Strona główna
Najstarszy murowany prywatny zamek śląski na szczycie "Skałki" w Wierzbnej
Miejscowość Wierzbna, gm. Żarów, zlokalizowana jest w obrębie Równiny Świdnickiej, której lekko pofałdowany krajobraz urozmaica wcinająca się w podłoże rzeka Bystrzyca. Osada leży na lewym brzegu rzeki, a jej starsza część rozpościera się na stoku i krawędzi doliny. Pierwsza wzmianka pisemna dotycząca Wierzbnej pochodzi z 1209 roku i jest pierwszym śladem, piszącego się z niej rycerskiego rodu Wierzbnów, który w 1. połowie XIII wieku zaliczał się do śląskiej elity możnowładczej. Częściowo zniszczona przez kamieniołom warownia Wierzbnów znajduje się na skalistej krawędzi doliny, która przez dzisiejszych mieszkańców Wierzbnej nazywana jest "Skałką".
Czytaj więcej: Najstarszy murowany prywatny zamek śląski na szczycie "Skałki" w Wierzbnej
VIII Żarowskie Spotkanie Miłośników Motoryzacji - 30.08.2023
30 lipca 2023 roku na Targowisku Miejskim w Żarowie zagościli nie tylko posiadacze wyjątkowych pojazdów, ale także licznie przybyli Żarowianie oraz mieszkańcy pobliskich i dalszych okolic. Wszyscy mieli niecodzienną okazję obejrzeć prawdziwe perełki motoryzacji zarówno rodzimej jak i światowej. W sumie podczas spotkania, zaprezentowanych zostało ponad 140 aut oraz kilkadziesiąt motocykli, które do Żarowa dotarły z woj. dolnośląskiego, lubuskiego, opolskiego, wielkopolskiego, mazowieckiego oraz pomorskiego. Liczba zgłoszonych i zaprezentowanych pojazdów była tym samym imponująca.
Czytaj więcej: VIII Żarowskie Spotkanie Miłośników Motoryzacji - 30.08.2023
Młyn w Siedlimowicach
Młyn wodny to odwieczny składnik sielskiego krajobrazu. To zarazem dom i miejsce ludzkiej pracy. To w końcu miejsce opisywane przez poetów i pisarzy, a także barwny temat dzieł malarskich. Jeszcze w początkach XX wieku młynów były tysiące. Dzisiaj jest to świat dawno umarły, który tylko z rzadka powraca na chwilę do życia, aby snuć swą opowieść. Opowieść o młynie w Siedlimowicach, jest opowieścią o minionym czasie, kiedy turkot drewnianego koła znaczył historię zwykłych ludzi jakim dane było w tym niezwykłym miejscu żyć i pracować. Pierwsza informacja o Siedlimowicach pojawia się w dokumencie z końca XIII wieku. Ów fałszywy dokument opatrzony datą 1213 stwierdzał, że z 14 łanów ziemi w Siedlimowicach miała być płacona dziesięcina na rzecz klasztoru w Lubiążu. Czy już wówczas we wsi istniał młyn wodny i kto był jego założycielem, tego niestety nie wiadomo.
