Znaleziska ze stacji kolejowej w Imbramowicach

Wedle terminologii kolejarskiej, stacja kolejowa to posterunek ruchu następczy zapowiadawczy, w obrębie którego, oprócz toru głównego zasadniczego, znajduje się co najmniej jeden tor główny dodatkowy, a pociągi mogą rozpoczynać i kończyć swój bieg, krzyżować się i wyprzedzać, jak również zmieniać skład lub kierunek jazdy. Stacje stanowią budowle kolejowe w formie połączonych za pomocą rozjazdów układów torowych oraz urządzeń sterowania ruchem kolejowym i urządzeń łączności. Zasadniczymi elementami stacji są: układy torowe, posterunki techniczne (nastawcze i dyspozytorskie), techniczne wyposażenie stacji (obiekty i urządzenia do obsługi pasażerów i ładunków), obiekty towarzyszące (lokomotywownie, wagonownie). Na stacjach odbywają się początkowe i końcowe operacje procesu przewozowego w zakresie czynności: technicznych (przyjmowanie, wyprawianie i przepuszczanie pociągów; obróbka pociągów i wagonów obejmująca manewry, oględziny techniczne taboru oraz próbę hamulców; zmiana lokomotywy i drużyn pociągowych), handlowych (odprawa pasażerów i ich bagażu; odprawa ładunków; obsługa bocznic), gospodarczych (oczyszczenie, obrządzanie i naprawa bieżąca taboru; obsługa składów materiałów oraz inwentarza dla potrzeb kolei; zaopatrzenie i obsługa socjalna pracowników kolejowych; czynności administracyjne). Ruchem pociągów, pojazdów pomocniczych, manewrami taboru na stacji kieruje dyżurny ruchu. Duże stacje mogą być podzielone na rejony stanowiące osobne posterunki zapowiadawcze. Istnieje następujący podział stacji kolejowych ze względu na: rodzaj przewozów (osobowe, towarowe, osobowo-towarowe), pracę techniczno-ruchową (rozrządowe, ładunkowe, postojowe, przeładunkowe), położenie (krańcowe, węzłowe – na których łączą się szlaki z trzech lub więcej kierunków, pośrednie – znajdujące się między stacjami krańcowymi), wielkość pracy (małe – obsługa ruchu pasażerskiego i towarowego w miejscowościach do 20 000 mieszkańców, na odcinkach między stacjami węzłowymi; średnie – obsługa ruchu pasażerskiego i towarowego z wyodrębnieniem torów pasażerskich i towarowych, w miejscowościach o liczbie mieszkańców 20-100 000; duże – obsługa ruchu pasażerskiego i/lub towarowego na wyspecjalizowanych grupach torów lub oddzielnych stacjach, w miejscowościach powyżej 100 000 mieszkańców), układ torów stacyjnych (czołowe, przechodnie, mieszane), organizację przesyłek w ruchu towarowym (rozrządowe, manewrowe, obsługiwane), pod względem ruchu pociągów (krańcowe – tj. początkowe i końcowe dla danej relacji pociągu; pośrednie – które znajdują się między stacjami krańcowymi.

