Drużyna medyczno-sanitarna DZCH "Organika" Żarów na fotografiach z połowy lat 80-tych

Utworzono: wtorek, 05, grudzień 2017

W broszurze wystawy zatytułowanej "150 lat temu powstała Silesia", która odbyła się w 2008 roku napisano: Dzień 10 sierpnia 1945 roku zanotowano w kronikach Żarowa jako datę oficjalnego objęcia Zjednoczonych Zakładów Zakładów Chemicznych „Silesia” przez przedstawicieli polskiej chemii, a pierwszym dyrektorem został inżynier Władysław Starkel. Wśród przybyłych do Żarowa osób byli ponadto m.in. Franciszek Lończyk, Paweł Kubica, Paweł Przybylok, Hubert Wyrwoł, Alfred Skowronek oraz wspomniani Teodor Pyrek i Józef Kuroń. We wrześniu przybyła z Zakładów „Solway” pod Krakowem, tych samych, w których w czasie wojny pracował Karol Wojtyła, druga grupa pracowników z doktorem Aleksandrem Walczukiem, który został pierwszym dyrektorem ds. technicznych. W 1945 roku do Żarowa do pracy przybywali ludzie z całej Polski. Byli wśród nich inż. Tadeusz Czerpiński, inż. Tadeusz Krasuski, Antoni Orski, inż. Józef Glatman, dr Józef Kabała, inż. Tadeusz Nowak, inż. Edward Schodnicki, Stefan Nawara, Jakub Widera i wielu, wielu innych. Służbę zdrowia i ambulatorium zakładowe organizował niezwykle zasłużony dla Żarowa dr Zbigniew Wall. W pierwszych miesiącach podstawowym problemem był transport, a właściwie jego brak. Zarówno w zakresie zakupu surowców, jak i zbytu produktów. Trudna była sytuacja aprowizacyjna. Dla jej poprawy zakłady przejęły 400 ha ziemi w Mrowinach, efektem czego było mleko i cukier dla załogi. W 1946 roku uruchomiono służbę BHP, świetlicę i bibliotekę, powstał klub piłkarski. W tym samym roku zaczęła funkcjonować Szkoła Przemysłowa o specjalności chemicznej. W latach 1947 - 1950 dyrektorem technicznym był dr Konrad Lemańczyk, który miał duży udział w dziedzinie rozbudowy zakładu oraz uporządkowaniu procesów technologicznych. Był nauczycielem całej załogi: od robotnika do kierownika oddziału. Lata 50 - te, to niekończące się zmiany przynależności organizacyjnej, które nie służyły rozwojowi zakładu. Napięte plany produkcyjne były przyczyną wieloletnich zaniedbań inwestycyjnych. Do tego charakterystyczne dla tamtych czasów nominacje dyrektorskie.

Na początku lutego 1950 r. inż. Starkel przekazał zakłady wysuniętemu na stanowisko dyrektorskie robotnikowi Janowi Porębskiemu, którego rok później zastąpił Feliks Komandowski. Ten z kolei przekazał stanowisko przysłanemu do Żarowa Mieczysławowi Borkowskiemu. Jesienią 1956 roku musiał on, na wniosek załogi przekazać swe stanowisko inż. Ludwikowi Stączkowi. Pełnił on swą funkcję do 1958 lub 1960 roku. Od dnia 1. maja 1960 roku dyrektorem zakładu został na prawie 12 lat inż. Zygmunt Kosmala, przybyły z Zakładów Chemicznych w Bydgoszczy. W 1973 roku nowym dyrektorem został dotychczasowy szef produkcji jeleniogórskiej „Celwiskozy” mgr inż. Józef Straszewski. Po 9 latach, w 1982 roku zastąpił go mgr inż. Michał Kołodko, który pozostawał na stanowisku do 1994 roku. Na początku lat 60 - tych pojawiły się problemy surowcowe, spadł popyt na niektóre wyroby. W konsekwencji zaniechano ich produkcji. W coraz gorszym stanie pozostawał park maszynowy. Druga połowa lat 60 - tych i początek lat 70 - tych to okres prac modernizacyjnych w zakładzie, niestety niewystarczających. W 1980 roku zaczęło brakować surowców, także materiału opałowego. Pojawiły się trudności ze zbytem soli anilinowej. Coraz bardziej dawał się we znaki przestarzały park maszynowy. Nowa rzeczywistość gospodarcza lat 90 - tych, a także nowe zaostrzone przepisy o ochronie środowiska wymusiły działania modernizacyjne w zakładzie: powstała oczyszczalnia ścieków, ciepłownia i spalarnia. Inwestycje te trzeba było przeprowadzić pomimo nie najlepszych wyników finansowych zakładu. 6 września 1994 roku przedsiębiorstwo zostało przekształcone w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa, przyjmując nazwę Zakłady Chemiczne „Organika” w Żarowie Spółka Akcyjna. 1. grudnia 1994 roku „Organika” została przypisana do XII Narodowego Funduszu Inwestycyjnego „Piast”. Funkcje prezesów zarządu pełnili w tym okresie: inż. Bogusław Tamioła, inż. Wojciech Henrykowski i mgr Barbara Bielańska. „Organika”, jak wiele innych przedsiębiorstw zapłaciła wysoką cenę za rewolucyjne zmiany w polskim przemyśle. W kolejnych latach podejmowano próby ratowania zakładu: opracowano program naprawczy, podpisany został układ z wierzycielami. Zakład przynosił jednak od kilku lat straty i nie udało się go uratować. 5. lutego 2002 roku zarząd „Organiki” ogłosił upadłość firmy.

Poniżej prezentujemy zbiór fotografii z wojewódzkich eliminacji drużyn medyczno-sanitarnych, które odbyły się 14 września 1985 roku. Drużyna wystawiona przez Dolnośląskie Zakłady Chemiczne "Organika", zajęła wówczas III miejsce.