Zabudowania gospodarczo-mieszkalne dawnego folwarku w Pyszczynie
Istnienie folwarku w Pyszczynie (Piczin), po raz pierwszy potwierdza dokument z roku 1353. We wsi było wówczas 16 małych łanów ziemi oraz kilku łanowy folwark pański będący własnością rycerza Johanna von „Tschirn” zu Ingramsdorf (z Imbramowic). Reszta ziemi rozdzielona była między kmieci. Brak niestety informacji o wielkości folwarku i jego produkcji na przestrzeni kolejnych stuleci. Wiedzieć należy, że dobra pyszczyńskie i granicząca z nimi „łąka krukowska” miały status dóbr lennych. Prawnym właścicielem Pyszczyna było biskupstwo wrocławskie, a „łąki” Korona (władca księstwa świdnickiego). Lennikami biskupstwa na Pyszczynie byli od 1520 roku rycerze von Reichenbach (aż do 1724 roku). Następnie do 1945 roku hrabiowie von Matuschka baronowie Spättgen. Wiadomo również, że w trakcie wojny trzydziestoletniej Pyszczyn został całkowicie spalony i wyludniony. Jeszcze 10 lat po zakończeniu działań wojennych, określany był w źródłach jako „wüste Pitschen”, czyli opustoszały Pyszczyn. W 1661 roku zniszczone dobra pyszczyńskie wizytował urzędnik biskupi Kaspar von Bedow. Zabudowania folwarczne były wówczas w dalszym ciągu spalone a wieś wyludniona. Sytuacja uległa zmianie w latach następnych. Już w 1667 roku w Pyszczynie było 7 gospodarstw chłopskich i oraz nowa zabudowa folwarczna. Wartość dóbr szacowano wówczas na 1000 złotych florenów reńskich. Po upływie kolejnych 80 lat fiskus pruski oceniał wartość majątku pyszczyńskiego na 15 627 srebrnych talarów.
Czytaj więcej: Zabudowania gospodarczo-mieszkalne dawnego folwarku w Pyszczynie
Zabudowania gospodarczo-mieszkalne dawnego folwarku w Zastrużu
Wedle źródeł pisanych w roku 1295 książę Jawora i Świdnicy przeprowadził transakcję wymienną z opatem krzeszowskim Teoderykiem. Wówczas to cystersi w zamian za klasztorny Jarostów, otrzymali Zastruże (wówczas Sastrushe) położone po sąsiedzku zarządzanych dóbr gościsławskich. Dwa lata później Bolko I przyznał klasztorowi pełne prawa sądownicze i swobodę dysponowania nadwyżkami czynszowymi z Zastruża. Niewątpliwie w pierwszej połowie XIV wieku cystersi uzyskali od kolejnych władców dalsze przywileje ekonomiczne, w tym zwolnienie z podatków i innych świadczeń na rzecz władcy. Wedle rejestru czynszów z lat 1397-1401 we wsi istniał cysterski folwark z dworem i młynem. Uprawiano zboże, rośliny strączkowe, chmiel, len i na niewielką skalę winną latorośl. Na folwarku hodowano owce oraz prowadzono gospodarkę stawową. Poddani klasztorni trzymali na własne potrzeby niewielkie ilości bydła, świń, koni i drobiu. Klasztor krzeszowski był właścicielem Zastruża do 1532 roku. Następnie wieś wraz z folwarkiem przeszła w ręce rycerzy von Schindel. W 1550 roku wartość ich dóbr oszacowano na 800, a 1579 roku na 1600 florenów. W połowie XVI wieku w Zastrużu wysiewano 20 małdratów zboża, hodowano 150 owiec, a ze stawów uzyskiwano 15 kop karpi rocznie. Roczny czynsz uiszczany przez młynarza wynosił 12 małdratów mąki, a dochód z gospodarki leśnej wynosił 5 grzywien srebra. Kolejnymi właścicielami zastrużańskiego folwarku byli: 1532-1546 – Leonard von Schindel, 1546-ok.1573 – jego syn Leonard von Schindel, ok. 1572-1579 – Jon i Hans von Schindel, 1579-ok. 1602 – Jon von Schindel, ok. 1602-ok. 1615 – Anna von Schindel, ok. 1615-1626 – Maria von Stange (z domu Schindel) i Heinrich von Stange, 1626-1649 – Helena von Stange (z domu Höckin) i Albrecht von Stange, 1649-1653 – Moritz August von Rohau, 1653-1673 – Ferdinand Wilhelm von Rochau, 1673-1675 – Christian von Tschirnhaus.
Czytaj więcej: Zabudowania gospodarczo-mieszkalne dawnego folwarku w Zastrużu
Rajd Pieszy von Korna - 8.07.2023 r.