21 kwietnia 1842 roku rozpoczęte zostały prace ziemne przy budowie linii kolejowej Wrocław Świebodzki – Świebodzice (dziś Wrocław Świebodzki – Zgorzelec/Görlitz; linia oznaczona nr 274). W trakcie robót w okolicy malutkiego wówczas Żarowa odkryte zostały złoża węgla brunatnego, kaolinu oraz pirytów. Od tego czasu rozpoczyna się dynamiczny rozwój tej osady, budowa fabryk i powstanie przemysłu, którego ojcem był Carl Friedrich von Kulmiz (wówczas właściciel firmy budowlanej, zaangażowanej przy budowie omawianej linii kolejowej). Decyzja o budowie żelaznego szlaku pomiędzy ówczesnym Breslau a Freiburgiem, wymuszona została wzrostem zapotrzebowania na węgiel oraz trudnościami w transporcie tego surowca na większe odległości. Prace przy budowie linii trwały ponad półtora roku, a zaangażowanych w nie było ponad 2 tysiące robotników. We Wrocławiu kosztem ponad 150 000 talarów powstał dworzec Świebodzki. W Świebodzicach natomiast za sumę 104 000 talarów wzniesiono dworzec z magazynami i placami załadunkowymi węgla. Linię Wrocław Świebodzki – Świebodzice oddano do użytku 29 października 1843 roku. Na całej trasie linii wybudowano 5 stacji – Wrocław Świebodzki (Breslau Freiburger Bahnhof), Kąty Wrocławskie (Kanth), Imbramowice (Ingramsdorf), Jaworzyna Śląska (Königszelt), Świebodzice (Freiburg) oraz 2 przystanki – Smolec (Schmolz) i Mietków (Mettkau). W następnych latach linia została przedłużona do Wałbrzycha Fabrycznego w pobliże tamtejszego zagłębia węglowego. W tym czasie liczba stacji wzrosła z 5 do 11. Wybudowano wówczas (1853 rok) stacje we Wrocławiu Zachodnim (Gross Mochbern), Sadowicach (Sadewitz), Żarowie (Saarau) i Cierniach (Zirlau). Na stacje przemianowano dotychczasowe przystanki w Smolcu i Mietkowie.

Stacja kolejowa w Imbramowicach (do 1945 r. Bahnhof Ingramsdorf) została oddana do użytku dnia 28 października 1843 roku. Koszt jej budowy wyniósł 37 000 ówczesnych talarów. W drugiej połowie XIX wieku w budynku stacyjnym działała komora celna. Nawet po jej zlikwidowaniu na kolei znajdowało pracę kilkunastu mieszkańców wsi. Stacja usytuowana została na 35,848 km linii Wrocław Świebodzki – Zgorzelec i położona na wysokości 171 m n.p.m. Stacja posiadała niegdyś budynek z nastawnią Jb, ubikację, wieżę wodną, magazyn towarowy, budynki gospodarcze i pomocnicze, 2 perony, 2 place ładunkowe, rampę boczno – czołową, wagę wagonową i skrajnik (urządzenie kolejowe w postaci ramy, które sprawdza przed wyjściem pociągu na trasę zgodność przekroju poprzecznego taboru wypełnionego ładunkiem z obowiązującą skrajnią). Dwa tory główne zasadnicze, 1 główny dodatkowy, 4 tory boczne. Jeszcze w latach 30-tych XX wieku na stacji funkcjonowała gospoda oraz postój dorożek. Obecnie stacja w Imbramowicach, posiada: budynek z nastawnią i poczekalnią (wybudowany po 1945 roku), 2 perony, 1 plac ładunkowy, rampę boczno – czołową (czytelna, zdewastowana), 2 tory główne zasadnicze, 1 tor główny dodatkowy, 1 tor boczny. Od stacji odchodzi dodatkowo bocznica do składu złomu.

Stacja kolejowa w Imbramowicach, ok.1913 rok (archiwum autora)

Stacja kolejowa w Imbramowicach, ok.1853 rok (archiwum autora)

Stacja kolejowa w Imbramowicach, lata 1915-1920 (archiwum autora)

Stacja kolejowa w Imbramowicach, ok.1942 r. (archiwum autora)

W 2010 roku wraz z modernizacją torowiska nr 1 (odcinek Imbramowice – Żarów) i remontem budynku stacyjnego zlikwidowano kasę biletową. W 2012 roku przeprowadzono modernizację torowiska nr 2 (odcinek Imbramowice – Żarów), torów stacyjnych oraz wymieniono trakcję elektryczną. Wiosną 2013 roku do użytku oddano nowy peron nr 2. Obecnie prowadzone są prace przy budowie nowego peronu nr 1. Oprócz tego położono nowy odcinek torowiska nr 1 od Imbramowic do wysokości Tarnawy oraz sieć trakcyjną wraz ze słupami nośnymi (odcinek Imbramowice – Żarów). Roboty budowlane na stacji w Imbramowicach, stały się znakomitą okazją do przeczesania zwałów ziemi wydobytej ze stacyjnego peronu nr 1. W naszym bowiem przekonaniu ponad 170 lat historii tego miejsca i niezliczona rzesza podróżnych to nic innego jak zagubione przez przypadek przedmioty, które np. wypadły z kieszeni lub portfela i pozostały niezauważone w ziemi. To co udało się nam odnaleźć (po konserwacji do obejrzenia w Żarowskiej Izbie Historycznej) zamieszczamy na poniższych fotografiach.

