Radzieckie myśliwce nad Imbramowicami i Żarowem

W dniach od 19 do 23 lutego 1945 roku, od wschodu na teren dzisiejszej gminy Żarów, nacierała radziecka 118. dywizja strzelecka (34. Korpus Strzelecki, 5. Armia Gwardyjska). Walki toczyły się w rejonie wsi Buków, Imbramowice, Kruków, Marcinowiczki, Pyszczyn i Tarnawa. Do dnia 28 lutego straty dywizji to 101 zabitych i 270 rannych. W walkach zniszczono 4 niemieckie transportery piechoty, 2 działa pancerne, 6 dział polowych, 2 działa przeciwpancerne, 22 różne karabiny maszynowe i 3 moździerze. Zdobyto 2 działa pancerne, 4 samochody ciężarowe, 1 traktor, 1 ciągnik artyleryjski, 30 motocykli, 2 moździerze, 57 karabinów i pistoletów maszynowych, 3 karabiny maszynowe. Niemcy stracili w walce 1058 zabitych i 16 wziętych do niewoli jeńców. W marcu 1945 roku, jednostki 118. dywizji strzeleckiej, zajmowały następujące pozycje frontowe: 463. pułk strzelecki – na linii Borzygniew-Kruków (sztab w Bukowie), 527. pułk strzelecki – na linii Kruków-Jaroszów (sztab w Mikoszowej), 398. pułk strzelecki – na linii Mielęcin-Rusko-Dębnica (sztab w Rusku). Po drugiej stronie linii frontu, znajdowały się pozycje niemieckiej 359. dywizji piechoty ze sztabem w Wierzbnej. Na wysokości Imbramowic i Borzygniewu, rozłożony był 949. pułk piechoty. Od przysiółka Weselina i Pożarzyska po Żarów, linię frontu utrzymywały 2 bataliony z 947. pułku piechoty. Wzdłuż Strzegomki od Żarowa po Skarżyce, front był obsadzony przez pułk policyjny SS "Brixen" oraz 3. batalion z 309. pułku piechoty (208. dywizja ze sztabem w Modlęcinie). Według dziennika wojennego 118. dywizji strzeleckiej w miesiącu marcu poniesiono następujące straty własne: 19 zabitych (1 – oficer, 1 – sierżant, 17 – szeregowych), 49 rannych (4 – oficerów, 3 – sierżantów, 42 – szeregowych), 8 chorych (1 – sierżant, 7 – szeregowych). Zużyto amunicji: 336216 szt. – karabinowej, 210 szt. – rewolwerowej, 107780 szt – pistoletowej (TT, PPSz), 190 szt. – przeciwpancernej (PTR), 4300 szt. – sygnalizacyjnej, 900 szt. – granatów (RPG-40), 208 szt. – granatów (RPG-43), 4480 szt. – granatów moździerzowych 82 mm, 654 szt. – granatów moździerzowych 120 mm, 35 szt. – pocisków przeciwpancernych do armat 45 mm, 226 szt. – pocisków do armat 76 mm.

W pierwszych dniach marca 1945 roku, rozpoznanie nad linią frontu w rejonie Żarowa prowadzili radzieccy piloci z 40., 41., i 88. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Na wyposażeniu tej jednostki były samoloty myśliwskie typu Ławoczkin Ła-5 i Ła-7. W ciągłej gotowości bojowej do wsparcia z powietrza 463. Pułku Strzeleckiego na pozycjach w rejonie Imbramowic, były maszyny z 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w składzie 32., 91. i 728. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego (5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Piloci tych jednostek latali samolotami myśliwskimi typu Jakowlew Jak-3.

 

Fragment dziennika wojennego 5. Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego. Informacja z 2 marca 1945 roku o gotowości bojowej samolotów z 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego do wsparcia wojsk w rejonie Imbramowic

 

Fragment dziennika wojennego 5. Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego. Informacja z 3 marca 1945 roku o prowadzeniu lotów rozpoznawczych nad linią frontu (radziecka 5. Armia Gwardyjska - niemiecka 21. Armia) w rejonie Żarowa

 

 

Fragment dziennika wojennego 5. Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego. Informacje z 3 i 4 marca 1945 roku o gotowości bojowej samolotów z 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego do wsparcia wojsk w rejonie Imbramowic

 

 

Fragment dziennika wojennego 5. Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego. Informacja z 6 marca 1945 roku o prowadzeniu lotów rozpoznawczych nad linią frontu (radziecka 5. Armia Gwardyjska - niemiecka 21. Armia) w rejonie Żarowa 

 

 Fragment dziennika wojennego 5. Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego. Informacja z 10 marca 1945 roku o gotowości bojowej samolotów z 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego do wsparcia wojsk w rejonie Imbramowic oraz z 11 marca 1945 roku o linii frontu na odcinku Pastuchów - Łażany - Imbramowice - Maniów

 

88. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został utworzony rozkazem nr 199 Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR z dnia 1 maja 1943 roku (w latach 1940-1943 jako 166. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego). Od początku istnienia wchodził w skład 8. Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Dowódcami pułku byli kolejno: 10.1940-1941 – kapitan Kozłow, 1941-1942 – major Konstantin Adrianowicz Siemionow, 6.01.1942-19.07.1942 – kapitan Konstantin Kasyanowicz Czetvertak, 23.07.1942-8.07.1943 – major gwardii Stefan Stefanowicz Rimsza, 2.07.1943-28.12.1944 – major gwardii Wasilij Pietrowicz Babakow, 30.12.1944-31.12.1945 – pułkownik Iwan Semjonowicz Zlygostiew. Za wzorowe wykonanie powierzonych zadań przy zdobywaniu Przemyśla i Jarosławia oraz wykazane przy tym męstwo i odwagę, pułk został odznaczony Orderem Bohdana Chmielnickiego II stopnia. Z kolei za wkład i wyróżnienie się podczas walk o Kraków, z dniem 19 lutego 1945 roku nadano mu honorową nazwę "Krakowski". Do zakończenia wojny piloci 88. Gwardyjskiego Krakowskiego Pułku Myśliwskiego, wykonali łącznie 8037 misji bojowych (730 dni), zestrzelili 296 samolotów wroga, a 357 zniszczyli całkowicie. Pułk stracił: 130 samolotów, 54 zabitych pilotów (18 – w bitwach powietrznych, 30 – nie powróciło z misji bojowych, 6 – zginęło w katastrofie lub zmarło z powodu odniesionych ran). Pułk uzbrojony był na następujące typy samolotów: 1940-1941 – Polikarpow I-16, 1941-1943 – ŁaaG-3, 1943-1945 – Ławoczkin Ła-5, 1944-1945 – Ławoczkin Ła-7. W marcu 1947 roku pułk został ostatecznie rozformowany.

Szlak bojowy 88. Gwardyjskiego Krakowskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego:

● kwiecień 1943 – czerwiec 1943 – bitwy powietrzne nad Kubaniem
● 5 lipca 1943 – 23 sierpnia 1943 – bitwa pod Kurskiem
● 3 sierpnia 1943 – 23 sierpnia 1943 – operacja biełgorodzko-charkowska
● 26 sierpnia 1943 – 30 września 1943 – operacja czernihowsko-prypecka
● 3 listopada 1943 – 22 grudnia 1943 – operacja kijowska
● 10 listopada 1943 – 30 listopada 1943 – operacja homelsko-rzerzycka
● 24 grudnia 1943 – 14 stycznia 1944 – operacja żytomiersko-berdyczowska
● 24 stycznia 1944 – 17 lutego 1944 – operacja korsuńsko-szewczenkowska
● 27 stycznia 1944 – 11 lutego 1945 – operacja równeńsko-łucka
● 4 marca 1944 – 17 kwietnia1944 – operacja płaskurowsko-czerniakowska
● 13 lipca 1944 – 29 sierpnia 1944 – operacja lwowsko-sandomierska
● 8 września 1944 – 28 października 1944 – operacja karpacko-dukielska
● 12 stycznia 1945 – 23 lutego 1945 – operacja sandomiersko-śląska
● 3 lutego 1945 – 30 marca 1945 – operacja dolnośląska
● 15 marca 1945 – 31 marca 1945 – operacja górnośląska
● 16 kwietnia 1945 – 8 maja 1945 – operacja berlińska
● 6 maja 1945 – 11 maja 1945 – operacja praska

Misje rozpoznawcze i bojowe w rejonie Żarowa prowadzili:

 

Władimir Samojłowicz Lewitan

 

Władimir Samojłowicz Lewitan urodził się we wsi Żerebec (obwód tokmacki). W szeregach Armii czerwonej od 1937 roku. W 1939 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Sewastopolu. Służył w 5. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (w Nowosybirsku), następnie w 13. Mieszanym Pułku Lotnictwa (k. Krasnojarska). W 1940 roku został przeniesiony do 30. Eskadry Lotnictwa Myśliwskiego (rejon Krasnodaru). Latał samolotem Polikarpow I-153. Na początku 1941 roku został ponownie przeniesiony do 264. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, w którym latał samolotwm Polikarpow I-16. Od października 1941 roku na froncie w stopniu porucznika, w szeregach 170. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (Front Południowy), gdzie latał samolotem ŁaaG-3. W sierpniu 1942 roku został zastępcą dowódcy 2. dywizjonu. Od grudnia 1942 roku służył w 166. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego ((1 maja 1943 roku przeorganizowany w 88. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego). 14 stycznia 1943 roku został mianowany dowódcą eskadry. Latał samolotami: ŁaaG-3, Ławoczkin Ła-5, Ławoczkin Ła-7. Do 24 czerwca 1944 roku dowódca eskadry 88. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Awansowany do stopnia kapitana. Wykonał 352 loty bojowe, uczestniczył w ponad 100 bitwach powietrznych, zestrzelił osobiście 19 samolotów wroga i 6 dalszych w grupie. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 26 października 1944 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 4607). W kwietniu 1945 roku w stopniu majora gwardii został wysłany na Wyższe Kursy Szkolenia Strzelców Powietrznodesantowych w Lipiecku. W czerwcu 1945 roku powrócił do 88. Pułku i został zastępcą jego dowódcy. Od 1947 roku został zastępcą dowódcy 163. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (stacjonujący w Polsce). Rok później został mianowany dowódcą 979. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał w nim do 1951 roku. Następnie ukończył szkolenia dla szefów sztabów i został przydzielony do Północnego Okręgu Wojskowego jako szef dowodzenia sztabu Sił Powietrznych. Później został zastępcą szefa sztabu tego okręgu. W 1957 roku w stopniu podpułkownika został przeniesiony na to samo stanowisko do Taszkientu (Uzbekistan). Od marca 1959 roku jako pułkownik gwardii przeniesiony do rezerwy. Po powrocie do Zaporoża, pracował jako brygadzista w zakładzie "Kommunar", a następnie jako kierownik stacji gwarancyjnej zakładu. Później jako dyrektor obiektów sportowych i organizator sieci samochodowych sieci serwisowych. Od 1987 rok na emeryturze. Zmarł 2 września 2000 roku. Odznaczony: Order Lenina (26.10.1944), Order Czerwonego Sztandaru (9.09.1942, 7.09.1943), Order Kutuzowa III stopnia (9.06.1943), Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (3.11.1943), Order Czerwonej Gwiazdy oraz liczne medale.

