Rajd Szlakiem "św. Jana Chrzciciela" - 19.03.2022

W sobotę 19 marca 2020 r. odbył się pieszy Rajd Szlakiem „św. Jana Chrzciciela”. Tym razem żarowscy turyści skupieni w Kole PTTK „Żarodreptaki”, wyruszyli w blisko 20 km trasę Żarów – Łażany – Mikoszowa – Jaroszów. Celem wędrówki był parafialny kościół pw. św. Jana Chrzciciela, znajdujący się w Jaroszowie, jednej z najstarszych miejscowości na terenie powiatu świdnickiego. Pierwsza wzmianka o istnieniu Jaroszowa, pochodzi z 1149/50 r. Wówczas to biskup wrocławski Walter potwierdził mocą dokumentu, iż wieś należy do dóbr klasztoru augustianów regularnych „Na Piasku” we Wrocławiu, których główne posiadłości skupione były wokół Masywu Ślęży. W 1266 roku Jaroszów został przeniesiony na prawo niemieckie i na nowo wydzielono jego powierzchnię. Obszar wsi wynosił wówczas 94 małe łany z czego 16 otrzymał sołtys dziedziczony, 2 łany przypadły dla miejscowego proboszcza, pozostałe zaś chłopom. Na początku XIV w., dzięki fundacji księżnej świdnickiej Beatrycze, wieś przeszła na własność klasztoru benedyktynek ze Strzegomia, przy którym pozostała aż do 1810 roku. W średniowieczu Jaroszów słynął z lokalnych winnic. Produkowany tutaj trunek był wykorzystywany głównie w kościołach. Według opisu z 1785 roku, wieś liczyła 575 mieszkańców (katolicy), w tym 26 bogatych chłopów, 51 zagrodników i 11 chałupników. W 1810 roku dokonano sekularyzacji klasztoru benedyktynek w Strzegomiu. Dobra w Jaroszowie, przeszły wówczas na własność państwa pruskiego. W 1845 roku wieś liczyła 995 mieszkańców, z czego 20 osób deklarowało przynależność do wyznania ewangelickiego. Obecnie Jaroszów jest największą miejscowością gminy Strzegom, liczącą ponad 2000 mieszkańców.

Kościół parafialny w Jaroszowie istniał już przed rokiem 1266, w którym Henryk, książę Śląska, nadał probostwu w Jaroszowie dwa łany ziemi. Kroniki parafialne zaginęły podczas II wojny światowej, dlatego tylko możemy przypuszczać, że kościół ten został zniszczony wraz z wieloma innymi podczas najazdu Tatarów a następnie został odbudowany jako kamienna gotycka budowla. Kościół służył wspólnocie katolików lecz w 1584 r. został przejęty przez luteranów aż do 1654 r., kiedy został rekatolicyzowany. W tamtym czasie była to świątynia murowana ze sklepionym prezbiterium i z nawą nakrytą stropem. Wtedy świątynia nosiła wezwanie św. Gallusa. W roku 1869 kościół ten został zastąpiony przez nową budowlę, wzniesioną w stylu neogotyckim z cegły ceramicznej, bez tynku, otoczony kamiennym murem z wmurowanymi krzyżami i kapliczką pokutną. Jednocześnie zachowaną starą gotycką wieżę (XIV w.) w formie czworoboku zwieńczoną hełmem. Kościół jest zbudowany na planie prostokąta wydłużonego przez usytuowanie na jednym szczycie sześciokątnego prezbiterium, a na drugim wieży dzwonowej. Zabytkowe elewacje kościoła wykonano w stylu neogotyckim wraz z ceglanymi gzymsami. W prezbiterium i nawach bocznych umieszczono kamienne neogotyckie ołtarze z obrazami Aloisa Hausera. W nawie głównej kościoła znajduje się drewniana empora i organy firmy Schlag & Sohne. Zachowały się drzwi z XIX w. z oryginalnymi zamkami i kluczami. W końcu XIX wieku kościół został poświęcony czci św. Jana Chrzciciela takie wezwanie nosi do dnia dzisiejszego.