Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Kolejny falerystyczny drobiazg w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej. Jest nim tzw. Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności”, będąca resortowym odznaczeniem, które ustanowione zostało 11 sierpnia 1969 roku i przyznawane było przez ministra łączności w uznaniu zasług za wieloletnią i ofiarną pracę tym pracownikom resortu lub służb łączności, którzy wyróżnili się szczególnie sumiennym wykonywaniem obowiązków w pracy zawodowej i społecznej, wykazującym szczególną dbałość o mienie społeczne i odznaczającym się wysokim poziomem moralnym. Odznaka podzielona była na trzy stopnie (złoty, srebrny i brązowy) i noszona na prawej piersi. Wycofana została 11 maja 1996 roku. Zastąpiła ją w dwa miesiące później nowa Odznaka honorowa „Zasłużony dla Łączności”. Odznakę przekazał do Żarowskiej Izby Historycznej mieszkaniec Żarowa – uczestnik IX Żarowskiej Prelekcji Historycznej. Składamy Serdeczne Podziękowania.

 ==============================

==============================

Edward Kowalczyk - Minister Łączności w latach 1969-1980

Edward Kowalczyk (ur. 25 maja 1924 w Warszawie, zm. 7 lipca 2000 tamże) – polski cybernetyk, inżynier łączności, pracownik naukowy, publicysta i działacz polityczny. Minister łączności (1969–1980), poseł na Sejm PRL V i IX kadencji, wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego (1981–1985). Przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego (1981–1985). Urodził się na warszawskim Powiślu w rodzinie robotniczej. Ojciec był uczestnikiem rewolucji 1905 roku oraz październikowej, właścicielem warsztatu rzemieślniczego i pracownikiem kolei. Działał w Polskiej Partii Socjalistycznej oraz Związku Zawodowym Kolejarzy. W czasie II wojny światowej Edward Kowalczyk walczył w szeregach Armii Krajowej, brał udział w Powstaniu Warszawskim. Dostał się do niewoli i został wywieziony do Niemiec, gdzie przebywał w Landsdorf i Mossburg.

W okresie okupacji studiował na konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim. W 1951 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. W 1964 uzyskał stopień doktora. Został pracownikiem Katedry Teletransmisji Wydziału Łączności Politechniki Warszawskiej (1951–1965). W późniejszym okresie kierował filią tej uczelni w Płocku (1965–1969). W 1979 został profesorem PW. Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk. Naukowo specjalizował się w cybernetyce. Oprócz pracy naukowej i dydaktycznej zajmował się publicystyką, głównie w zakresie problematyki naukowej, organizacji nauki oraz popularyzacji wiedzy.

W 1967 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. Od czerwca 1969 do kwietnia 1980 był ministrem łączności w rządach: Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza, Piotra Jaroszewicza i Jaroszewicza i Edwarda Babiucha, następnie zaś dyrektorem Instytutu Łączności. W 1981 sprawował przez krótki okres funkcję wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli. Od października 1981 do listopada 1985 był wicepremierem w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. Jako polityk uznawany za osobę niechętną wobec Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Członek Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego w 1982 oraz RK PRON w 1983. Sprawował wysokie funkcje partyjne. Od 1973 zasiadał w Centralnym Komitecie SD, następnie zaś w Prezydium Centralnego Komitetu (1976–1981). W okresie 1981–1985 był przewodniczącym Centralnego Komitetu SD – w wewnątrzpartyjnym głosowaniu w 1985 nie uzyskał reelekcji na to stanowisko. Wszedł w skład Prezydium Centralnego Komitetu SD (1985–1989). Dwukrotnie sprawował mandat posła na Sejm PRL V i IX kadencji (1969–1972, 1985–1989). W IX kadencji był wiceprzewodniczącym Komisji Nauki i Postępu Technicznego.

Edward Kowalczyk nie kandydował w wyborach w 1989. Wycofał się z aktywnej polityki – sporadycznie wypowiadał się w sprawach wewnątrzpartyjnych (np. w 1990 na temat kierunku, w którym powinno zmierzać Stronnictwo w nowej sytuacji politycznej). Po rozstaniu ze Stronnictwem Demokratycznym współpracował ze Stanisławem Tymińskim i Andrzejem Lepperem jako doradca polityczny. Bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Przymierza Samoobrona w wyborach parlamentarnych w 1993. Był prezesem (1970–1981), następnie zaś honorowym prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego. W sierpniu 1984 stał na czele Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40. Rocznicy Powstania Warszawskiego. W latach 1985–1990 członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Na emeryturze stał na czele stowarzyszenia „Polski Komitet Zwalczania Raka”.

Odznaczenia:
Order Sztandaru Pracy I klasy
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi
Warszawski Krzyż Powstańczy
Medal 40-lecia Polski Ludowej
Medal 1300-lecia Państwa Bułgarskiego
Order „Złota Gwiazda Przyjaźni między Narodami” (Niemcy Wschodnie)

Źródła:
Stefan Oberleitner, Odznaki honorowe (resortowe) PRL 1944-1989, Rzeszów 2000
Zarządzenie Ministra Łączności z dnia 22 września 1969 r. w sprawie ustalenia wzoru odznaki "Zasłużonego Pracownika Łączności", zasad i trybu jej nadawania oraz sposobu noszenia (M.P. z 1969 r. Nr 44, poz. 353)
https://pl.wikipedia.org/

Opracowanie
Bogdan Mucha