Żarowska Izba Historyczna oraz Koło PTTK „Żarodreptaki” zapraszają na „Rajd pieszy von Korna”
● Trasa: Żarów – Kalno – Wostówka – Siedlimowice
● Dystans: 7,1 km (w jedną stronę)
● Mapa rajdu: https://pl.mapy.cz/s/gocavoduku
● Zbiórka: Żarowska Izba Historyczna, ul. Dworcowa 3, w dniu 8.07.2023 r. (sobota), godz. 9:00
● Uwaga:
► strój i obuwie odpowiednie do warunków atmosferycznych
► uczestnicy rajdu biorą w nim udział na własną odpowiedzialność przy indywidualnym ubezpieczeniu od NNW
► w programie terenowa prelekcja historyczna Bogdana Muchy z Żarowskiej Izby Historycznej pt. Kornowie (1732-1945) – dwa stulecia historii właścicieli pałacu w Siedlimowicach
► przewidziane wspólne ognisko (prowiant we własnym zakresie)
► pamiątkowe darmowe przypinki z rajdu dla każdego biorącego w nim udział uczestnika
XXIII Żarowska Prelekcja Historyczna - relacja
W dniu 30 czerwca 2023 roku w siedzibie Żarowskiej Izby Historycznej przy ul. Dworcowej, odbyła się XXIII Żarowska Prelekcja Historyczna. W programie Prelekcji przygotowane zostały dwa wykłady: "Messtischblatt. Mapy mówiące o przeszłości – Bogdan Mucha oraz "Pochówki antywampiryczne i postacie demonologiczne" – Katarzyna Sobota-Liwoch. Archiwalne mapy to bardzo cenne źródło informacji o środowisku przyrodniczym i jego przemianach powstałych w wyniku działalności człowieka. Mapy te są ważnym komponentem w trakcie badań nad rekonstrukcją krajobrazu kulturowego, pozostającego w kręgu zainteresowań historyków, geografów i archeologów – mówił podczas swojego wykładu archeolog Bogdan Mucha. Dla zgromadzonej publiczności przygotowana została obszerna prezentacja multimedialna, która przedstawiła i utrwaliła tematykę związaną z historią dawnej kartografii Śląska od XVIII wieku po okres II wojny światowej. Uczestnicy prelekcji mieli okazję obejrzeć m.in. mapy sporządzone przez znanych kartografów takich jak: Johann Wolfgang Wieland, Christian Friedrich von Wrede, Ludwig Wilhelm von Regler, Carl von Müffling oraz Carl von Decker.
Czytaj więcej: XXIII Żarowska Prelekcja Historyczna - relacja
Generał von Nádasdy i jego wojska w okolicy Żarowa podczas kampanii wojny siedmioletniej
W 1756 roku wybuchła wojna siedmioletnia, w której udział wzięły najpotężniejsze ówczesne państwa świata, zaś teatrem działań wojennych była Europa, Ameryka Północna, Indie oraz wyspy karaibskie. Naprzeciw siebie stanęły Prusy, sprzymierzone z Wielką Brytanią, Hanowerem, Hessen-Kassel i Brunszwikiem oraz koalicja Austrii, Rosji, Francji, Saksonii, Szwecji i państw niemieckich. W późniejszej fazie konfliktu do wojny przyłączyły się Hiszpania i Portugalia oraz starająca się początkowo zachować neutralność Holandia, której siły zostały zaatakowane w Indiach. Wojna siedmioletnia może być uznana za wojnę hegemoniczną (wzięła w niej udział większość ówczesnych mocarstw, stanowiła też decydującą fazę w trwających niemal sto lat zmaganiach francusko-brytyjskich o dominację w Ameryce Północnej i supremację na świecie). Wojna charakteryzowała się oblężeniami i podpaleniami miast, ale również bitwami na otwartym polu, z wyjątkowo ciężkimi stratami. Ocenia się, że w czasie wojny zginęło od 900 000 do 1 400 000 ludzi.
