Strona główna
Szczątki nosorożca leśnego odnalezione w Imbramowicach
Interglacjał to okres między dwoma glacjałami (zlodowacenie w czasie którego znaczne obszary Ziemi pokryte są lądolodem), w którym wskutek ocieplenia czyli wzrostu temperatury powierzchnia lodowca cofa się lub ustępuje z danego obszaru. Okres ten charakteryzuje się również wzrostem poziomu oceanu światowego i przesuwaniem się stref roślinnych ku biegunom. Od ok. 132 000 do 115 000 lat temu trwał tzw. interglacjał eemski. Panował wówczas ciepły wilgotny klimat ze średnią roczną temperaturą około 10°C (obecnie 7–8°C), a tereny Polski porastały gęste lasy liściaste z dużym udziałem gatunków ciepłolubnych. Zamieszkiwały je zwierzęta o wysokich wymaganiach termicznych, między innymi nosorożce i słonie leśne. Nosorożce leśne (łac. Stephanorhinus kirchbergensis lub nosorożec Mercki) osiągały wówczas rozmiary zbliżone do współcześnie żyjącego nosorożca białego. Długość ich ciała wahała się w granicach: 3,3-4,2 m; wysokość w kłębie: 1,5-1,9 m, przy masie rzędu 1,5-2,5 t.
Czytaj więcej: Szczątki nosorożca leśnego odnalezione w Imbramowicach
Przepustka stała z DZCH "Organika" Żarów
Przepustka to dokument uprawniający do przekroczenia punktu kontroli osób lub pojazdów. Współcześnie używany przy bramach wjazdowych na tereny zamknięte dla osób „obcych” – niezatrudnionych i niemających uzasadnionej potrzeby wstępu na teren zamknięty. Przepustki stosowane są przy bramach wejściowych i wjazdowych do dużych zakładów przemysłowych, niektórych biurowców, urzędów itp., a także na tereny militarne. System przepustek wprowadzany jest zarządzeniami wewnętrznymi kierownictwa firm, w których obowiązuje, ma za zadanie kontrolę ruchu osób zwłaszcza tam, gdzie zachodzi niebezpieczeństwo naruszenia zasad tajemnicy (służbowej, państwowej, wojskowej itp.), a także zagrożenie terroryzmem. Przepustki wydawane bywają jako stałe (o długich terminach ważności), np. dla pracowników chronionych instytucji, codziennie (lub co najmniej wielokrotnie) mających prawo przechodzenia przez punkt kontrolny, oraz jednorazowe, np. dla interesantów i gości odwiedzających te instytucje.
Felix Henry - autor projektu żarowskiego "Marienhausu"
W XIX-wiecznej architekturze światowej, zaznaczył się nurt zwany historyzmem. Jako kierunek nietwórczy i eklektyczny, polegał na zaniechaniu dążenia do stworzenia stylu, odpowiadającego aktualnym warunkom historyczno-społecznym, na rzecz naśladowania przeszłych wielkich stylów architektonicznych. W historii architektury historyzmu można rozróżnić trzy fazy rozwojowe: historyzm romantyczny (do około 1870), ścisły historyzm (około 1870-1890) i późny historyzm (po 1890). Historyzm romantyczny stopniowo wyparł klasycyzm. Preferowanymi stylami były neogotyk i styl arkadowy, od ok. 1850 roku wypierany przez neorenesans, jednak wiązano ze sobą elementy nie występujące w poszczególnych stylach, tak że twórczość nie oznaczała wiernego naśladowania poszczególnych stylów, lecz subiektywną ich interpretację. Pojawiały się też motywy pozaeuropejskie (styl neomauretański). Ścisły historyzm powstał na podstawie XIX-wiecznych badań naukowych. Projektowano łącząc elementy dozwolone w danym stylu, odrzucając ich swobodną interpretację. Wytworzono kanony opisywalnych neostylów, korzystano z wzorników. Preferowanym stylem stał się neorenesans. Z kolei późny historyzm odchodzi od neorenesansu i orientuje się na neobarok. Ścisłe przepisy poprzedniej fazy zostają zastąpione przez bardzo swobodną interpretację elementów dekoracyjnych, które nie są już organizowane ściśle osiowo. Pojawiają się liczne wykusze, ryzality, kopuły, a także balkony. Można zaobserwować dążenie do przepychu i monumentalizmu. Niektóre elementy dekoracyjne, np. kwiatowe, wskazują już na rodzącą się secesję.
