Wycieczki do przeszłości w Siedlimowicach

W ramach V Festiwalu Mąki, który odbył 28 sierpnia w Siedlimowicach, zorganizowane zostały dwie wycieczki, dzięki którym uczestnicy imprezy mieli okazję poznać dzieje i konstrukcję zabytkowego młyna oraz historię pobliskiego zespołu pałacowo-folwarcznego. Początki mielenia zboża w Siedlimowicach sięgają czasów średniowiecza, a dokładnie roku 1486, kiedy to po raz pierwszy w źródłach pisanych pojawiła się wzmianka o istnieniu we wsi młyna wodnego. Kolejne informacje o tej budowli pochodzą z lat 1685, 1703, 1726 r. Pod koniec XIX wieku na miejscu starego młyna, wybudowano nowy – parowo-wodny. Po II wojnie światowej w latach 40. XX wieku, siedlimowicki młyn nosił nazwę „Zwycięstwo”. Był to już wówczas młyn elektryczno-wodny, do pierwszej połowy lat 60. XX wieku, kiedy zrezygnowano z wykorzystywania wody jako źródła energii. Młyn pracuje do dnia dzisiejszego w oparciu o zabytkowe urządzenia wyprodukowane na początku XX wieku przez znaną firmę braci Seck z Drezna. W obecnym kształcie młyn jest murowaną budowlą o regularnej bryle na planie prostokąta. Elewacje jego dwóch dolnych kondygnacji są tynkowane. Dwie górne kondygnacje wzniesione zostały w konstrukcji drewnianej – ryglowej z wypełnieniem ceglanym. Budynek pokrywa dwuspadowy dach o małym kącie nachylenia połaci.

Naprzeciw zabytkowego kompleksu młyna znajdują się pozostałości dawnego założenia pałacowo-folwarcznego von Kornów. Już w roku 1386 w tym miejscu istniał dwór rycerski, którego właścicielem był niejaki Heinemann von Seidlitz. Brak niestety wiadomości, dotyczących przebudowy i rozbudowy dworu na przełomie XVI i XVII wieku. W połowie XVIII wieku w Siedlimowicach wznosił się już okazały trzykondygnacyjny, czteroskrzydłowy pałac z wewnętrznym dziedzińcem, pokryty dachem dwuspadowym, przebudowany w stylu barokowym prawdopodobnie na przełomie XVII i XVIII wieku. Rozległy dziedziniec zewnętrzny i wejście do pałacu znajdowały się po stronie południowej. Bramę wejściową ujmował ozdobny portal, nad którym wznosiła się wieżyczka z barokowym hełmem. Dziedziniec zewnętrzny otaczały zabudowania mieszkalno-gospodarcze. Od strony północnej przylegał do folwarku ogród ozdobny otoczony murem z wejściem od strony pałacu. Cały zespół pałacowo-folwarczny otoczony był murem z trzema bramami. W latach 1873-75 ówczesny właściciel Heinrich von Korn całkowicie przebudował pałac. Nowy obiekt o cechach renesansowych i barokowych powstał na planie prostokąta. Od strony wschodniej dostawiona została kaplica, a od północnej wysoka wieża połączona z korpusem głównym przejściem arkadowym. Dwukondygnacyjny korpus pałacu pokryty był dwuspadowym dachem, natomiast trzykondygnacyjna wieża ażurową, cebulowatą kopułą. Elewacje pałacu zdobił bogaty tynkowany detal (pilastry, obramienia otworów, boniowanie, dekoracyjne szczyty, sterczyny, a także gryfy i maszkarony). Po II wojnie światowej nie użytkowany pałac uległ stopniowej dewastacji. W latach 90. XX wieku pałac był już całkowicie zrujnowany.

Opracowanie
Bogdan Mucha