 

Wasilij Afanasjewicz Metik

 

Wasilij Afanasjewicz Metik urodził się 22 marca 1918 roku we wsi Werbitskoje (obwod miński). W szeregach Armii czerwonej od 15 kwietnia 1940 roku. Ukończył Wojskową Szkołę Lotniczą pilotów. Od 6 sierpnia 1943 roku na froncie w stopniu młodszego porucznika. Do grudnia 1943 roku w 297. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (302. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego). Awansowany z czasem do stopnia dowódcy eskadry. Latał samolotem typu Ławoczkin Ła-5. 7 października 1943 roku został ranny w walce powietrznej. Od czerwca 1944 roku do 9 maja 1945 roku jako nawigator w 88. Gwardyjskim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). W szeregach tego pułku latał samolotami typu Ławoczkin Ła-5 i Ławoczkin Ła-7. Walczył na Froncie stepowy, 2. Froncie Ukraińskim i 1. Froncie Ukraińskim. Wykonał 112 lotów bojowych, brał udział w 20 bitwach powietrznych, zestrzelił osobiście 13 samolotów wroga i dalsze 9 w grupie z innymi pilotami. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. 28 grudnia 1957 roku przeszedł do rezerwy w stopniu podpułkownika gwardii. Odznaczony: Orderami Czerwonego Sztandaru (25.08.1943, 11.10.1943, 26.10.1943, 16.10.1957), Orderem Wojny Ojczyźnianej II stopnia (30.08.1946), Orderem Czerwonej Gwiazdy (6.04.1955, 26.10.1955), oraz licznymi medalami, w tym "Za zasługi wojskowe" (15.11.1950).

 

Wasilij Iwanowicz Miszustin

 

Wasilij Iwanowicz Miszustin urodził się 20 grudnia 1916 roku we wsi Puszkarnoje (obwód białogrodzki). W szeregach Armii czerwonej od 1937 roku. W październiku 1940 roku ukończył Odesską Wojskową Szkołę Lotniczą. Od czerwca 1941 roku na froncie jako młodszy porucznik w szeregach 166. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotem Polikarpow I-16. W lipcu 1941 roku został przeniesiony do 149. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie nadal latał na I-16. W sierpniu 1941 roku powrócił do 166. Pułku, w szeregach którego latał później samolotami typu: ŁaaG-3, Ławoczkin Ła-5, Ławoczkin Ła-7. Walczył na Froncie Północno-Kaukaskim i 1. Froncie Ukraińskim. Trzykrotnie lekko ranny. Do 10 marca 1945 roku był dowódcą eskadry 88. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Wykonał ok. 400 lotów bojowych, brał udział w ponad 70 bitwach powietrznych, w których zestrzelił osobiście 16 samolotów wroga i dalsze 8 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 27 czerwca 1945 roku Otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 6580). Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. W 1949 roku ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą Nawigatorów w Krasnodarze. W 1960 roku przeszedł do rezerwy w stopniu pułkownika gwardii. Mieszkał w Kijowie. Zmarł 22 września 1999 roku i został pochowany na cmentarzu w Bajkowie. Odznaczony: Order Lenina (03.10.1942, 27.06.1945), Order Czerwonego Sztandaru (05.11.1941, 22.07.1943), Order Aleksander Newski (22.02.1945), Order Wielkiej Wojny Ojczyźnianej I stopnia (11.03.1985), Order Czerwonej Gwiazdy oraz liczne medale.

 

Nikołaj Aleksandrowicz Monetow

 

Urodził się 18 maja 1923 roku we wsi Kozino (obwód moskiewski). Od 4 kwietnia 1941 roku w szeregach Armii Czerwonej. W maju 1942 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Czernigowie. We wrześniu 1942 roku został wysłany do służby w 31. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Następnie został przeniesiony do 166. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (236. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego). Od 7 grudnia 1942 roku na froncie w stopniu sierżanta. Ze zwykłego pilota awansował na zastępcę dowódcy eskadry. Walczył na frontach: Północno-Kaukaskim, Woroneskim i 1. Ukraińskim. Latał samolotami typu: ŁaGG-3 i Ławoczkin Ła-3. Do 9 maja 1945 roku był zastępcą dowódcy 1. eskadry w 88 Gwardyjskim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Wykonał 307 lotów bojowych i wziął udział w 69 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 15 samolotów wroga oraz dalsze 10 w grupie z innymi pilotami. 13 czerwca 1945 roku przyznano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Uczestnik parady zwycięstwa 24 czerwca 1945 roku na Placu Czerwonym w Moskwie. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. 17 lipca 1959 roku przeszedł do rezerwy w stopniu pułkownika gwardii. Pracował w Aerofłocie, a następnie w stowarzyszeniu produkcyjnym. Zmarł 15 maja 1994 roku. Pochowany w mieście Tarnopol. Dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej z 11 października 1995 roku został pośmiertnie odznaczony tytułem Bohatera Federacji Rosyjskiej z nadanym medalem Złotej Gwiazdy (nr 229). Odznaczony: Orderami Czerwonego Sztandaru (08.11.1943, 12.05.1944, 03.04.1945, 03.08.1945, 18.05.1945), Orderem Wielkiej Wojny Ojczyźnianej I stopnia Wojny (03/11/85), Orderem Czerwonej Gwiazdy (30.12.1956) oraz licznymi medalami w tym „Za odwagę” (26.06.1943) i „Za zasługi wojskowe” (17.05.1951).

 

40. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został utworzony rozkazem nr 64 Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR z dnia 2 sierpnia 1943 roku (w latach 1941 - 1943 jako 131. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego). Od początku istnienia wchodził w skład 8. Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Dowódcami pułku byli kolejno: 4.1941 - 31.10.1941 – pułkownik gwardii Leonid Antonowicz Gonczarow, 11.01.1941 - 25.12.1942 – kapitan gwardii Wiktor Iosifowicz Dawidkow, 26.12.1942 - 8.07.1943 – major gwardii Mojżesz Stepanowicz Tokariew, 7.09.1943-1.11.1944 – kapitan gwardii Dmitrij Pawłowicz Nazarenko,11.01.1944 - 19.05.1944 – major gwardii Nikołaj Trofimowicz Kitajew, 6.07.1944 - 20.10.1945 – major gwardii Michaił Wasiliewicz Kartaszow. Do zakończenia wojny piloci 40. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego, wykonali łącznie 14864 misje bojowe (1353 dni), zestrzelili 431 samolotów wroga, a 468 zniszczyli całkowicie. Pułk stracił: 204 samoloty, 92 zabitych pilotów (57 – w bitwach powietrznych, 26 – nie powróciło z misji bojowych, 6 – zginęło w katastrofie lub zmarło z powodu odniesionych ran). Pułk uzbrojony był na następujące typy samolotów: 1941 – Polikarpow I-16, 1941-1942 – MiG-3, 1941-1942 – ŁaaG-3, 1942-1944 – Ławoczkin Ł-5, 1944-1945 – Ławoczkin Ła-7.

Szlak bojowy 40. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego:

● kwiecień 1943 – czerwiec 1943 – bitwy powietrzne nad Kubaniem
● 5 lipca 1943 – 23 sierpnia 1943 – bitwa pod Kurskiem
● 3 sierpnia 1943 – 23 sierpnia 1943 – operacja biełgorodzko-charkowska
● 26 sierpnia 1943 – 30 września 1943 – operacja czernihowsko-prypecka
● 3 listopada 1943 – 22 grudnia 1943 – operacja kijowska
● 10 listopada 1943 – 30 listopada 1943 – operacja homelsko-rzerzycka
● 24 grudnia 1943 – 14 stycznia 1944 – operacja żytomiersko-berdyczowska
● 24 stycznia 1944 – 17 lutego 1944 – operacja korsuńsko-szewczenkowska
● 27 stycznia 1944 – 11 lutego 1945 – operacja równeńsko-łucka
● 4 marca 1944 – 17 kwietnia1944 – operacja płaskurowsko-czerniakowska
● 13 lipca 1944 – 29 sierpnia 1944 – operacja lwowsko-sandomierska
● 8 września 1944 – 28 października 1944 – operacja karpacko-dukielska
● 12 stycznia 1945 – 23 lutego 1945 – operacja sandomiersko-śląska
● 3 lutego 1945 – 30 marca 1945 – operacja dolnośląska
● 15 marca 1945 – 31 marca 1945 – operacja górnośląska
● 16 kwietnia 1945 – 8 maja 1945 – operacja berlińska
● 6 maja 1945 – 11 maja 1945 – operacja praska

Misje rozpoznawcze i bojowe w rejonie Żarowa prowadzili:

 

 

Wiktor Iwanowicz Borodaczow

 

