)

Za pomyślne wykonanie przydzielonych zadań podczas Operacji kijowskiej w dniu 6 listopada 1943 roku, dywizji nadano rozkazem Naczelnego Dowództwa, honorowe imię "Kijowska" a dekretem Prezydium Rady Najwyższej przyznano Order „Czerwonego Sztandaru”. 208. Dywizja Nocnych Bombowców wchodziła w skład armii czynnej nieprzerwanie od 18 maja 1942 roku do 11 maja 1945 roku. Do dywizji przynależały pułki: 597., 646., 690. i 887. Po zakończeniu wojny w czerwcu 1946 roku w związku z redukcją Sił Zbrojnych, dywizję rozwiązano.

Jak donoszą zapisy dziennika wojennego 208. Dywizji Nocnych Bombowców, jednostka w dniach od 23 marca do 16 kwietnia 1945 roku, przeprowadzała naloty bombowe na lotnisko polowe pod Świdnicą. W akcji brały udział samoloty: 597., 646., 690. i 887. Pułku Bombowego. Łącznie w operacji udział wzięło 112 samolotów typu Polikarpow PO-2 i 113 radzieckich lotników. Wykonano 1732 loty z ładunkiem bombowym (liczba lotów wszystkich samolotów – maksymalnie do 4 nalotów jednej nocy). Zrzucono łącznie 23 570 bomb różnych typów i wagomiarów (w tym bomby FAB burzące – 1806, bomby AO odłamkowe – 7001, bomby ZAB zapalające – 14 763). Dywizja poniosła straty własne: 1 samolot zniszczony, 1 samolot uszkodzony, 3 lotników zabitych, 3 lotników rannych. Bazą wypadową najbardziej aktywnego 646. Pułku Bombowego, było lotnisko polowe zlokalizowane w pobliżu miejscowości Jarosław (niem. Jerschendorf), ob. pow. średzki, gm. Udanin. Pozostałe pułki prowadziły naloty z innych lotnisk przyfrontowych.

 

Naloty prowadzone przez 208. Dywizję Nocnych Bombowców na lotnisko pod Świdnicą:

 

23.03.1945

Naloty w godzinach: 20:20 – 6:30; Liczba samolotów biorących udział: 100 w trzech nalotach (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 61:34; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 164, AO (odłamkowe) – 229, ZAB (zapalające) – 7. Rezultaty bombardowania: zniszczono 5 samolotów, zarejestrowano 7 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

24.03.1945

Naloty w godzinach: 20:55 – 6:45; Liczba samolotów biorących udział: 117 w czterech nalotach (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 69:40; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 189, ZAB (zapalające) – 1680. Rezultaty bombardowania: wygaszono 7 reflektorów i zniszczono 2 baterie artylerii przeciwlotniczej

 

 

25.03.1945

Naloty w godzinach: 20:30 – 6:30; Liczba samolotów biorących udział: 88 w trzech nalotach (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 82:12; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 116, AO (odłamkowe) – 140, ZAB (zapalające) – 2160. Rezultaty bombardowania: zniszczono 1 samochód, zarejestrowano 22 bezpośrednie trafienia w obręb/pas lotniska

 

 

26.03.1945

Naloty w godzinach: 21:00 – 6:15; Liczba samolotów biorących udział: 82 w trzech nalotach (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 88:46; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 104, AO (odłamkowe) – 310. Rezultaty bombardowania: zniszczono 3 samochody, stłumiono ogień 3 punktów artylerii i 5 punktów maszynowych karabinów plot., zarejestrowano 28 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

27.03.1945

Naloty w godzinach: 20:55 – 7:00, Liczba samolotów biorących udział: 89 w trzech nalotach (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 91:50; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 110, AO (odłamkowe) – 80, ZAB (zapalające) – 1480. Rezultaty bombardowania: zniszczono 2 punkty ogniowe maszynowych karabinów plot., 1 punkt artylerii przeciwlotniczej, zarejestrowano 12 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska, 18 trafień w linię kolejową. Podczas nalotów uszkodzone zostały 2 samoloty Pe-2. Ranni zostali: dowódca eskadry porucznik Kriekow, młodszy porucznik Stieżnin i porucznik Bobrow