Czytaj więcej: Felix Henry - autor projektu żarowskiego "Marienhausu"
Dyplomy z DZCH "Organika" Żarów 1965-1991
Jedną z form uznania, wyróżnienia, czy też pozytywnej oceny za osiągnięcia, wkład pracy na rzecz Dolnośląskich Zakładów Chemicznych "Organika", było wręczenie dyplomu dla zasłużonych pracowników. Na przestrzeni ponad 50 lat w powojennej historii DZCH, nagrodą tego rodzaju wyróżniono wiele osób. Wręczane były dyplomy różnych wzorów. Dzisiaj prezentujemy dyplomy nadane "Z okazji XX-lecia Dolnego Śląska" (6.06.1965 r.), "Za 25-letnią nieprzerwaną pracę" (6.06.1971 r.), "Za aktywną, ofiarną i długoletnią pracę w ZOS" (1971 r.), "Za 35 letnią pracę" (31.05.1980), "Z okazji 35-lecia uruchomienia zakładu" (czerwiec 1981 r.), "Z okazji jubileuszu 40-lecia pracy zawodowej" (31.05.1986 r.), "Z okazji jubileuszu 45-lecia pracy zawodowej" (4.06.1991 r.). Dyplomy udostępniła nam mieszkanka Żarowa. Składamy pani Serdeczne Podziękowania.
Terrorysta z Imbramowic na pokładzie samolotu PLL LOT
W dzisiejszych czasach obecność terrorystów na pokładach samolotów należy do rzadkości. Współcześni porywacze, kojarzący się głównie z fanatycznymi zamachowcami z 11 września 2001 roku, dla przeciętnego Polaka wydawać się mogą nieistniejącym zagrożeniem. Jednak ponad 40 lat temu, w porywaniu samolotów zaczęli specjalizować się właśnie Polacy. Polska zaś na przełomie lat 70. i 80. XX wieku stała się krajem, w którym najczęściej dochodziło do tego typu porwań. Nie wynikało to jednak z zamiłowania rodaków do terroryzmu, lecz z faktu, że w czasach PRL-u, dla tych, którzy chcieli nielegalnie opuścić kraj, droga powietrzna stała się dość często uczęszczaną drogą ku wolności. Samolot zaś, idealnym środkiem transportu mogącym bez większych przeszkód pokonać "żelazną kurtynę", przynajmniej w teorii.
Czytaj więcej: Terrorysta z Imbramowic na pokładzie samolotu PLL LOT
Armia Czerwona pod Żarowem na przełomie kwietnia i maja 1945 roku
W nocy z 6 na 7 kwietnia 1945 roku, nastąpiła zmiana w radzieckiej obsadzie linii frontu pomiędzy miejscowościami Jaroszów i Borzygniew na Dolnym Śląsku. 118. dywizja strzelecka (398., 463., 527. pułk strzelecki), która utrzymywała tutaj pozycje od lutego 1945 roku, została zastąpiona przez jednostki 225. dywizji strzeleckiej (299., 1347., 1349. pułk strzelecki). Na linii Jaroszów – Morawa – Skarżyce – Przyłęgów – Łażany i dalej, aż do Krukowa pozycje zajmował 1349. pułk strzelecki ze sztabem w Mikoszowej. Linia Kruków – Marcinowiczki – Imbramowice – Borzygniew, obsadzona była przez 299. pułk strzelecki, którego sztab znajdował się w Bukowie. Nieco z tyłu, na zapleczu obu wymienionych jednostek, rozłożony był 1347. pułk strzelecki, którego pierwszy batalion wraz z artylerią pułkową kwaterował w Jaroszowie i Rusku (sztab). Z kolei drugi batalion rozmieszczony był w Pyszczynie. Sztab 225. dywizji strzeleckiej, rozlokowany został w Osieku.
Czytaj więcej: Armia Czerwona pod Żarowem na przełomie kwietnia i maja 1945 roku
Wystawa "Pamiątki Koła PTTK Żarodreptaki"
W 1956 roku przy Zjednoczonych Zakładach Chemicznych "Silesia", powstało Koło PTTK "Łaziki". W 1 połowie lat 80-tych, koło skupiało 66 osób. Z licznych wycieczek odbytych przez żarowskie "Łaziki" wymienić można m.in. XXIII Rajd "Szlakiem Zamków Piastowskich", XVII Rajd Górski z zakończeniem na Zamku Stary Książ, II Zlot Gorce – Lubominek – Trójgarb, XIX i XX Rajd Górski, XXVI Rajd "Szlakiem Zamków Piastowskich", a także w licznych wyprawach do Karpacza, Szklarskiej Poręby, Świeradowa Zdrój, Sosnówki, Pogorzelicy, Głębinowa, a także w Bieszczady i Tatry. 18 stycznia 1966 roku kilkunastoosobowa grupa pracowników ŻZMO w Żarowie założyła Koło PTTK i zgłosiła działalność do Oddziału w Świdnicy. W początkowym okresie istnienia Koło oparło swoją działalność na pracy 3 sekcji: turystyki pieszej, z której wyłoniła się później sekcja turystyki górskiej, sekcja kajakowa i sekcja żeglarska. W 1979 roku powstał zalążek przyszłej sekcji kolarskiej. W dniu 11 kwietnia 2019 roku, byli członkowie przyzakładowych "Łazików" i "Żarodreptaków", reaktywowali działalność, zrzeszając się w nowym Miejskim Kole PTTK "Żarodreptaki" 2019.