Wiktor Iwanowicz Borodaczow urodził się 23 sierpnia 1918 roku w gospodarstwie rolnym Lemieszkono (obwód wołgogradzki). W szeregach Armii Czerwonej od 5 sierpnia 1936 roku. W 1938 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Kaczinie. Od lutego 1942 roku na froncie w stopniu porucznika w 743. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (zastępca dowódcy i dowódca eskadry). Latał samolotami typu: Polikarpow I-153 oraz ŁaaG-3. 9 maja 1942 roku w walce powietrznej został ciężko ranny w nogę i trafił do szpitala. Od listopada 1942 roku dowódca eskadry 131. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8 lutego 1943 roku został przeorganizowany w 40. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego). Latał samolotami typu Ławoczkin Ła-5 i Ła-7. Do lutego 1944 roku dowódca eskadry w 40. Gwardyjskim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna / 1. Front Ukraiński). Wykonał 364 lotów bojowych i uczestniczył w 91 bitwach powietrznych. Osobiście zestrzelił 19samolotów wroga oraz dalsze 5 samolotów w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 1 lipca 1944 roku nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 2339). Do 9 maja 1945 roku major gwardii Borodaczow wykonał 552 loty bojowe, uczestniczył w 116 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 24 samoloty wroga i dalsze 3 w grupie z innymi pilotami. Walczył na frontach: Krymskim, Północno-Kaukaskim, Woroneskim, 1. Ukraińskim. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych (zastępca dowódcy 88. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego). W 1950 roku Ukończył Akademię Sił Powietrznych w Monino. Jako zastępca dowódcy i dowódca pułku lotnictwa myśliwskiego, służył w Karpackim Okręgu Wojskowym. W 1951 roku został starszym Inspektorem Dyrekcji Szkolenia Bojowego Lotnictwa Myśliwskiego (Główny Zarząd Szkolenia Bojowego Sił Powietrznych). Od lutego 1956 roku dowódca 263. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Bałtyckim Okręgu Wojskowym. Od kwietnia 1957 roku do września 1958 roku zastępca dowódcy 71. Myśliwskiego Korpusu Lotniczego w Zgrupowaniu Sił Radzieckich w Niemczech). W 1960 roku ukończył Akademię Wojskową Sztabu Generalnego. Od czerwca 1960 roku szef sztabu 71. Myśliwskiego Korpusu Lotniczego. Od października 1962 roku szef sztabu 37. Armii Powietrznej (w Północnej Grupie Wojsk – Polska). Od 1963 roku starszy wykładowca w Katedrze Szkolenia Operacyjno-Taktycznego. W latach 1964-1967 zastępca Szefa Wydziału Sił Powietrznych Akademii Wojskowej im. M. V. Frunzeego. Od 1967 roku szef Wydziału Sił Powietrznych Akademii Wojskowo-Politycznej. Zginął 11 lipca 1968 roku w wypadku. Pochowany w Moskwie. Dosłużył się stopnia generała dywizji. Odznaczony: Orderem Lenin (01.07.1944), Orderami Czerwonego Sztandaru (27.10.1942, 09.07.1943, 18.08.1944, 23.01.1957), Orderem Aleksandra Newskiego (07.11.1943) ), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (11.06.1944), Orderem Czerwonej Gwiazdy (19.11.1951, 22.02.1955) oraz licznymi medalami, w tym „Za Zasługi Wojskowe” (05.11.1946).

 

Aleksiej Michajłowicz Wanczugow

 

Aleksiej Michajłowicz Wanczugow urodził się 10 marca 1923 roku we wsi Meszkowo (okręg kirowski). Od 29 kwietnia 1941 roku w szeregach Armii Czerwonej. Ukończył Wojskową Szkołę Lotniczą Pilotów. Od 5 października 1943 roku w stopniu młodszego porucznik na froncie w szeregach 40. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Ze zwykłego pilota awansował do dowódcy eskadry w 1944 roku. Latał samolotami typu: Ławoczkin Ła-5 i Ła-7. Do 9 maja 1945 roku był dowódcą 40. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Gwardii (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego Gwardii / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna, 1. Front Ukraiński). Wykonał 230 lotów bojowych i wziął udział w 30 bitwach powietrznych. Osobiście zestrzelił 13 samolotów wroga. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. 25 lipca 1959 roku przeszedł do rezerwy w stopniu majora gwardii. Odznaczony: Orderem Czerwonego Sztandaru (14.05.1944, 11.06.1944, 06.04.1955), Orderem Aleksandra Newskiego (05.04.1945), Orderem Wojna Ojczyźniana I stopnia (02.02.1945), Orderem Wojny Ojczyźnianej II stopnia (11.03.1985), Orderem Czerwonej Gwiazdy (22.02.1955) oraz licznymi medalami w tym „Za zasługi wojskowe” (17.05.1951).

 

Iwan Iwanowicz Semenjuk

 

Asy 40. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego. Od lewej: I. I. Semenjuk, N. T. Kitajew, K. A. Nowikow

 

Iwan Iwanowicz Semenjuk urodził się 2 lutego 1917 roku w Mińsku. Od października 1938 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1940 roku ukończył Wojskową Szkołę Pilotów. Służył w lotnictwie zachodniego i kijowskiego okręgu wojskowego. Od 22 czerwca 1941 roku w stopniu młodszego porucznika na froncie. Służył najpierw w 88. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego i latał samolotem Polikarpow I-16. Od września 1941 roku dowódca 249. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotem ŁaGG-3. Od lipca 1942 roku dowódca eskadry 131. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8 lutego 1943 roku przeorganizowano w 40. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego). Latał samolotami typu ŁaGG-3, Ławoczkin Ła-5 i Ła-7. Do 5 lutego 1944 roku dowódca eskadry 40. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Gwardii (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego Gwardii 5. Korpus Myśliwski, 2. Armia Powietrzna, 1. Front Ukraiński). Wykonał 278 lotów bojowych, uczestniczył w 96 bitwach powietrznych. Osobiście zestrzelił 16 samolotów wroga oraz dalsze 9 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 1 lipca 1944 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 2381). Do maja 1945 roku wykonał 396 lotów bojowych, uczestniczył w 113 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 18 samolotów wroga oraz dalsze 9 w grupie. Walczył na frontach: Południowo-Zachodnim, Południowym, Północno-Kaukaskim, Woroneskim i 1. Ukraińskim. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. W 1948 roku ukończył Wyższe Oficerskie Kursy Lotnictwa Taktycznego (Lipieck). Był zastępcą dowódcy i dowódcą pułku. Uczestniczył w wojnie koreańskiej od lutego do czerwca 1952 roku jako dowódca 256. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (190. Dywizja, 64. Korpus). Latał latał samolotem MiG-15. W sierpniu 1952 roku zachorował i został ewakuowany do ZSRR. Od 1952 roku służył w Północnym Okręgu Wojskowym jako zastępca dowódcy, a w latach 1953-1955 jako dowódca 722. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. W 1955 roku ukończył zaawansowane szkolenie dowódcze w Akademii Sił Powietrznych w Monino i został zastępcą dowódcy dywizji (Karpacki Okręg Wojskowy). Od czerwca 1961 roku w rezerwie jako pułkownik gwardii. Mieszkał w Mińsku, pracował jako oficer dyżurny w Komendzie Obrony Cywilnej. Zmarł 26 kwietnia 1973 roku. Odznaczony: Orderami Lenina (10.08.1943, 01.07.1944), Orderami Czerwonego Sztandaru (30.12.1942, 22.07.1943), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (05.04.1945) ), Orderami Czerwonej Gwiazdy (03.11.1953, 22.02.1955) oraz licznymi medalami.

 

41. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został utworzony rozkazem nr 64 Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR z dnia 2 sierpnia 1943 roku (w latach 1941-1943 jako 40. Pułk Lotnictwa Myśłiwskiego). Od początku istnienia wchodził w skład 8. Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Dowódcami pułku byli kolejno: 27.07.1942 - 1.11.1943 – major gwardii Paweł Fedorowicz Chupikow, 1.11.1943 - 1.12.1943 – kapitan gwardii Alexander Georgiewicz Pawłow, 17.12.1943 - 1944 – major gwardii Iwan Semjonowicz Zlugostiew, 25.01.1944 - 31.12.1945 – major gwardii Alexander Georgiewicz Pawłow. Do zakończenia wojny piloci 41. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego, wykonali łącznie 14140 misji bojowych (1266 dni), zestrzelili 431 samolotów wroga, a 468 zniszczyli całkowicie. Pułk stracił: 169 samolotów, 65 zabitych pilotów (32 – w bitwach powietrznych, 23 – nie powróciło z misji bojowych, 1 – w nalotach, 9 – zginęło w katastrofie lub zmarło z powodu odniesionych ran). Pułk uzbrojony był na następujące typy samolotów: 1938-1941 – Polikarpow I-16, 1941-1942 – ŁaaGG-3, 1942-1945 – Ławoczkin Ł-5, 1944-1945– Ławoczkin Ła-7.

Szlak bojowy 40. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego:

● kwiecień 1943 – czerwiec 1943 – bitwy powietrzne nad Kubaniem
● 5 lipca 1943 – 23 sierpnia 1943 – bitwa pod Kurskiem
● 3 sierpnia 1943 – 23 sierpnia 1943 – operacja biełgorodzko-charkowska
● 26 sierpnia 1943 – 30 września 1943 – operacja czernihowsko-prypecka
● 3 listopada 1943 – 22 grudnia 1943 – operacja kijowska
● 10 listopada 1943 – 30 listopada 1943 – operacja homelsko-rzerzycka
● 24 grudnia 1943 – 14 stycznia 1944 – operacja żytomiersko-berdyczowska
● 24 stycznia 1944 – 17 lutego 1944 – operacja korsuńsko-szewczenkowska
● 27 stycznia 1944 – 11 lutego 1945 – operacja równeńsko-łucka
● 4 marca 1944 – 17 kwietnia1944 – operacja płaskurowsko-czerniakowska
● 13 lipca 1944 – 29 sierpnia 1944 – operacja lwowsko-sandomierska
● 8 września 1944 – 28 października 1944 – operacja karpacko-dukielska
● 12 stycznia 1945 – 23 lutego 1945 – operacja sandomiersko-śląska
● 3 lutego 1945 – 30 marca 1945 – operacja dolnośląska
● 15 marca 1945 – 31 marca 1945 – operacja górnośląska
● 16 kwietnia 1945 – 8 maja 1945 – operacja berlińska
● 6 maja 1945 – 11 maja 1945 – operacja praska

Misje rozpoznawcze i bojowe w rejonie Żarowa prowadzili:

 

Aleksander Wasiljewicz Lobanow

 

Asy 41. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego. Od lewej: kapitan A. W. Lobanow, major A. G. Pawłow. Kwiecień 1945 r.