 

 

28.03.1945

Naloty w godzinach: 21:05 – 4:00, Liczba samolotów biorących udział: 41 w dwóch nalotach (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 49:49; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 20, AO (odłamkowe) – 52, ZAB (zapalające) – 802. Rezultaty bombardowania: zniszczono 5 punktów ogniowych karabinów maszynowych plot. Samolot kapitana Dzukgojewa i porucznika Czernienki został ostrzelany ogniem z km-ów i dział plot., porucznik Czernienko poniósł śmierć, samolot po powrocie trafił do remontu

 

 

29.03.1945

Do akcji wyznaczone były samoloty z 597. Pułku Bombowego (2 eskadry) i 646. Pułku Bombowego. Brak danych o wykonaniu powierzonych zadań

 

30.03.1945

Naloty w godzinach: 2:10 – 6:15, Liczba samolotów biorących udział: 33 do bombardowania i 9 na rozpoznanie (597. Pułk Bombowy), 54 (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 68:30 (597. Pułk), 52:33 (646. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 99, AO (odłamkowe) – 720; 646. Pułk: FAB (burzące) – 48, AO (odłamkowe) – 65, ZAB (zapalające) – 1080. Rezultaty bombardowania: zniszczono 2 punkty artylerii przeciwlotniczej, wygaszono 1 reflektor, zarejestrowano 32 bezpośrednie trafienia w obręb/pas lotniska

 

 

31.03.1945

Naloty w godzinach: 20:30 – 6:55, Liczba samolotów biorących udział: 48 (597. Pułk Bombowy), 64 (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 60:12 (597. Pułk), 64:85 (646. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 68, AO (odłamkowe) – 576; 646. Pułk: FAB (burzące) – 96, AO (odłamkowe) – 86, ZAB (zapalające) – 380. Rezultaty bombardowania: prawdopodobne uszkodzenie 3 wagonów na stacji kolejowej w Świdnicy oraz zniszczono tory kolejowe w dwóch miejscach

 

 

1.04.1945

Naloty w godzinach: 21:00 – 6:45, Liczba samolotów biorących udział: 83 (597. Pułk Bombowy), 55 (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 110:15 (597. Pułk), 59:12 (646. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 55, AO (odłamkowe) – 1224, ZAB (zapalające) – 66; 646. Pułk: FAB (burzące) – 66, ZAB (zapalające) – 110. Rezultaty bombardowania: zniszczono i uszkodzono 11 samochodów, zniszczono 3 budynki, wygaszono 1 reflektor w rejonie Świdnicy, wywołano duże 3 pożary, zarejestrowano 18 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

2.04.1945

Naloty w godzinach: 21:00 – 7:00, Liczba samolotów biorących udział: 60 (597. Pułk Bombowy), 78 (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 82:45 (597. Pułk), 85:45 (646. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 4, AO (odłamkowe) – 550, ZAB (zapalające) – 65; 646. Pułk: AO (odłamkowe) – 885, ZAB (zapalające) – 996. Rezultaty bombardowania: zniszczono 6 punktów artylerii przeciwlotniczej i 3 punkty ogniowe karabinów plot., wygaszono 9 reflektorów, zarejestrowano 5 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

3.04.1945

Naloty w godzinach: 20:50 – 7:20, Liczba samolotów biorących udział: 21 (597. Pułk Bombowy), 21 (597. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 29:51 (597. Pułk), 21:55 (646. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 14, AO (odłamkowe) – 96, ZAB (zapalające) – 54; 646. Pułk: FAB (burzące) – 10, AO (odłamkowe) – 250, ZAB (zapalające) – 8. Rezultaty bombardowania: zniszczono 1 samolot, zniszczono 17 budynków, wywołano 1 eksplozję i 2 duże pożary, zarejestrowano 8 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