Wystawa "Rzeźby w drewnie Czesława Rzeczyckiego"
Czesław Rzeczycki urodził się w Dokrzycach na terenie obecnej Białorusi. Rodzina przyjechała na Dolny Śląsk w 1957 lub w 1958 roku dzięki porozumieniu repatrianckiemu. Początkowo osiedlili się w Świdnicy, gdzie mieszkała rodzina ojca, następnie przenieśli się do Bowin, od ponad 50 lat mieszka w Żarowie. Ojciec pana Czesława malował akwarele, brat zajmował się rzeźbą przestrzenną z chleba. Pan Czesław od wczesnego dzieciństwa malował. Zajmuje się rzeźbą, płaskorzeźbą i pisze wiersze. Kilkukrotnie jego prace, pokazywane były w Żarowie, m.in. podczas wystawy miast partnerskich gminy Żarów, która odbyła się w 2014 roku w Żarowskiej Izbie Historycznej. Na przełomie 2019 i 2020 roku rzeźby Czesława Rzeczyckiego, można było podziwiać na wystawie "Otwarty teren sztuki", którą we wrocławskim Muzeum Etnograficznym przygotowała Fundacja Ważka.
Czytaj więcej: Wystawa "Rzeźby w drewnie Czesława Rzeczyckiego"
Rajd pieszy "Szlakiem Karla von Grolmana" 21.03.2020 r.
Karl Wilhelm Georg von Grolman – pruski generał piechoty oraz szef sztabu generalnego urodził się 30 lipca 1777 roku w Berlinie. Służbę w wojsku rozpoczął w 1791 roku. W 1806 roku służł jako adiutant u marszałków Möllendorffa oraz L’Estocqa. W latach 1815-1819 był szefem Sztabu generalnego. Wykonał wstępny projekt Twierdzy Poznań. W 1823 roku dodał do niego lewobrzeżny pas umocnień otaczających miasto. W 1835 roku dowodził V Korpusem Armii, którego jednostki brały udział w manewrach nieopodal wsi Imbramowice i Pożarzysko (6-8 września). Zmarł 15 września 1843 roku w Poznaniu.
Czytaj więcej: Rajd pieszy "Szlakiem Karla von Grolmana" 21.03.2020 r.
Wieszak odzieżowy "J.Karpe, Herren u. Knaben Garderoben Breslau, 55 Albrechtstrasse 55"
Przedmiot powszechnego użytku o kształcie odwzorowującym ludzkie ramiona. Zaprojektowany by ułatwić wieszanie kurtek, marynarek, swetrów, koszulek, bluz, spodni w sposób, który zapobiega ich gnieceniu się. Mowa oczywiście o wieszaku do ubrań, który dzisiaj jest w każdym domu i szafie. Większość dzisiejszych wieszaków, wykonywana jest wg wzoru wieszaka drucianego, którego wynalazcą w 1869 roku był niejaki Albert J. Parkhouse z firmy Timberlake Wire and Novelty Company z Jackson w USA. Niektórzy historycy uważają, że prekursorem drewnianego wieszaka na ubrania był prezydent USA Thomas Jefferson. Pierwszymi producentami wieszaków w Niemczech byli Sinram i Wendt, których firma działała od 1898 roku najpierw w Hanowerze, a później w Hameln. Z czasem wieszaki drewniane stały się swoistą reklamą firm i sklepów branży odzieżowej. Na niemal każdym widniały ich nazwy oraz adresy.
Ilik, Gniewomir, Imbram - rycerze z Pożarzyska
W 1138 roku na mocy testamentu Bolesława Krzywoustego, który dał początek rozbiciu dzielnicowemu Polski, Śląsk przypadł najstarszemu synowi Krzywoustego, księciu Władysławowi II Wygnańcowi (księstwo śląskie). Jego rządy zakończyła w 1146 roku ucieczka po przegranych walkach z młodszymi braćmi do Świętego Cesarstwa Rzymskiego, gdzie prosił swojego szwagra Konrada III o pomoc w odzyskaniu władzy. Tymczasem zwycięscy juniorzy podzieli kraj na nowo, Śląsk zajął Bolesław IV Kędzierzawy. Po zbrojnych interwencjach Konrada w 1146 roku i jego następcy, cesarza Fryderyka I Barbarossy w 1157 roku, Kędzierzawy obiecał wprawdzie zwrot Śląska, zwlekał z tym jednak do 1163 roku, dopiero wtedy powrócili spadkobiercy wygnańca, Bolesław, Mieszko i Konrad. Władzę nad Śląskiem przejął najstarszy z nich Bolesław I Wysoki, Kędzierzawy zachował jednak swe wpływy w głównych miastach. W 1172 roku juniorzy (Mieszko i Konrad) i syn Wysokiego, Jarosław upomnieli się o swoją część dziedzictwa, wywołując wojnę domową, w wyniku której Mieszko otrzymał wschodni kraniec (z Raciborzem i Cieszynem), a Jarosław część środkową (z Opolem). Zapewne w 1178 roku Konrad Laskonogi z dynastii Piastów otrzymał od Kazimierza Sprawiedliwego marchię głogowską. Było to księstwo niesamodzielne. Po śmierci Konrada Laskonogiego rządzone przez niego tereny wróciły pod władzę Bolesława Wysokiego.
Czytaj więcej: Ilik, Gniewomir, Imbram - rycerze z Pożarzyska