 

Aleksander Wasiljewicz Lobanow urodził się 28 kwietnia 1917 roku na stacji Karamyszewo (obwód pskowski). Od 5 stycznia 1938 roku w szeregach Armii Czerwonej. W tym samym roku ukończył Wojskową Szkołę Lotniczą Pilotów w Borysoglebsku. Służył w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym. 10 sierpnia 1941 roku jako porucznik na froncie w szeregach 40. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8 lutego 1943 roku został przekształcony w 41. Gwardyjskim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego). Latał samolotami typu Polikarpow I-16 oraz Ławoczkin Ła-5 i Ła-7. Walczył na frontach: Południowym, 1. Białoruskim, Woroneskim i 1. Ukraińskim. 30 sierpnia 1942 roku został lekko ranny w walce powietrznej. Do połowy lipca 1943 roku zastępca dowódcy eskadry 41. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Lotnicza). Wykonał 376 misji bojowych, brał udział w 52 w bitwach powietrznych, osobiście zestrzelił 11 samolotów wroga oraz w grupie co najmniej 12 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 28 września 1943 roku nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 2651). Do maja 1945 roku dowódca 3. eskadry 41.Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego – wykonał ponad 600 lotów bojowych, brał udział w 85 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 24 samoloty wroga oraz dalszych 8 w grupie z innymi pilotami. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. W 1949 roku ukończył Wyższe Oficerskie Kursy Lotnictwa Taktycznego. Od marca 1952 roku dowodził 968. Pułkiem Lotnictwa Myśliwskiego. Od kwietnia 1953 roku w rezerwie jako podpułkownik gwardii. Mieszkał w Mińsku. Pracował jako instruktor aeroklubu, a od 1959 roku jako kierownik warsztatów produkcyjnych Białoruskiego Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa. Zmarł 4 października 1986 roku. Odznaczony: Orderem Lenin (28.09.1943), Orderem Czerwonego Sztandaru (27.07.1942, 09.09.1942, 22.10.1944), Orderem Aleksandra Newskiego (22.02.1945), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (11.03.1985), Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz licznymi medalami.

 

Nikołaj Pietrowicz Puszkin

 

Nikołaj Pietrowicz Puszkin urodził się 4 grudnia 1918 roku we wsi Norino (obwód riazański). W szeregach Armii Czerwonej od 1937 roku. W 1940 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Kaczinie. Został wysłany do 87. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Od czerwca 1941 roku w stopniu porucznika na froncie w szeregach 23. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego i od lipca 92. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotami Polikarpow I-153 oraz Polikarpow I-16. Od marca 1942 roku służył w 796. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego i latał samolotem tylu ŁaaG-3. W kwietniu 1942 roku został przeniesiony do 10. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie kontynuował latanie ŁaGG-3. Od lipca 1942 roku w 2. Gwardyjskim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego jako dowódca eskadry. Od końca 1942 roku latał samolotem typu Ła-5. Do maja 1943 roku jako dowódca eskadry 2. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Wykonał 380 misji bojowych, brał udział w 52 bitwach powietrznych, osobiście zestrzelił 7 samolotów wroga oraz dalszych 9 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 2 września 1943 roku nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 1115). Od listopada 1943 roku zastępca dowódcy 2. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego ds. szkolenia lotniczego. W maju 1944 roku został przeniesiony na podobne stanowisko w 482. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Od grudnia 1944 roku w szeregach 41. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Do maja 1945 roku wykonał 490 lotów bojowych, brał udział w 75 bitew powietrznych, osobiście zestrzelił 7 samolotów wroga i dalszych 9 w grupie z innymi pilotami. Walczył na frontach: Wołchowskim, 3. Białoruskim, 1. Ukraińskim, Zachodnim. Uczestnik parady zwycięstwa 24 czerwca 1945 roku na Placu Czerwonym w Moskwie. Po wojnie kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. Na początku 1946 roku został skierowany do Wyższej Szkoły Lotnictwa Taktycznego. Na początku 1947 roku został mianowany dowódcą pułku lotniczego. W 1951 roku wstąpił do Akademii Sił Powietrznych. Po ukończeniu studiów w 1955 roku został zastępcą dowódcy sił powietrznych. W 1960 roku ze względów zdrowotnych przeniósł się do pracy kadrowej w jednym ze stowarzyszeń lotniczych. Od października 1966 roku w rezerwie jako pułkownik gwardii. Zmarł 23 października 2007 roku. Odznaczony: Orderem Lenina (02.09.1943), Orderem Czerwonego Sztandaru (13.07.1942, 19.02.1943), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (08.12.1943, 03.11.1985), Orderem Czerwonej Gwiazdy oraz licznymi medalami.

 

Alexander Georgiewicz Pawłow

 

Powitanie wracającego z lotu bojowego starszego porucznika A. G. Pawłowa z 41. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego

 

Alexander Georgiewicz Pawłow urodził się 26 października 1918 roku we wsi Ljutoretskaja (obwód moskiewski). Od 1937 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1938 roku Ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Borisoglebsku. Od 10 sierpnia 1941 roku jako porucznik na froncie w szeregach 40. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotem polikarpow I-16. Wiosną 1943 roku pułk został przekształcony w 41. Gwardyjski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego i otrzymał nowe samoloty Ła-5. Do połowy lipca 1943 roku jako dowódca eskadry 41. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Wykonał 392 loty bojowe, brał udział w 83 bitwach powietrznych, zestrzelonił osobiście 9 samolotów wroga i co najmniej 10 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 28 września 1943 roku nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 2042). W tym samym roku ukończył zaawansowane kursy szkoleniowe dla kadry dowódczej. 1 listopada 1943 roku został mianowany dowódcą 41. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Do 20 stycznia 1945 roku wykonał 552 loty bojowe, wziął udzał w 110 bitewach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 16 samolotów wroga i co najmniej 10 w grupie z innymi pilotami, a także zniszczył 1 balon obserwacyjny (w parze). Po wojnie kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. 16 stycznia 1947 roku zginął w wypadku samochodowym. Odznaczony: Orderem Lenina (28.09.1943), Orderami Czerwonego Sztandaru (23.12.1941, 27.07.1942), Orderem Aleksander Newskiego (05.07.1944), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (05.04.1945) oraz licznymi medalami.

 

Michaił Iwanowicz Semiencow

 

Asy 8. Gwardyjskiej Dywizji Myśliwskiej. Od lewej: starszy porucznik M. I. Semiencow i kapitan N. T. Kitajew

 

Michaił Iwanowicz Semiencow urodził się 26 września 1917 roku w Nikolskiej Słobodce (obecnie miasto Kijów). W szeregach Armii czerwonej od grudnia 1938 roku. Latem 1940 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Odessie. Służył jako młodszy pilot na Dalekim Wschodzie. Od 10 sierpnia 1941 jako młodszy porucznik w 40. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotami Polikarpow I-16 i Ławoczkin Ła-5. Ze zwykłego pilota awansował na dowódcę eskadry. Uczestnik walk w Donbasie, na Kaukazie, w Wybrzeżu Kurskim, na Ukrainie, w Polsce, i w Niemczech. Latem 1942 roku został zestrzelony bezpośrednim trafieniem pocisku przeciwlotniczego. Udało się wylądować na spadochronie na terenie zajętym przez Armię Czerwoną. Został ciężko ranny – złamane nogi i zwichnięte lewe ramię. Po kilku miesiącach leczenia wrócił do służby. W jednym z kolejnych lotów ponownie został poważnie ranny fragmentem pocisku przeciwlotniczego. Krwawiąc, sprowadził samolot na swoje lotnisko i bezpiecznie wylądował. Do połowy lipca 1943 roku jako zastępca dowódcy eskadry w 41. Gwardyjskim Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Brał udział w 69 bitwach powietrznych, osobiście zestrzelił 12 samolotów wroga i dalsze 9 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 28 września 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 1737). W sumie wykonał około 400 lotów bojowych i wziął udzial w 90 bitewach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 17 samolotów wroga i 10 w grupie. Odznaczony: Orderem Lenina (28.09.1943), Orderami Czerwonego Sztandaru (01.02.1943, 22.02.1945), Orderem Czerwonej Gwiazdy (23.12.1941) oraz licznymi medalami.

 

Wiktor Pietrowicz Szlepow

 

Wiktor Pietrowicz Szlepow urodzony 2 lutego 1918 roku we wsi Lebiediewo (obwód moskiewski). Od 1938 roku szeregach Armii Czerwonej, w tym samym roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Borysoglebsku. Od 10 sierpnia 1941 roku jako porucznik w 40. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. W 1942 roku zastępca dowódcy, a w 1943 roku dowódca eskadry. Latał samolotami Polikarpow I-16, Ławoczkin Ła-5 i Ła-7. Trzykrotnie lekko ranny (27.05.1942, 07.09.1942, 08.12.1942). 5 lipca 1943 roku został ciężko ranny w bitwie powietrznej, kiedy wylądował na lotnisku i rozbił się. Do 6 lipca 1943 roku dowódca eskadry 41. Gwardyjskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (8. Gwardyjska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Lotnicza). Wykonał 685 lotów bojowych, wziął udział w122 bitwach powietrznych, w których osobiście zastrzelił 6 samolotów wroga i dalszych 15 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 28 września 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 1232). Do maja 1945 roku odbył ponad 700 lotów bojowych, stoczył ponad 130 bitew powietrznych, w których osobiście zestrzelił 6 samolotów wroga oraz dalszych 16 w grupie z innymi pilotami. Walczył na frontach: Południowym, Północno-Kaukaskim, Woroneskim, 1. Ukraińskim Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. 23 marca 1959 roku zginął w katastrofie lotniczej. Pochowany w Moskwie. Odznaczony: Orderem Lenina (28.09.1943), Orderami Czerwonego Sztandaru (27.07.1942, 09.09.1942, 01.02.1943), Orderem Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie) oraz licznymi medalami.