4.04.1945

Naloty w godzinach: 20:45 – 6:25, Liczba samolotów biorących udział: 35 (597. Pułk Bombowy), 32 (646. Pułk Bombowy), 21 (887. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 45:40 (597. Pułk), 38:48 (646. Pułk), 30:60 (887. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 32, AO (odłamkowe) – 408, ZAB (zapalające) – 192; 646. Pułk: FAB (burzące) – 7, AO (odłamkowe) – 550, ZAB (zapalające) – 56; 887. Pułk: FAB (burzące) – 56. Rezultaty bombardowania: zniszczono 11 budynków, zniszczono i uszkodzono 7 samolotów, zarejestrowano 20 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

5.04.1945

Do akcji wyznaczone były samoloty z 646. Pułku Bombowego. Brak danych o wykonaniu powierzonych zadań

6.04.1945

Naloty w godzinach: 21:05 – 6:30, Liczba samolotów biorących udział: 31 (597. Pułk Bombowy), 26 (646. Pułk Bombowy), 23 (887. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 27:10 (597. Pułk), 31:20 (646. Pułk), 21:30 (887. Pułk); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 42, ZAB (zapalające) – 68; 646. Pułk: FAB (burzące) – 25, ZAB (zapalające) – 6; 887. Pułk: FAB (burzące) – 47. Rezultaty bombardowania: wywołano 2 duże pożary w mieście i 2 na lotnisku, spalono 2 samoloty na ziemi, zarejestrowano 25 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

7.04.1945

Naloty w godzinach: 21:40 – 6:35, Liczba samolotów biorących udział: 35 (597. Pułk Bombowy), 43 (646. Pułk Bombowy), 32 (690. Pułk Bombowy), 30 (887. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 35:25 (597. Pułk), 35:17 (646. Pułk), 26:28 (690. Pułk), 26:33 (887. Pułk Bombowy); Zrzucone bomby: 597. Pułk: FAB (burzące) – 26; 646. Pułk: FAB (burzące) – 11, AO (odłamkowe) – 300, ZAB (zapalające) – 200; 690. Pułk: FAB (burzące) – 36, ZAB (zapalające) – 29; 887. Pułk: FAB (burzące) – 48. Rezultaty bombardowania: brak danych. Z bombardowania lotniska w Świdnicy nie powrócili młodszy porucznik Mokryszew i młodszy porucznik Emeljanow. Z obserwacji załóg innych samolotów wynika, że na wysokości 900 m ich maszyna została ostrzelana przez artylerię przeciwlotniczą, zapaliła się i spadła na ziemię w rejonie lotniska pod Świdnicą

 

 

8.04.1945 - brak nalotów

9.04.1945 - brak nalotów

10.04.1945

Naloty w godzinach: 00:25 – 6:00, Liczba samolotów biorących udział: 26 (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 23:15; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 39, ZAB (zapalające) – 600. Rezultaty bombardowania: wygaszono 3 reflektory, wzniecono 4 duże pożary na lotnisku

 

 

11.04.1945

Naloty w godzinach: 21:20 – 6:36, Liczba samolotów biorących udział: 51 (646. Pułk Bombowy), 48 (690. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 55:17 (646. Pułk), 47:27 (690. Pułk); Zrzucone bomby: 646. Pułk: FAB (burzące) – 35, AO (odłamkowe) – 200, ZAB (zapalające) – 208; 690. Pułk: ZAB (zapalające) – 1756. Rezultaty bombardowania: wzniecono 3 duże pożary, wygaszono 2 reflektory, zarejestrowano 7 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

12.04.1945

Naloty w godzinach: 21:15 – 5:30, Liczba samolotów biorących udział: 44 (646. Pułk Bombowy), 45 (690. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 57:04 (646. Pułk), 51:51 (690. Pułk); Zrzucone bomby: 646. Pułk: FAB (burzące) – 64, AO (odłamkowe) – 140, ZAB (zapalające) - 440; 690. Pułk: ZAB (zapalające) – 1237. Rezultaty bombardowania: zniszczono 2 punkty ogniowe karabinów plot., wygaszono 7 reflektorów, zarejestrowano 8 trafień w obręb/pas lotniska