VIII Żarowskie Spotkanie Miłośników Motoryzacji
Żarowska Izba Historyczna oraz Gminne Centrum Kultury i Sportu w Żarowie zapraszają właścicieli pojazdów zabytkowych, kolekcjonerskich, unikalnych, specjalnych, sportowych, tuningowych i militarnych do udziału oraz zaprezentowania swojej perełki motoryzacyjnej podczas VIII Żarowskiego Spotkania Miłośników Motoryzacji. Wszystkich chętnych prosimy o zgłoszenie drogą mailową na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. (prosimy podać imię i nazwisko, miejscowość oraz podstawowe informacje dotyczące pojazdu). Zgłoszenia przyjmujemy do dnia 28 lipca 2023 r. (godz. 15:30). Impreza ma charakter zamknięty, dlatego udział w niej wezmą wyłącznie pojazdy zgłoszone w wyznaczonym terminie i potwierdzeniu uczestnictwa otrzymanym z naszej strony.
Czytaj więcej: VIII Żarowskie Spotkanie Miłośników Motoryzacji
Architektura zabytkowego zespołu młyna w Siedlimowicach
Zespół zabytkowego młyna w Siedlimowicach składa się z budynku młyna, domu młynarza, kuźni, turbinowni, trafostacji, stolarni, wozowni oraz spichlerza. Wymienione zabudowania położone są we wschodniej części Siedlimowic, przy głównej drodze prowadzącej przez miejscowość. Między drogą a młynówką, znajduje się młyn, budynek mieszkalny oraz wozownia. Obiekty te zamykają dziedziniec gospodarczy kompleksu młyńskiego. Na południowym brzegu młynówki posadowione zostały przyległe do południowej ściany młyna: kuźnia, stolarnia, trafostacja oraz turbinownia. Tuż obok stoi młyński spichlerz, który jest połączony z młynem za pośrednictwem drewnianego łącznika biegnącego nad młynówką na wysokości pierwszego piętra. W południowo-zachodniej części kompleksu młyńskiego, znajduje się murowany z cegły kurnik. Od strony północnej parcelę zamyka otynkowany kamienny mur, w którym znajdują się dwie bramy wjazdowe z ażurowymi, stalowymi wrotami. Dziedziniec zawarty pomiędzy budynkiem mieszkalnym, wozownią, młynem i kamiennym murem, wybrukowany jest granitową kostką. Wzdłuż budynku mieszkalnego ułożony jest chodnik, wykonany przy pomocy granitowych płyt i kostki, z kamiennym krawężnikiem. Kamieniem licowane jest również sztuczne koryto młynówki, przeprowadzonej od strony Bystrzycy.
Czytaj więcej: Architektura zabytkowego zespołu młyna w Siedlimowicach
XXIII Żarowska Prelekcja Historyczna
Żarowska Izba Historyczna oraz Gminne Centrum Kultury i Sportu w Żarowie, serdecznie zapraszają w dniu 30 czerwca 2023 roku na XXIII Żarowską Prelekcję Historyczną. W programie dwa wykłady.
Wedle dawnych wierzeń, aby zapobiec wyjścia z grobu osoby uznawanej za wampira, upiora lub strzygę, stosowano różnego rodzaju metody, dziś znane powszechnie pod określeniem tzw. pochówku antywapirycznego. Do najczęściej stosowanych metod należał niegdyś m.in. pochówek z twarzą skierowaną do dołu, skrępowanie zwłok sznurami i pochowanie w pozycji embrionalnej, odcięcie głowy, przyciśnięcie zwłok głazem lub przebicie klatki piersiowej ostrym przedmiotem. Znaleziska tego typu na terenach polskich są znane są już z pierwszych wieków po chrystianizacji (X–XIII w.). Ostatnie tego rodzaju zabiegi przeprowadzano jeszcze w latach 30. XX wieku.