 

32. Starokonstantynowski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został sformowany w okresie od 10 października 1939 roku do 1 października 1940 roku. Od 23 marca 1943 roku wchodził w skład 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Dowódcami pułku byli kolejno: 12.1939 - 03.1940 – major Wiktor Artemiewicz Matjunin, 09.1940 - 02.1942 – major Anatolji Pawłowicz Żukow, 02.1942 - 06.1942 – major Michaił Iwanowicz Sokołow, 06.1942 - 07.19.1943 – major Iwan Georgiewicz Kołbasowski, 07.1943 - 12.1945 – major podpułkownik Andriej Stepanowicz Petrunin. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 26 kwietnia 1945 roku, za wzorowe wykonywanie misji bojowych podczas walk o Nysę i Leobschütz, pułkowi nadano honorową nazwę Starokonstantynowski. Do zakończenia wojny piloci 32. Pułku Myśliwskiego, wykonali łącznie 10242 misje bojowe, zestrzelili 519 samolotów wroga, a 538 zniszczyli całkowicie. Pułk stracił: 114 samolotów, 75 zabitych pilotów (23 – w bitwach powietrznych, 42 – nie powróciło z misji bojowych, 1 – w nalotach, 5 – zginęło w katastrofie, 1 – zmarł z powodu odniesionych ran, 4 – inne nie związane z walką). Pułk uzbrojony był na następujące typy samolotów: 1939-1942 – Polikarpow I-16, 1942-1943 – Jakowlew Jak-1, 1942-1944 – Jakowlew Jak-7B, 1942-1944– Jakowlew Jak-9, 1944-1945 – Jakowlew Jak-3.

Szlak bojowy 32. Starokonstantynowskiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego:

● 1 sierpnia 1941 – 16 sierpnia 1941 – bitwa pod Smoleńskiem
● 1 stycznia 1942 – 17 lutego 1942 – bitwa pod Moskwą
● 30 lipca 1942 – 23 sierpnia 1942 – operacja rżewsko-syczewska
● 22 sierpnia 1942 – 29 sierpnia 1942 – walki w ramach Frontu Zachodniego w rejonie Suchiniczów-Kozielsk
● 5 lipca 1943 – 23 sierpnia 1943 – bitwa pod Kurskiem
● 7 sierpnia 1943 – 2 października 1943 – operacja smoleńska
● 3 sierpnia 1943 – 23 sierpnia 1943 – operacja biełgorodzko-charkowska
● 26 sierpnia 1943 – 30 września 1943 – operacja czernihowsko-prypecka
● 3 listopada 1943 – 23 grudnia 1943 – operacja kijowska
● 24 grudnia 1943 – 14 stycznia 1944 – operacja żytomiersko-berdyczowska
● 24 stycznia 1944 – 17 lutego 1944 – operacja korsuńsko-szewczenkowska
● 27 stycznia 1944 – 11 lutego 1945 – operacja równeńsko-łucka
● 4 marca 1944 – 17 kwietnia1944 – operacja płaskurowsko-czerniakowska
● 13 lipca 1944 – 29 sierpnia 1944 – operacja lwowsko-sandomierska
● 8 września 1944 – 28 października 1944 – operacja karpacko-dukielska
● 12 stycznia 1945 – 23 lutego 1945 – operacja sandomiersko-śląska
● 3 lutego 1945 – 30 marca 1945 – operacja dolnośląska
● 15 marca 1945 – 31 marca 1945 – operacja górnośląska
● 16 kwietnia 1945 – 8 maja 1945 – operacja berlińska
● 6 maja 1945 – 11 maja 1945 – operacja praska

Loty bojowe w okolicy Imbramowic prowadzili:

 

Arkadij Nikołajewicz Konjajew

 

Od lewej: Jakow Wasiliewicz Sziszkin, Piotr Lukjanowicz Griszenko, Arkadij Nikołajewicz Konjajew

 

Arkadij Nikołajewicz Konjajew urodził się 23 stycznia 1919 roku we wsi Nadieżdinsk (obwód swierdłowski). Od 1939 roku w szeregach Armii Czerwonej. W październiku 1940 roku ukończył Szkołę Pilotów Wojskowych. Na początku służył w 56. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (Siły Powietrzne Transbajkalskiego Okręgu Wojskowego). W lipcu 1943 roku ukończył zaawansowane kursy oficerskie (KUOS). Od 22 lipca 1943 roku jako porucznik na froncie w ramach 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotami Jakowlew Jak-7, Jak-9 oraz Jak-5. Był dwukrotnie ranny w bitwach powietrznych. Walczył na Froncie Woroneskim i 1. Froncie Ukraińskim. Do kwietnia 1944 roku jako dowódca eskadry w 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, .2 Armia Powietrzna, 1. Front Ukraiński). Wykonał 150 lotów bojowych, wziął udział w 49 bitwach powietrznych, osobiście zestrzelił 15 samolotów wroga. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 26 października 1944 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 4282). Do maja 1945 roku wykonał ponad 200 lotów bojowych, wziął udział w 70 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 16 samolotów wroga. Uczestnik parady zwycięstwa 24 czerwca 1945 roku na Placu Czerwonym w Moskwie. Od 1946 roku w rezerwie jako podpułkownik. Mieszkał w mieście Winnica na Ukrainie. W maju 1952 roku doznał poważnego urazu kręgosłupa (I grupa inwalidztwa). Był zaangażowany w pracę społeczną. Zmarł 30 listopada 1993 roku. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Winnicy. Odznaczony: Orderem Lenina (26.10.1944), Orderami Czerwonego Sztandaru (22.10.1943, 23.02.1944), Orderem Aleksandra Newskiego (05.04.1945), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (11.03.1985) oraz licznymi medalami.

 

Nikołaj Wasiljewicz Chudjakow

 

Nikołaj Wasiljewicz Chudjakow urodził się 7 lipca 1913 roku w mieście Tuła. Od 1932 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1933 roku ukończył Szkołę Lotnictwa Marynarki Wojennej. Służył w jednostkach bojowych Sił Powietrznych. Od 1939 roku pracował jako instruktor w latającym klubie w Moskwie. Od czerwca 1941 roku w stopniu porucznika na frontach w szeregach 66. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotem Polikarpow I-15 bis. Wykonał 92 loty bojowe. Pod koniec listopada przybył do 8. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie do marca 1942 roku przeszedł przekwalifikowanie na samoloty typu Jak-1. Od kwietnia 1942 roku służył 581. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Na początku 1943 roku przeszedł przekwalifikowanie w 20. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego na samoloty typu Jak-7 i Jak-9. W lutym 1943 roku został przeniesiony do 91. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie latał na samolocie Jak-7. Od maja 1943 roku w szeregach 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie dowodził eskadrą. Walczył na frontach: Południowo-Zachodnim, Północno-Zachodnim, Woroneskim, 1. Froncie Ukraińskim. Brał udział w walkach obronnych na zachodnim pograniczu pod Kijowem i Charkowem w 1941 roku, w bitwach powietrznych nad Donem w 1942 roku, w bitwie pod Kurskiem i bitwach o Dniepr w 1943 roku, w walkach nad prawobrzeżną Ukrainę, w walkach nad Wisłą w 1944 roku, w operacji berlińskiej w 1945 roku. Do maja 1945 roku jako zastępca dowódcy 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Wykonał ok. 350 lotów bojowych, wziął udział w 70 bitwach powietrznych i osobiście zestrzelił 20 samolotów wroga. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 27 czerwca 1945 r. Otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 7543). Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. Od 1946 roku w stopniu majora przebywał w rezerwie. Mieszkał w Moskwie Zmarł 29 marca 1996 roku. Odznaczony: Orderem Lenina (27.06.1945), Orderami Czerwonego Sztandaru (27.10.1943, 19.06.1944), Orderem Aleksandra Newskiego (1944), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (03.11.1985) oraz licznymi medalami, w tym „Za Zasługi Wojskowe” (03.11.1944).

 

Aleksander Aleksiejewicz Wachlajew

 

Aleksander Aleksiejewicz Wachlajew urodził się 25 grudnia 1912 roku we wsi Iwanowka (obwód ługański). Od 18 sierpnia 1934 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1936 roku ukończył Lotniczą Szkołę Wojskową Pilotów. Pracował jako pilot instruktor w technikach pilotażu. W 1942 roku ukończył przyspieszony sześciomiesięczny kurs w Akademii Sił Powietrznych. Od lipca 1943 roku jako młodszy porucznik na froncie w stopniu zastępcy dowódcy eskadry w 32 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał wówczas samolotem Jakowlew Jak-7. 20 sierpnia 1943 roku został przeniesiony do 728 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, uzupełniony o instruktorów ze Szkoły Lotniczej Czugujewa. Latał tam na samolotach Jak-7 i Jak-9 i dowodził eskadrą. W grudniu 1943 roku powrócił do 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego i służył tam do końca wojny, latając na samolotach Jak-9 i Jak-3. Do lutego 1944 roku dowódca eskadry 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna 1. Front Ukraiński). Wykonał 140 lotów bojowych, brał udział w 33 bitwach powietrznych, zestrzelił 14 samolotów wroga. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 1 lipca 1944 r. Otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 2337). 20 lutego 1945 roku został mianowany nawigatorem 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Do końca wojny wykonał 195 lotów bojowych, wziął udział w ok. 50 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 17 samolotów wroga. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. Od 7 września 1955 roku jako major w rezerwie. Mieszkał w mieście Połtawie (Ukraina). Zmarł 22 lutego 1986 roku. Odznaczony: Orderem Lenina (01.07.1944), Orderami Czerwonego Sztandaru (22.10.1943, 26.10.1955), Orderem Aleksandra Newskiego (24.11.1943), Orderami Wojny Ojczyźnianej I stopnia (05.04.1945, 06.04.1985), Orderem Czerwonej Gwiazdy (15.11.1950) oraz licznymi medalami, w tym „Za zasługi wojskowe” (30.04.1945).