 

 

13.04.1945 - brak nalotów

14.04.1945 - brak nalotów

15.04.1945

Naloty w godzinach: 21:20 – 6:15, Liczba samolotów biorących udział: 54 (646. Pułk Bombowy), 71 (690. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 53:10 (646. Pułk), 94:50 (690. Pułk); Zrzucone bomby: 646. Pułk: FAB (burzące) – 21, AO (odłamkowe) – 140, ZAB (zapalające) – 378; 690. Pułk: FAB (burzące) – 53, ZAB (zapalające) – 142. Rezultaty bombardowania: wzniecenie 6 dużych pożarów, wygaszenie 3 reflektorów, zniszczenie dwóch punktów artylerii przeciwlotniczej, zarejestrowano 8 bezpośrednich trafień w obręb/pas lotniska

 

 

16.04.1945

Naloty w godzinach: 22:20 – 6:30, Liczba samolotów: 25 (646. Pułk Bombowy); Czas nalotów: 28:15; Zrzucone bomby: FAB (burzące) – 36. Rezultaty bombardowania: wygaszono 5 reflektorów, zarejestrowano 4 bezpośrednie trafienia w obręb/pas lotniska

 

 

 Sylwetka samolotu Polikarpow po-2 / U-2

 

Pod koniec lat 20. XX wieku w ZSRR szukano następcy samolotu Szkolnego U-1 z czasów I wojny światowej. W 1927 roku Polikarpow przedstawił prototyp samolotu U-2, który nie zyskał aprobaty. W następnym roku powstał drugi prototyp, z nowym płatem i usterzeniem. Była to udana konstrukcja i od 1929 roku produkowano go masowo w wersji szkolnej, rolniczej, pasażerskiej i sanitarnej. Do końca 1940 roku zbudowano 14023 samoloty różnych wersji, w tym 10728 szkolnych i 744 w wersji wojskowej U-2WS, uzbrojonych w dwa karabiny maszynowe i małe bomby. Podczas wojny samolot produkowano, głównie w wersjach szkolnych i bojowych. Jeszcze pod koniec 1941 roku istniejące samoloty zaczęto uzbrajać, a w 1942 roku ruszyła produkcja wersji bombowej U-2WS (już drugiej w tym oznaczeniu) uzbrojonej w normalne bomby i pociski rakietowe. Samolot, oznaczany także symbolem LNB, mógł zabierać do 200 kg bomb i do ośmiu pocisków rakietowych lub nawet do 300 kg bomb. Udźwig samolotu był podobny jak w Ile-2, a celność bombardowania lepsza. Samolotów tych używało łącznie 50 pułków działających głównie w nocy. Kontynuowano też budowę wersji sanitarnych. Od 1944 roku samolot nosił oznaczenie Po-2. Bojowo używano ich jeszcze podczas wojny koreańskiej.

 

Dane techniczne U-2WS

Typ: lekki nocny samolot bombowo-szturmowy o drewnianej konstrukcji i stałym podwoziu
Załoga: 2 osoby
Silnik: pięciocylindrowy gwiazdowy chłodzony powietrzem M-11D o mocy 85kW (115 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna 134 km/h; czas wznoszenia na 1000 m – 25 min; pułap 1500 m; zasięg 450 km
Masa: własna 773 kg; startowa 1400 kg
Wymiary: rozpiętość 11,4 m; długość 8,17m; wysokość 2,9 m; powierzchnia nośna 33,1 m²
Uzbrojenie: karabin maszynowy 7,62 mm SzKAS, 200 kg bomb i osiem pocisków rakietowych RS-82 lub 300 kg bomb