Stacja kolejowa w Imbramowicach z widokiem na peron nr 1 przed modernizacją, 2013 r. (za www.mapio.net)

Betonowe obramowanie peronu nr 1 w Imbramowicach z napisem: Karl Krause Striegau. Wedle książki telefonicznej Strzegomia z 1939 roku firma Zementwerk Fabrik Karl Krause mieściła się przy ul. Bahnhofstrasse 61. W 1942 roku w książce adresowej Strzegomia Karl Krause figuruje już jako emeryt, 2013 r. (fot. B.Mucha)

Stacja kolejowa w Imbramowicach, 08-09.2016 r. (fot. B.Mucha)

Monety srebrne nominał: 1 Marka 1914 r., 2½ Grosza Srebrnego 1851 r., 1 Grosz Srebrny 18?? r., 1 Grosz Srebrny 1824 r. (fot. B.Mucha)

Moneta nominał 200 Marek 1923 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał 50 Pfennig 1935 r., 1921 r., ????, 1922 r., ???? (fot. B.Mucha)

Monety nominał 10 Pfennig i 10 Reichspfennig: 1875 r., 1918 r., 1924 r., 1925 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał 10 Reichspfennig: 1940 r., 1940 r., 1942 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał 5 Reichspfennig: 1940 r., 1936 r., 1925 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał: 2 Reichspfennig 1925 r., 2 Pfennige 1860 r., 3 Pfennige 1821 r., 2 Pfennige 1860 r., (fot. B.Mucha)

Monety nominał 1 Pfennig: 1900 r., 1875 r., 1888 r., 1897 r., 1899 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał 1 Reichspfennig: 1930 r., 1924 r., 1924 r., 1940 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał: 20 zł 1976 r., 10 zł 1976 r., 5 zł 1984 r., 5 zł 1982 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał: 5 zł 1974 r., 2 zł 1974 r., 2 zł 1975 r., 2 zł 1979 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał 1 zł: 1949 r., 1982 r., 1949 r., 1991 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał: 50 Groszy 1949 r., 50 Groszy 1949 r., 20 Groszy 1973 r. (B.Mucha)

Monety nominał 10 Groszy: 1961 r., 1972 r., 1971 r., 1968 r., 1949 r., 1949 r., 1970 r., 1961 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał 5 Groszy: 1949 r., 1949 r., 1949 r. (fot. B.Mucha)

Monety nominał: 5 Groszy 1968 r., 2 Grosze 1949 r., 2 Grosze 1949 r. (fot. B.Mucha)

Biżuteria: fragment łańcuszka, pierścionki i obrączki, fot. B.Mucha

Biżuteria ?: fragmenty łańcuszków (fot. B.Mucha)

Biżuteria i in.: zawieszki, brosze, spinki do mankietów (fot. B.Mucha) 

Wpinki, fragmenty figurek ? i bliżej nieokreślone drobiazgi (fot. B.Mucha)

Haki mundurowe, niemiecki guzik wojskowy, guziki "gaciaki", klamry, sprzączki (fot. B.Mucha)

Klamry i sprzączki (fot. B.Mucha)

Metalowe elementy fajek (fot. B.Mucha)

Radziecki zegarek pozłacany, wyprodukowany przez fabrykę Wostok w Czystopolu, po 1969 r. (fot. B.Mucha)

Porcelanowe korki butelek po piwie ze Świebodzic, przed 1945 r. (fot. B.Mucha)

Łuska naboju 7,92x57 mm Mauser (sygnatury nieczytelne), fragment zdobionej porcelany, żeleźce młotka (kolejowy ?), (fot. B.Mucha)

Opracowanie
Bogdan Mucha