 

91. Dębicki Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został sformowany w okresie od 3 marca do 13 kwietnia 1940 roku. Od 17 marca 1943 roku wchodził w skład 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna). Dowódcami pułku byli kolejno: 19.11.1940 - 7.07.1942 – major podpułkownik Alexander Kuzmicz Petrowiec, 30.07.1942 - 8.1943 – major Grigorij Aleksandrowicz Tswetkow, 8.1943 - 6.11.1943 – major Alexander Sergiejewicz Romanienko, 12.08.1943 - 24.02.1944 – major Gieorgij Michajłowicz Bajandian, 29.03.1944 - 24.10.1945 – podpułkownik Aleksiej Rodionowicz Kowaljew. Za wzorowe wykonanie powierzonych zadań przy zdobywaniu Przemyśla i Jarosławia oraz wykazane przy tym męstwo i odwagę, pułk został odznaczony Orderem Bohdana Chmielnickiego II stopnia. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 7 września 1944 roku, za wzorowe wykonywanie misji bojowych podczas walk o miasto Dębica, pułkowi nadano honorową nazwę Dębicki. Do zakończenia wojny piloci 32. Pułku Myśliwskiego, wykonali łącznie 7674 misje bojowe, zestrzelili 281 samolotów wroga, a 300 zniszczyli całkowicie. Pułk stracił: 114 samolotów, 58 zabitych pilotów (18 – w bitwach powietrznych, 3 – zestrzelonych przez ogień plot., 25 – nie powróciło z misji bojowych, 1 – w nalotach, 5 – zginęło w katastrofie, 1 – zmarł z powodu odniesionych ran, 11 – inne nie związane z walką). Pułk uzbrojony był na następujące typy samolotów: 1940-1941 – Polikarpow I-153, 1942-1944 – Jakowlew Jak-7, Jak-9, Jak-1, 1944-1945 – Jakowlew Jak-3.

Szlak bojowy 91. Dębickiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego:

● 22 czerwca 1941 – 29 czerwca 1941 – walki w bitwach granicznych
● 7 lipca 1941 – 11 września 1941 – operacja kijowska
● 12 maja 1942 – 29 maja 1942 – operacja charkowska
● 30 lipca 1942 – 23 sierpnia 1942 – operacja rżewsko-syczewska
● 2 marca 1943 – do końca marca 1943 – operacja rżewsko-wiaziemska
● 5 lipca 1943 – 23 sierpnia 1943 – bitwa pod Kurskiem
● 7 sierpnia 1943 – 2 października 1943 – operacja smoleńska
● 3 sierpnia 1943 – 23 sierpnia 1943 – operacja biełgorodzko-charkowska
● 26 sierpnia 1943 – 30 września 1943 – operacja czernihowsko-prypecka
● 3 listopada 1943 – 23 grudnia 1943 – operacja kijowska
● 24 grudnia 1943 – 14 stycznia 1944 – operacja żytomiersko-berdyczowska
● 24 stycznia 1944 – 17 lutego 1944 – operacja korsuńsko-szewczenkowska
● 27 stycznia 1944 – 11 lutego 1945 – operacja równeńsko-łucka
● 4 marca 1944 – 17 kwietnia1944 – operacja płaskurowsko-czerniakowska
● 13 lipca 1944 – 29 sierpnia 1944 – operacja lwowsko-sandomierska
● 8 września 1944 – 28 października 1944 – operacja karpacko-dukielska
● 12 stycznia 1945 – 23 lutego 1945 – operacja sandomiersko-śląska
● 3 lutego 1945 – 30 marca 1945 – operacja dolnośląska
● 15 marca 1945 – 31 marca 1945 – operacja górnośląska
● 16 kwietnia 1945 – 8 maja 1945 – operacja berlińska
● 6 maja 1945 – 11 maja 1945 – operacja praska

Loty bojowe w okolicy Imbramowic prowadzili:

 

Nikołaj Gierasimowicz Pachomow

 

Nikołaj Gierasimowicz Pachomow, urodzony 24 kwietnia 1913 roku we wsi Astapowo (obwód lipiecki). Od 15 sierpnia 1935 roku w szeregach Armii Czerwonej. Ukończył Wojskową Szkołę Lotniczą Pilotów. Służył w jednostkach bojowych Sił Powietrznych Północno-Kaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od 1 września 1941 roku jako młodszy porucznik na froncie. Do 28 stycznia 1942 roku w szeregach 274. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, latał na ŁaGG-3. Od 9 lipca 1943 roku jako dowódca eskadry w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, latał na samolotach Jak-7 i Jak-9. 11 października 1943 roku został lekko ranny w udo lewej nogi. 16 grudnia 1943 roku Został ciężko ranny i był długo przebywał w szpitalach. Od 23 stycznia 1945 roku w szeregach 91. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie latał na Jak-3. Walczył na frontach: Woroneskim i 1. Froncie Ukraińskim. Do 9 maja 1945 roku jako nawigator w 91. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Powietrzna, 1. Front Ukraiński). Wykonał 181 lotów bojowych, osobiście zestrzelił 11 samolotów wroga w bitwach powietrznych. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. Od 29 września 1954 roku jako major gwardii w rezerwie. Odznaczony: Orderami Czerwonego Sztandaru (8.11.1943, 16.12.1943, 26.10.1955), Wojny Ojczyźnianej II stopnia (18.05.1945), Orderem Czerwonej Gwiazdy (19.11.1951) oraz licznymi medalami, w tym „Za Zasługi Wojskowe” (06.11.1945).

 

Nikołaj Dmitriewicz Miokow

 

Grupa lotników 91. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego (drugi od lewej H. D. Miokow), Niemcy, 31 marca 1945 r.

 

Nikołaj Dmitriewicz Miokow, urodził się 3 sierpnia 1916 roku we wsi Niżne (obwód ługański).Od sierpnia 1935 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1938 roku ukończył Irkucką Wojskową Szkołę Lotniczą. Uczestnik konfliktu radziecko-japońskiego na rzece Chałchin-Gol w 1939 roku. Od czerwca 1941 roku na froncie Wojny Ojczyźnianej. W 1943 roku Ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Borisoglebsku. Od 29 września 1943 roku jako starszy porucznik, zastępca dowódcy i nawigator dywizjonu w 91. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał na samolotach Jak-1, Jak-9 i Jak-3. W lipcu 1944 roku został ranny w okolicy prawego łuku brwiowego. Do 9 maja 1945 roku jako dowódca eskadry 91. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Lotnicza, 1. Front Ukraiński). Osobiście zestrzelił 22 samoloty wroga. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 27 czerwca 1945 r. Otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 7488). Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. W 1948 roku ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą Oficerów Lotnictwa Taktycznego, w 1952 roku kursy zaawansowane dla kadry dowódczej. Służył jako dowódca pułku lotnictwa myśliwskiego i zastępca dowódcy 126. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (Leningradzki Okręg Wojskowy). Od 1958 roku jako pułkownik w rezerwie. Mieszkał w mieście Puszkino. Pracował na kolei. Zmarł 25 listopada 1987 roku. Odznaczony: Orderami Lenina (27.06.1945, 22.02.1955), Orderami Czerwonego Sztandaru (31.12.1943, 22.02.1945, 29.04.1954), Orderem Aleksandra Newskiego (23.02.1944), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (11.03.1985), Orderem Czerwonej Gwiazdy (15.11.1950) oraz licznymi medalami.

 

728. Szumsko-Krzemieniecki Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został sformowany w 1941 roku. Od 7 stycznia 1942 wchodził w skład 256. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, od 8 stycznia 1943 w składzie 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2. Armia Powietrzna. Dowódcami pułku byli kolejno: 7.1941 - 12.1942 – major Iwan Fiodorowicz Osmakow, 3.1943 - 5.05.1945 – Władimir Stepanowicz Wasiljaka. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 26 lutego 1944 roku, za wzorowe wykonywanie misji bojowych podczas walk o miasto Szumskoje, pułkowi nadano honorową nazwę Szumski. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 19 marca 1944 roku, za wzorowe wykonywanie misji bojowych podczas operacji płaskurowsko-czerniakowskiej oraz walk o Krzemieniec, pułkowi nadano honorową nazwę Krzemieniecki. Za wzorowe wypełnienie misji bojowych podczas walk o Kraków Krakowa oraz za wykazane przy tym męstwo i odwagę, 19 lutego 1945 roku pułk został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Do zakończenia wojny piloci 728. Szumsko-Krzemienieckiego Pułku Myśliwskiego zestrzelili 504 samoloty wroga. Pułk uzbrojony był na następujące typy samolotów: 1941-1943 – Polikarpow I-16, od 1943 – Jakowlew Jak-7B, Jakowlew Jak-9, Jakowlew Jak-9D.

Szlak bojowy 728. Szumsko-Krzemienieckiego Pułku Lotnictwa Myśliwskiego:

● 22 czerwca 1941 – 29 czerwca 1941 – walki w bitwach granicznych
● 7 lipca 1941 – 11 września 1941 – operacja kijowska
● 12 maja 1942 – 29 maja 1942 – operacja charkowska
● 30 lipca 1942 – 23 sierpnia 1942 – operacja rżewsko-syczewska
● 2 marca 1943 – do końca marca 1943 – operacja rżewsko-wiaziemska
● 5 lipca 1943 – 23 sierpnia 1943 – bitwa pod Kurskiem
● 7 sierpnia 1943 – 2 października 1943 – operacja smoleńska
● 3 sierpnia 1943 – 23 sierpnia 1943 – operacja biełgorodzko-charkowska
● 26 sierpnia 1943 – 30 września 1943 – operacja czernihowsko-prypecka
● 3 listopada 1943 – 23 grudnia 1943 – operacja kijowska
● 24 grudnia 1943 – 14 stycznia 1944 – operacja żytomiersko-berdyczowska
● 24 stycznia 1944 – 17 lutego 1944 – operacja korsuńsko-szewczenkowska
● 27 stycznia 1944 – 11 lutego 1945 – operacja równeńsko-łucka
● 4 marca 1944 – 17 kwietnia1944 – operacja płaskurowsko-czerniakowska
● 13 lipca 1944 – 29 sierpnia 1944 – operacja lwowsko-sandomierska
● 8 września 1944 – 28 października 1944 – operacja karpacko-dukielska
● 12 stycznia 1945 – 23 lutego 1945 – operacja sandomiersko-śląska
● 3 lutego 1945 – 30 marca 1945 – operacja dolnośląska
● 15 marca 1945 – 31 marca 1945 – operacja górnośląska
● 16 kwietnia 1945 – 8 maja 1945 – operacja berlińska
● 6 maja 1945 – 11 maja 1945 – operacja praska