Pod koniec II wojny światowej roczna produkcja radzieckiego lotnictwa wzrosła w sposób gwałtowny do poziomu 40 241 maszyn w 1944 roku. Ze 157 261 maszyn wyprodukowanych po ataku Niemiec na ZSRR 125 655 maszyn było myśliwcami lub bombowcami. Głównymi samolotami bojowymi używanymi w czasie wojny przez lotnictwo radzieckie był samolot szturmowy Iljuszyn Ił-2 Szturmowik oraz seria jednosilnikowych myśliwców zaprojektowanych przez Aleksandra Jakowlewa. Ił-2 został wybudowany w liczbie 36 183 egzemplarzy, zaś cztery główne wersje Jaka (Jak-1, Jak-3, Jak-7 i Jak-9), zostały wybudowane w liczbie 36 716 egzemplarzy. Oba samoloty stanowiły razem około połowy całkowitych sił wojskowego lotnictwa radzieckiego przez większą część II wojny światowej. Do innych podstawowych samolotów lotnictwa radzieckiego należały: myśliwski Ławocznik Ła-5 (15 000 egzemplarzy), lekki bombowiec nurkujący Petliakow Pe-2 (11430 egzemplarzy) oraz średni bombowiec dalekiego zasięgu Ił-4 (5256 egzemplarzy). Jak wiele innych państw sprzymierzonych II wojny światowej tak i Związek Radziecki otrzymał w ramach Lend-Lease Act maszyny produkcji zachodniej, głównie były to Bell P-39 "Airacobra" (4758 maszyn), Bell P-63 "Kingcobra" (2397 maszyn), Hawker "Hurricane" (ok. 3000 maszyn), Curtiss P-40 "Kittyhawk" (2198 maszyn), Douglas A-20 "Havoc" (2901 maszyn) i Supermarine "Spitfire" (1183 maszyny) Piloci radzieccy na P-39 dokonali największej liczby indywidualnych strąceń, które przewyższały jakichkolwiek innych pilotów, latającymi tymi maszynami.

Historia wspomnianego wyżej samolotu bombowego Petliakow Pe-2, sięga końca lat 30. XX w. kiedy było już wiadomo, że podstawowy samolot bombowy Wojenno-Wozdusznych Sił ZSRR, czyli SB, zaczyna się starzeć i potrzebny jest jego następca. Władze domagały się maszyn całkowicie nowych, o dużych prędkościach, co spowodowało niewielkie zainteresowanie Ar-2 i przekreśliło ciekawy program jego daleko idącej modernizacji, a jednocześnie doprowadziło do prób produkcji masowej całkowicie nieudanych bombowców Jakowlewa. Ostatecznie władze zdecydowały się na typowe dla tamtych czasów rozwiązanie prowizoryczne, czyli na adaptację ciężkiego myśliwca wysokościowego WI-100. Oblatany w grudniu 1939 r. WI-100 został opracowany w specjalnym więzieniu NKWD, w którym osadzono sporą grupę konstruktorów. Zaprojektowany przez Petljakowa do eskortowania ciężkich bombowców, po rezygnacji z budowy TB-7 nie miał konkretnego zastosowania. W maju 1940 r. powstał pomysł przekształcenia WI-100 w bombowiec nurkujący. Konkretna decyzja zapadła 4 VI. Już 23 VI postanowiono, że samolot ten będzie produkowany seryjnie w zakładach nr 22 i 39. Otrzymał oznaczenie PB-100. Zakładano, że w wersji bombowej będzie osiągał prędkość 525 km/h, pułap 8000 m i zasięg 1300 km. Adaptacja wymagała przekonstruowania kadłuba i zmiany zewnętrznych części płata. Zmiany i przygotowanie dokumentacji zajęły 45 dni. Pierwszy seryjny PB-100 był gotowy już w październiku, a drugi w grudniu 1940 r., wtedy zamieniono oznaczenie na Pe-2. W 1941 r. produkcję Pe-2 uruchomiono jeszcze w zakładach nr 124 i 125. Po ewakuacji połączono zakłady nr 22 i 124 oraz 39 i 125. W 1942 r. Pe-2 budowano tylko w zakładach nr 22. Produkcja masowa w warunkach wojennych powodowała znaczne pogorszenie osiągów, co przy niewielkim ładunku bomb zmniejszało wartość bojową samolotu. Szczególny kryzys nastąpił latem 1943 r., kiedy prędkość samolotu spadła do 482 km/h.

 

Formacja bombowców nurkujących Petliakow Pe-2

 

Bombowiec Petliakow Pe-2 w nurkującym locie podczas zrzucania ładunku bomb

 

Zdecydowaną poprawę jakości uzyskano dopiero w latach 1944-1945. Zwiększenie prędkości starano się uzyskać, zmieniając silniki M-105R o mocy 809 kW (1100 KM) na M-105RA o tej samej mocy i od początku 1943 r. M-105 PF o mocy 927 kW (1260 KM). Także uzbrojenie samolotu uważano za niewystarczające. Dwa karabiny maszynowej SzKAS 7,62 mm z przodu kadłuba jako mało skuteczne zastąpiono jednym UB 12,7 mm. Wiosną 1942 r. zaczęto szukać możliwości wykorzystania od obrony tylnej półsfery karabinów kalibru 12,7 mm. W niektórych samolotach zdejmowano tylną część osłony kabiny i zawieszano na jej ramie karabiny maszynowe 12,7 mm. Stanowisko takie oznaczono jako FT, a maszyny w nie wyposażone jako Pe-2FT. Innym rozwiązaniem było montowanie wieżyczki WUB-1, zapewniającej bardziej komfortowe warunki dla strzelca. Od 1943 r. prowadzono próby z nową wieżyczką FZ i z nieco wyższą osłoną kabiny pilota. Wcześniej karabin 7,62 mm w dolnym stanowisku zastąpiono karabinem 12,7 mm. W 1943 r. próbowano poprawić osiągi samolotu przez zastosowanie silnika gwiazdowego M-82. Rzeczywiście, prędkość i wznoszenie znacznie wzrosły, wystąpiły jednak problemy ze statecznością, a silniki były potrzebne do myśliwców Ławoczkina. Zbudowano tylko 32 Pe-2M-82. Od połowy 1943 r. rozwojem maszyny zajmował się Władymir Mjasiszczew, jako trzeci z kolei konstruktor odpowiedzialny za ten samolot po śmierci Petljakowa w 1942 r. Pod jego kierunkiem opracowano szereg wersji rozwojowych z silnikami o większej mocy, ale ich produkcji nie podjęto. Do szkolenia pilotów została opracowana wersja szkolna Upe-2 z kabiną instruktora za kabiną pilota. Istniała wersja rozpoznawcza Pe-2R pozbawiona hamulców aerodynamicznych. Powstały także dwie wersje myśliwskie: Pe-3 i Pe-3bis bez hamulców i dolnego stanowiska strzeleckiego. Z przodu kadłuba zamontowano działko 20 mm i karabin maszynowy 12,7 mm. Główne wady Pe-2 to trudny pilotaż i niewielki udźwig bomb.

Łącznie zbudowano 11430 samolotów Pe-2, w tym 207 Pe-3 i 134 Pe-3bis. W 1940 r. przekazano 1 samolot, w 1941 r. - 1876, w 1942 r. - 2524, w 1943 r. - 2441, w 1944 r. - 2963 i w 1945 r. - 1634

 

Samolot bombowy Petliakowe Pe-2. Eksponat w Centralnym Muzeum Sił Lotniczych Federacji Rosyjskiej w Monino

 

Dane techniczne wczesnej wersji Pe-2:

Typ: lekki samolot bombowy nurkujący o całkowicie metalowej konstrukcji z chowanym podwoziem
Załoga: 3 osoby
Silnik: 2 dwunastocylindrowe rzędowe w układzie V chłodzone cieczą Klimow M-105R o mocy 809 kW (1100 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna 540 km/h na pułapie 5000 m; prędkość przelotowa 428 km/h ; czas wznoszenia na 5000 m – 7 min; pułap 8800 m; zasięg 1500 km
Masa: własna 5876 km, startowa 84496 kg
Wymiary: rozpiętość 17,31 m; długość 12,66 m; wysokość 4 m; powierzchnia nośna 40,5 m²
Uzbrojenie: 4 karabiny maszynowe SzKAS 7,62 mm (dwa z przodu kadłuba, jeden nawigatora i jeden strzelca – później 1 SzKAS i 3 karabiny UB 12,7 mm), 1000 kg bomb (600 kg w komorze wewnętrznej i 400 kg na zewnętrznych zawiesiach – 10 bomb po 100 kg lub 4 bomby po 250 kg lub 2 bomby po 500 kg na zewnętrznych zawiesiach; stosowano też bomby o mniejszych wagomiarach zwłaszcza zapalające)