Loty bojowe w okolicy Imbramowic prowadzili:

 

Aleksander Iwanowicz Wybornow

 

Aleksander Iwanowicz Wybornow, urodził się 17 września 1921 roku w mieście Kaszira (obwód moskiewski). Od 11 grudnia 1939 roku w Armii Czerwonej. W 1940 roku ukończył Wyższą Szkołę Lotnictwa Wojskowego im. Czugujewa, gdzie pracował jako instruktor-pilot. Od października 1942 roku jako sierżant był w armii czynnej, w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Latał samolotem Polikarpow I-16, a od czerwca 1943 roku na Jak-7B i Jak-9. Na początku 1944 roku ukończył kursy zastępców dowódców służby powietrznej. Pod koniec wojny wykonał kilka lotów na Jak-3. Do kwietnia 1945 roku dowódca eskadry w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Powietrznej, 1. Front Ukraiński). Wykonał 190 lotów bojowych, wziął udział w 42 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 21 samolotów wroga. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 27 czerwca 1945 r. Otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 6572). Po wojnie kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. W 1954 roku ukończył Akademię Sił Powietrznych. Służył jako dowódca pułku, a następnie dowódca dywizji. W 1965 roku ostał szefem wyszkolenia bojowego lotnictwa myśliwskiego obrony powietrznej kraju. W 1967 roku podczas konfliktu arabsko-izraelskiego wykonał 15 misji bojowych. Kilkakrotnie na MiG-25 wykonywał loty rozpoznawcze nad Izraelem. Od 1968 roku pracował w inspekcji Ministerstwa Obrony Narodowej. Do 1980 roku latał na wszystkich typach samolotów, w które uzbrojone były jego pułki i dywizje, a po zdobyciu tytułu inspektora generalnego latał praktycznie na wszystkich radzieckich myśliwcach i myśliwcach bombowych. Ostatnim opanowanym typem samolotu jest MiG-27. 15 lutego 1980 roku przeszedł na emeryturę w stopniu generała broni. Mieszkał w Moskwie. Zmarł 31 października 2015 roku. Odznaczony: Orderem Lenina (27.06.1945), Orderami Czerwonego Sztandaru (22.10.1943, 22.10.1944), Orderem Aleksandra Newskiego (18.05.1945), Orderami Wojny Ojczyźnianej I stopnia (10 14/1943, 08.03.1945, 11.03.1985), Orderami Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie) oraz licznymi medalami w tym "Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy, "Za zasługi wojskowe” (09.02.1943).

 

Nikołaj Petrowicz Ignatiew

 

Nikołaj Petrowicz Ignatiew urodził się 16 grudnia 1917 roku we wsi Gory (obwód leningradzki). Od 15 grudnia 1938 roku w szeregach Armii Czerwonej. Pod koniec 1939 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego im. Czugujewa. Od czerwca 1941 roku jako młodszy porucznik na froncie w ramach specjalnej grupy obrony powietrznej Charkowskiego Okręgu Wojskowego, gdzie latał na I-16. Pierwsze zwycięstwo odniósł 20 lipca 1941 roku strącając bombowiec Ju-88. W grudniu 1941 roku w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego. Wkrótce został zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą 3. eskadry. W lipcu 1943 roku został przeniesiony na stanowisko nawigatora pułku. Latał na I-16, Jak-1, Jak-7 i Jak-9. Do października 1943 roku jako nawigator w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Powietrzna). Wykonał 365 lotów bojowych, wziął udział w 63 bitwach powietrznych, osobiście zestrzelił 15 samolotów wroga i dalszych 11 w grupie z innymi pilotami. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 13 kwietnia 1944 r. Nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego z Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy (nr 2378). W kwietniu 1945 roku został skierowany do 32. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego na stanowisko zastępcy dowódcy pułku, jednocześnie instruktora-pilota technik pilotażu i teorii lotu. Latał na Jak-3. Łącznie wykonał 412 lotów bojowych, wziął udział w 128 bitwach powietrznych osobiście, zestrzelił 23 samoloty wroga oraz w dalszych 13 w grupie z innymi pilotami. Walczył na frontach: Karelskim, Kalinińskim, Woroneskim, Północno-Zachodnim, 1. Ukraińskim. Uczestnik parady zwycięstwa 24 czerwca 1945 roku na Placu Czerwonym w Moskwie. Po wojnie kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. W latach 1950-1954 studiował w Akademii Sił Powietrznych, a następnie dowodził pułkiem lotnictwa. Od 19 czerwca 1969 roku jako pułkownik w rezerwie. Mieszkał w Leningradzie. Zmarł 4 sierpnia 1994 roku. Odznaczony: Orderem Lenina (13.04.1944), Orderami Czerwonego Sztandaru (22.06.1942, 26.08.1942, 05.12.1944), Orderami Wojny Ojczyźnianej I stopnia (18.05.1945, 3.11.1985), Orderem Czerwonej Gwiazdy oraz licznymi medalami.

 

Andriej Ignatiewicz Kaczkowski

 

Andriej Ignatiewicz Kaczkowski urodził się w 1922 roku we wsi Klepaczi (obwód kamieńecko-podolski). Od 1940 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1943 roku ukończył Stalingradzką Szkołę Pilotów Wojskowych Lotnictwa. Od 15 sierpnia 1943 roku jako młodszy porucznik w 728. Pułku Lotnictwa Wojskowego. Latał na Jak-9. Walczył na frontach: Woroneskim i 1. Froncie Ukraińskim. W 1944 roku dwukrotnie lekko rany. Do maja 1945 roku jako dowódca 2. eskadry w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego, 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Powietrzna, 1. Front Ukraiński). Brał udział w 27 bitwach powietrznych, w których osobiście zestrzelił 6 samolotów wroga. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. Przeszedł na emeryturę w randze majora. Odznaczony Orderami Czerwonego Sztandaru (22.10.1944, 18.05.1945), Orderem Wojny Ojczyźnianej I stopnia (12.03.1945), Orderem Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie) oraz licznymi medalami.

 

Archip Akimowicz Melaszenko

 

 Grupa lotników 728. Gwardyjskiego Pułku Myśliwskiego. Siedzą od lewej: W. Wasiljaka, W. Rogaczew, N. Ignatiew, A. Wybornow, M. Saczkow, G. Koliniczenko, H. Chudjakow, A. Worożiejkin. Stoją od lewej: A. Wachlajew, A. Melaszenko, H. Pachomow, S. Lazariew, I. Kustow. Kijów, jesień 1943 r.

 

Archip Akimowicz Melaszenko, urodził się 19 lutego 1917 roku we wsi Sobicze (obwód sumskim). Od 3 lutego 1940 roku szeregach Armii Czerwonej. Ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego im. Czugujewa. Od 31 grudnia 1941 roku jako sierżant w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Ze zwykłego pilota awansował na zastępcę dowódcy eskadry. Kilka razy został zestrzelony i lekko ranny. Walczył na frontach: Północno-Zachodnim, Kalinińskim, Woroneskim i 1. Ukraińskim. Latał na I-16, Jak-7 i Jak-9. Do 9 maja 1945 roku jako zastępca dowódcy eskadry 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego, 2. Armia Lotnicza, 1. Front Ukraiński). Wykonał 350 lotów (około 200 na I-16), osobiście zestrzelił 12 samolotów wroga i dalsze 10 w grupie z innymi pilotami. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Siłach Powietrznych. Od 9 lutego 1946 roku w rezerwie. Odznaczony: Orderami Czerwonego Sztandaru (11.06.1942, 14.05.1944), Orderem Wojny Ojczyźnianej II stopnia (30.10.1943), Orderem Czerwonej Gwiazdy (22.06.1942) oraz licznymi medalami.

 

Aleksander Michajłowicz Siradze

 

Aleksander Michajłowicz Siradze urodził w 1919 roku we wsi Amagleba (obecnie region Czokhatauri w Gruzji). Od 1940 roku w szeregach Armii Czerwonej. W 1941 roku ukończył Szkołę Pilotów Lotnictwa Wojskowego w Stalingradzie i przez długi czas pozostawał w rezerwie. Od 15 sierpnia 1943 roku jako sierżant w 91. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie latał na Jak-9. Od października 1943 roku w szeregach 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, gdzie latał na Jak-7 i Jak-9. Do maja 1945 roku jako zastępca dowódcy eskadry w 728. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (256. Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego / 5. Korpus Lotnictwa Myśliwskiego / 2 Armia Powietrzna). Wykonał około 175 misji bojowych, wziął udział w ponad 40 bitwach powietrznych, w których osobiście rozstrzelał zestrzelił 15 samolotów wroga. Walczył na frontach: Woroneskim i 1. Ukraińskim. Odznaczony: Orderami Czerwonego Sztandaru (12.05.1944, 24.06.1944, 28.04.1945), Orderami Wojny Ojczyźnianej I stopnia (22.02.1944, 11.03.1985) oraz licznymi medalami.