 

Фугасная Авиационная Бомба – ФАБ (FAB – lotnicza bomba burząca) – wagomiary: FAB-100, FAB-250, FAB-500

FAB-100 (odmiany: FAB-100 produkowana od 1932 r.; FAB-100CK produkowana od 1938 roku; FAB-100M produkowana od 1942 roku; FAB-100SW (korpus spawany); FAB-100KD produkowana w latach 1941-1944; FAB-100NG produkowana od 1941 roku; FAB-100 M4-43 produkowana od 1943 roku; FAB-100SL produkowana od 1944 roku). Dane techniczne: długość 964 mm, średnica 267 mm, waga 100 kg, waga materiału wybuchowego 60 kg, promień rażenia 18 m

FAB-250 (odmiany: FAB-250 produkowana od 1932 roku;) FAB-250SW produkowana od 1932 roku; FAB-250CK; FAB-250SCH produkowana od 1943 roku; FAB-250NG produkowana od 1941 roku; FAB-250M-43 produkowana od 1943 roku; FAB-250 M-44 produkowana od 1944 roku). Dane techniczne: długość 1589 mm, średnica 285 mm, waga 250 kg, waga materiału wybuchowego 99 kg, promień rażenia 56 m

FAB-500 (odmiany: FAB-500 produkowana od 1932 roku; FAB-500SW produkowana w latach 1932-1940; FAB-500M produkowana w latach 1942-1943; FAB-500NG produkowana od 1941 roku; FAB-250 M-43 produkowana od 1943 roku; FAB-500 M-44 produkowana od 1945 roku). Dane techniczne: długość 2,1-2,3 m, średnica 392-447 mm, waga 500 kg, waga materiału wybuchowego 213-226 kg, rozpiętość stabilizatora 570-600 mm, przebicie pancerza - 1,2 m posadzki betonowej lub 0,8 m żelbetu, promień rażenia 80 m

 

Odmiany bomb burzących (FAB)

 

Odmiany bomb burzących FAB-100 i FAB-250 

 

Oсколочная авиационная бомба – AO (AO – lotnicza bomba odłamkowa). W czasie wojny Siły Powietrzne ZSRR używały bomb odłamkowych o wadze 2,5, 5, 10, 15, 20 i 25 kg. W tym samym czasie bomby zostały podzielone na specjalnie wykonane (z korpusami ze staliwa i odlewów staliwnych) i przerobione z amunicji artyleryjskiej. Poszczególne rodzaje:

AO-2,5 – długość 370 mm, średnica 45 mm, masa 2,5 kg, promień rażenia 7-11 m
AO-2,5SCH – długość 378 mm, średnica 52 mm, masa 2,5 kg, promień rażenia 12 m
AO-8M – długość 480 mm, średnica 76 mm, masa 5 kg, promień rażenia 15 m
AO-10 – długość 612 mm, średnica 90 mm, masa 10 kg, promień rażenia 18 m
AOX-10 – długość 480 mm, średnica 90 mm, masa 10 kg, promień rażenia 18 m
AOX-15 – długość 610 mm, średnica 107 mm, masa 15 kg, promień rażenia 20 m
AO-20M – długość 1030 mm, średnica 106 mm, masa 20 kg, promień rażenia 25 m

Bomby odłamkowe przerobione z pocisków artyleryjskich:

AO-2,5-2 (2 kg – pocisk artyleryjski 45 mm)
AO-2,5-3 (3 kg – mina 82 mm)
AO-10-60cg (6,5 kg – pocisk artyleryjski 76 mm)
AO-25-20 (20 kg – pocisk artyleryjski 107 mm)
AO-25 M1/M2 (25 kg – pocisk artyleryjski 122 mm)
AO25 M13 (25 kg – pocisk artyleryjski burząco-odłamkowy 132 mm)