 

=============================================

 

Samoloty myśliwskie Ławoczkin Ła-5 i Ła-7

Skonstruowany w latach 1939-1940 samolot ŁaaG-3 (typ 31) miał bardzo solidną konstrukcję, staranie opracowaną pod względem aerodynamiki. Podstawowy problem polegał na tym, że zastosowany silnik był zbyt słaby dla stosunkowo ciężkiego płatowca. Próby z silnikiem M-107 zakończyły się fiaskiem i konieczne stało się użycie silnika gwiazdowego. W 1942 roku jedynym dostępnym silnikiem gwiazdowym był M-82 o mocy maksymalnej 1214 kM (1650 KM), który wytwarzano seryjnie, a jednocześnie nie budowano samolotów z tą jednostką napędową. Jeszcze zimą 1941 roku silnik ten został zaadoptowany pod ŁaaG-3. Samolot oznaczony jako Gu-82, nie był budowany seryjnie z powodu słabych osiągów. W zakładach nr 21, do których przeniosło się biuro konstrukcyjne Ławoczkina, planowano budowę wersji ŁaaG-a-3 z M-82 jeszcze w 1941 roku, ale pomysł ten zrealizowano dopiero wiosną 1942 roku. Adaptacja płatowca była o tyle trudna, że silnik gwiazdowy miał większą średnicę i masę. Powstały dwa samoloty , ŁaGG-5 i ŁaGG-3 M-82. Zastosowane w nich silniki miały moc nominalną tylko 978 kW (1330 KM). Z obu wariantów wybrano samolot ŁaaG-3 M-82. Zaadoptowano w nim zespół napędowy z I-185 Polikarpowa, który nie został dostosowany do nowego płatowca i w konsekwencji silnik oddawał zbyt wiele ciepła do wnętrza samolotu. Produkcję uruchomiono latem i pierwsze samoloty seryjne przekazano we wrześniu. Do budowy pierwszych 200 maszyn wykorzystano nieukończone ŁaaG-3. Montowano na nich za silnikiem oprofilowanie ze sklejki. Zachowały także pięć zbiorników paliwa. W końcu 1942 roku w samolocie zainstalowano silnik M-82F o mocy maksymalnej 1199 kW (1630 KM). Ma początku 1943 roku uruchomiono produkcję masową i zakłady nr 21 opuszczało 16 samolotów dziennie. W późniejszych seriach obniżono grzbiet kadłuba, co poprawiło widoczność i zmniejszyło masę. Ta wersja otrzymała oznaczenie Ła-5F (typ 39). Pierwsze samoloty seryjne Ła-5 (typ 37) z M-82 natychmiast trafiły na front, ale ich osiągi nie pozwalały na uzyskanie przewagi nad samolotami niemieckimi. Dopiero Ła -5FN była równorzędna ze sprzętem przeciwnika. Zastosowano w niej silniki M-82F i Asz-82FN o mocy startowej 1361 kW (1850 KM) z bezpośrednim wtryskiem paliwa. Wersja ta opracowana wiosną 1943 roku, pojawiła się na froncie latem. Ostatnie wersje Ła-5FN otrzymały płat od Ła-7 z metalowym dźwigarem. Samolot Ła-7 (typ 45) był gruntownie zmodernizowaną wersją Ła-5, ze znacznie poprawioną aerodynamiką i wprowadzoną hermetyzacją kadłuba. Zarówno rozmiary i kształty obu modeli samolotów różniły się nieznacznie. Zmiana materiału zaowocowała zwiększeniem wolnej przestrzeni wykorzystanej na dodatkowe zbiorniki paliwa. Ulepszono i przeniesiono chłodnicę i wlotu powietrza ku tyłowi samolotu (to odróżnia Ła-5 od Ła-7 zewnętrznie). Do końca II wojny światowej wyprodukowano 5735 sztuk Ła-7. Samolot odznaczał się dużą zwrotnością i łatwością nauki jego obsługi. Do końca wojny nękały go jednak problemy z odpadającym poszyciem, brakiem filtrów na wlocie do sprężarki – co kończyło się jej zatarciem – oraz przegrzewaniem kabiny pilota (temperatura sięgała 50 °C). Na samolocie Ła-7 latał radziecki as myśliwski II wojny światowej Iwan Kożedub.

 

Samolot myśliwski Ławoczkin Ła-5

 

Samolot myśliwski Ławoczkin Ła-7

 

Ławoczkin Ła-5

Typ: samolot myśliwski o całkowicie drewnianej konstrukcji i chowanym podwoziu
Załoga: 1 osoba
Silnik: czternastocylindrowy w układzie podwójnej gwiazdy chłodzony powietrzem Asz-82FN o mocy startowej 1361 kW (1850 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna 530 km/h na poziomie morza, 590 km/h na pułapie 6150 m.; czas wznoszenia na 5000 m – 5 min; pułap 10550 m; zasięg 775 km
Masa: własna 2670 kg, startowa 3305 kg
Wymiary: rozpiętość 9,8 m, długość 8,67 m, wysokość 2,54 m, powierzchnia nośna 17,59 m²
Uzbrojenie: 2 działka 20 mm SzWAK

Ławoczkin Ła-7

Typ: samolot myśliwski o konstrukcji mieszanej i chowanym podwoziu
Załoga: 1 osoba
Silniki: czternastocylindrowy w układzie podwójnej gwiazdy chłodzony powietrzem Asz-82FN o mocy startowej 1361kW (1850 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna 680 km/h na wysokości 6000 m i 587 km/h przy ziemi; pułap 10750 m; zasięg 635 km
Masa: własna 2605 kg, startowa 3265 kg
Wymiary: rozpiętość 9,8 m, długość 8,67 m, wysokość 2,54 m, powierzchnia nośna 17,59 m²
Uzbrojenie: 2 lub 3 działka 20 mm SzWAK lub Berezin B-20, do 200 kg bomb w dwóch zamkach podskrzydłowych

 

Samolot myśliwski Jakowlew Jak-3

Produkcja samolotów Jakowlew Jak-3 (WK-105PF2) ruszyła w marcu 1944 roku w Saratowie (zakład nr 292) i od kwietnia 1944 roku także w Tbilisi (zakład nr 31). Na samolotach montowano działko SzWAK kal. 20 mm strzelające przez wał śmigła o większej masie od przewidywanego początkowo działka SzA-20M i dlatego na pierwszych 197 egzemplarzach Jak-3 ilość karabinów maszynowych UBS kal. 12,7 mm zmniejszono do jednego. Kolejne 4004 samoloty otrzymały zestaw uzbrojenia złożony z 1 działka SzWAK i dwóch karabinów maszynowych UBS kal. 12,7 mm. Seryjne samoloty miały początkowo nieco słabsze osiągi i zmagały się z problemami technicznymi m.in. odklejające się poszycie skrzydeł, zbyt słabe podwozie i brak radiostacji na wszystkich samolotach. Większość problemów udało się wyeliminować i polepszyć osiągi od jesieni 1944 roku. Samoloty Jak-3 po raz pierwszy wzięły udział w walce na froncie w czerwcu 1944 roku w okolicach Lwowa (pierwsze egzemplarze Jak-3 z serii próbnej wykorzystano w boju na Łuku Kurskim latem 1943 roku). W miarę rozwoju produkcji, samoloty typuJak-3 weszły na uzbrojenie radzieckiego lotnictwa, zamieniając wcześniejsze modele myśliwców. Maszyny te nadawały się szczególnie do walki z myśliwcami wroga, natomiast z uwagi na mniejszy zasięg i długotrwałość lotu, w mniejszym stopniu do patrolowania, eskorty bombowców i innych tego typu zadań. Według niektórych opinii niemieckich, były najgroźniejszym typem radzieckich myśliwców.

 

Samolot myśliwski Jakowlew Jak-3

 

Jakowlew Jak-3

Typ: jednomiejscowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej
Załoga: 1 osoba
Silniki: rzędowy 12-cylindrowy w układzie V, chłodzony cieczą WK-105PF2 o mocy 1240 KM. Chłodnica cieczy pod kadłubem, na wysokości kabiny pilota. Chłodnica oleju w centropłacie, z wlotami powietrza u nasady skrzydeł
Osiągi: prędkość maksymalna 646 km/h na wysokości 4100 m i 567 km/h przy ziemi; pułap 10 400 m; zasięg 648 km
Masa: własna 2123 kg, startowa 2692 kg
Wymiary: rozpiętość 9,2 m, długość 8,50 m, wysokość 2,42 m, powierzchnia nośna 14,85 m²
Uzbrojenie: 1 działko 20 mm SzWAK, 2 karabiny maszynowe 12,7 mm UBT

 

Zobacz też:
1. Gwardyjskie szturmowce nad Żarowem
2. Powietrzne walki nad Świdnicą w 1945 roku
3. Skrzydlaty Miecz i Czerwona Gwiazda w powietrznej walce nad Świdnicą
4. "Nocne Wiedźmy w Świdnicy"
5. Radzieckie naloty bombowe na lotnisko pod Świdnicą

 

Posiadacie wiedzę na temat interesujących miejsc, budowli, a może znacie jakąś ciekawą historię ?? Podzielcie się z nami swoją wiedzą lub starociami z domowych strychów, głębokich szuflad oraz rodzinnych albumów. Wszelkie informacje, skany fotografii i dokumentów możecie przesyłać bez wychodzenia z domu na adres mailowy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript..

 

Źródła i ilustracje:
1. Dziennik wojenny 118 dywizji strzeleckiej, 1945 r. (Журнал боевых действий 118 сд, Центральный архив Министерства обороны Российской Федерации - ЦАМО РФ), в г. Подольск (Centralne Archiwum Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, Podolsk)
2. Dziennik wojenny 5. Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego, 1945 r. (Журнал боевых действий 5. ИАК, Центральный архив Министерства обороны Российской Федерации - ЦАМО РФ), в г. Подольск (Centralne Archiwum Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej, Podolsk)
3. R. Grundman, Smugi na niebie, Warszawa 1983
4. A. Morgała, Polskie samoloty wojskowe 1939-1945, Warszawa 1976
5. M. Ryś, Konkurenci Iła-2, sowieckie samoloty szturmowe do 1945 roku, cz. II, Nowa Technika Wojskowa, nr 12/1996
6. M. Ryś, Sowieckie samoloty z napędem odrzutowym i rakietowym do 1945 roku, cz. I, Nowa Technika Wojskowa, nr 10/1997
7. K. Cieślak, Myśliwce Jak-1 i Jak-3 w lotnictwie Jugosławii, Lotnictwo, nr 4/2003
8. Б. Рычило, М. Морозов, Гвардейские авиационные дивизии, корпуса, эскадрильи 1941-45 гг. Мир авиации: Авиационно-исторический журнал, техническое обозрение, Москва 2003, Вып. 31, № 2.
9. Б. Рычило, М. Морозов, Гвардейские авиационные дивизии, корпуса, эскадрильи 1941-45 гг. Мир авиации: Авиационно-исторический журнал, техническое обозрение, Москва 2003, Вып. 32, № 3.
10. M. Rusiecki, Weterani nad Berlinem, Przegląd Lotniczy "Aviation Revue, nr 7/2006
11. В. А. Анохин, М.Ю.Быков, Все истребительные авиаполки Сталина. Первая полная энциклопедия. Научно-популярное, Москва 2014
12. http://soviet-aces-1936-53.ru/

Opracowanie
Bogdan Mucha