Do przenoszenia i zrzucania małych bomb burzących, odłamkowych, zapalających i innych służył specjalne pojemniki RRAB wykonane w trzech wersjach: do 1000 kg (RRAB-1), do 500 kg (RAAB-2), do 250 kg (RAAB-3). Pojemnik RAAB-1 zawierał 84-130 bomb typu AO-8, 100 - AO-10, 50 - AO, 260 – AO-2,5; Pojemnik RAAB-2 zawierał 50-78 bomb typu AO-8, 66 - ZAB-10, 25 - AO-20, 260 – AO-2.5; Pojemnik RAAB-3 zawierał 34 bomby AO-8, 25 - ZAB-10 lub AO-10, 18 - AO-20, 116-AO 2,5, 126 - PTAB-2,5

 

Odmiany bomb odłamkowych (AO)

 

 

Pojemnik/kontener RRAB-2 - nośnik bomb odłamkowych (do 500 kg)

 

Зажигательная авиационная бомба – ЗАБ (ZAB – lotnicza bomba zapalająca). Do rozpoczęcia wojny w ZSRR produkowano tylko bomby zapalające małego i średniego kalibru - ZAB-1E, ZAB-2.5T, ZAB-10tG i ZAB-50TG. W latach 1941-1944 wyprodukowano niewielką liczbę bomb zapalających dużego kalibru ZAB-100 i ZAB-500. Wszystkie należały do amunicji o intensywnym i skoncentrowanym działaniu. Ich wspólną wadą było to, że były skuteczne tylko przy bezpośrednim trafieniu w cel i można je było łatwo ugasić. Bomby ZAB-1T, ZAB-2,5T wypełnione związkami termitowymi, umieszczane były w pojemnikach RRAB. Bomby o wagomiarze powyżej 10 kg umieszczano wewnątrz komory bombowej i zrzucano jednorazowo z zamków stojaków bombowych.

 

Odmiany bomb zapalających (ZAB)

 

Posiadacie wiedzę na temat interesujących miejsc, budowli, a może znacie jakąś ciekawą historię ?? Podzielcie się z nami swoją wiedzą lub starociami z domowych strychów, głębokich szuflad oraz rodzinnych albumów. Wszelkie informacje, skany fotografii i dokumentów możecie przesyłać bez wychodzenia z domu na adres mailowy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript..

 

Źródła i ilustracje:
1. Военный журнал (208-я ночная бомбардировочная авиационная дивизия), ЦАМО РФ Подолск/Москва
2. Самолёт Пе-2. Описание конструкции. Издание шестое. НКАП-СССР, Москва 1945 год. Под редакцией инженера Солоухина
3. Коллектив авторов.2-я воздушная армия в боях за Родину. Типография ВВА. Монино 1965
4. Советские Военно-Воздушные Силы в Великой Отечественной войне 1941-1945гг, Москва 1968
5. С. В. Иванов, Пе-2. Война в воздухе. -М.: ООО «АРС», 2004, № 113
6. B.P. Котельников, Пикирующий бомбардировщик Пе-2 / В. Р. Котельников, А. Н. Медведь, Д. Б. Хазанов // Авиация и космонавтика вчера, сегодня, завтра: Научно-популярный журнал ВВС 2004, №5-6
7. Н. И. Гапеёнок, Хроники пикирующих бомбардировщиков. Пе-2 атакуют. - М.: Яуза, Эксмо, 2006
8. Авиационные боеприпасы CCCP (https://wwii.space/)
9. Авиационные бомбы (http://www.soldiering.ru/)
10. Авиационные бомбы (http://www.aveaprom.ru/)
11. https://airpages.ru/
12. http://allaces.ru/
13. https://kick.media/
14. https://zen.yandex.ru/
15. http://avia-simply.ru/
16. http://www.zovneba.irk.ru/
17. https://ru-aviation.livejournal.com/

Opracowanie
Bogdan Mucha